Sürgün şimdi baharlardan damlayarak gelir odana. Beklediğinden gelmek bilmeyen bir yolcuyu söverken rastlıyorum sona. Ne zamanı belliydi yaşamların kesiştiği noktaların ne de bizi bizden alan adımların. Gülümsemeler mazide ki yerini alırken, şimdilik üç hecenin sonunda bizliğini yitirdi aşk. 1. Gün Ben kendimi sana adadığımdan beridir zaten hep seni bekledim. Ne zaman geleceğini bilemesemde varlığının vazgeçilmez tadı, hücrelerimde zuhur etmişti. Her şey tamamdı, bir sen yoktun odamda. Bugün bana seni anlat deseler. Buna tek bir cevabım olabilir. Ben o değil miyim ki? Bana bakınca onu göremiyorsunuz! Yok, ben artık sensiz yapamam derken, sana yalan söylemiyorum. Aşk bitene kadar! Anlaşılamayan bir hecenin üçe bölümünden içime yansıyan nedir? Kim kime vurgundu bu sevdada ki; vurgun yemiş yüreğin sancısı içimde alev aldı? Hicri bir şehrin notalarında fırlayarak gelen kaçamak sevişmeler, dolunca duble rakıların içine su niyetine, unutuyorum ben de seni. Oysa ben hep sek içerim aşkı. 1. Ay Ben kendimde buldum birçok şeyi. Sana anlatamadığım o kadar çok şey var ki boğazımda düğümlenen. Ah bir anlatabilsem! Ama kıyamam ki ben sana. Taşıyamayacağın bir yükün altına sokamam yüreğini. Senden bir şey saklamak içinde değil çabam ve asla bunun için çabalamam. Sadece kendimde yitirmiş olduklarımı senden yitirmeyi kabullenmiyorum. Biliyorsun ki ben sensiz yapamam derken, sana asla yalan söylemedim. Ben zaten asla yalan söylemem. Aşk bitene kadar Gittikçe kendini özlemeye başlayan bahar surete vurunca kendini, asar kaldırımların çatlaklarına. Ve öylece yeşerir betonu delinmezliğinden geçerek kendinden. Aşarak bilcümle kemalatı varır arzın arşı alasına. Ve cemresine gün düşünce sevdanın, yalnızlık tohumunu kusar içrelere. Ayrılık şimdi daha değerli bir antika bulvarlarda. Bitmeden önce ki ay! Hiçbir zaman suçlu aramadım bu ilişki de. Bitecek olan her ne ise biter elbet. Bir şey diyemeden gitmek yakışmaz bana. Nasıl başladıysa öyle bitmez ki sevda. Kimin gücü yeter ansızın gitmeye. Gitmek zaten gitmek değil ki, bu sadece ince bir sessizlik tene. Biliyorsun yazılan neyse o olacaktır. Varsa mübremde kavuşmak kavuşuruz elbet. Ama biliyorsun ki; ben sensiz yapamam derken, sana asla yalan söylemedim. Ben zaten asla yalan söylemem. Neden sen bana hiç bensiz yapamayacağını söylemedin ki? Neyse boşver Aşk bitene kadar! Kimliğini kaybetmiş çocuk, nasıl anlamıyorsa ne anlama geldiğini bunun, anlayanların dünyası bir o kadar da sığ ve karanlık. Karanlık bir hayta zaman ve biçare sözlerin taşıyıcısı odalar. Gelişi güzel yazılan şiirler tamamlanmayacaksa, demek ki hep bir şeyler yarım kalacak. Söz bu ya! Sözün çıktığı dil çömleklerde yılan babası. Şahmeran kocasızlıktan ölmedi ki. Öldü aşkın ihanet oklarının zehrinden. Oysa sadakat ispat isterdi! Bittiği an! Nasıl anlamıyorsam ben seni, öylece ben yalnızım. Çünkü sen de anlamıyorsun beni. Ben sana hayat derken, sen memat oluyorsun. Çöken bir bina nasıl tekrar sağlamlaştırılır ki. Aşk bir elbise değil ki yamayasın. Yamalı gömlekler içerde kalsın boşver şimdi. Ama bir kere olsun anla beni. Gitmen için söylemiyorum bunları, çünkü sen hiç gelmedin ki! Bendim hep yanı başında biten. Aşk sadakat ister ve ben sadıktım köpek kadar. Ama sen anlamadın sahip olacak kadar. Ama bil diye söylüyorum! Ben sensiz yapamam derken asla sana yalan söylemedim. Hep sendin yalana sığınan. Ama şimdi bil ki, ben sensiz yine yapamam ama sen artık bensiz yapacaksın. Nasıl becerebileceksen! Aşk gelene kadar! Ben kendimi sana adadığımdan beridir zaten hep seni bekliyorum. Ne zaman geleceğini bilemesemde varlığının vazgeçilmez tadı, hücrelerimde zuhur ediyor. Her şey tamamda, bir sen yoksun odamda. Bugün bana seni anlat deseler. El-cevap! aşk derim... Selçuk ERKİ
