Yazar:Cristy Brown Çeviren : Z. Elif Çakmak 5 Haziran 1932'de doğdum. ... Yirmi iki çocuktan on yedisi yaşadı , dördü bebekken öldü ve ailenin devamı için on üç tane kaldı. Söylendiğine göre benimkisi zor bir doğummuş. ... Bende bir acayiplik olduğunu ilk annem fark etmiş.O zaman dört aylıkmışım. ... Bundan çok endileşenen annem korkularını babama açmış ve daha fazla gecikmeden tıbbi yardıma başvurmaya karar vermişler.Bende bir gariplik olduğundan emin olmuşlar;anlayamadıkları ve isimlediremedikleri ama çok gerçek ve rahatsız eden bir gariplik. Beni gören ve muayene eden doktor,beni çok ilginç ama ümitsiz bir vaka olarak değerlendirmiş.Bir çoğu anneme beyinsel olarak özürlü olduğumu ve öyle kalacağımı söylemiş. ... Benim için hiçbir şey yapılamayacağını söylemişler anneme. Tedavi edilemez,kurtarılamaz ve hatta umutsuz olduğum gerçeğini... Sayfa 7-8 Dört yıl geçti ve ben beş yaşımda olmama rağmen hâlâ yeni doğmuş bir bebek kadar acizdim. Sayfa 9 Kardeşimin yaptığı şeyi yapmak için aniden çok büyük bir istek duydum.Derken -ne yaptığımı düşünmeden- veya tam olarak bilmeden sol ayağımla uzandım ve tebeşiri kızkardeşimin elinden aldım.Bunu yaparken neden sol ayağımı kullandığımı bilmiyorum. ... Çevreme baktığımda herkesin konuşmayı bırakmış,sessizce bana bakmakta olduğunu gördüm.Kimse kıpırdamadı. ... Alnımdan aşağıya inen teri hissettim. Sayfa 13 En sonunda yazdım "A" harfi. ... Başarmıştım.Zihnime kendisini ifade etme şansını verecek şey başlamıştı. ... Yere,ayak parmaklarımın arasına sıkışmış kırık bir tebeşirle çizilen o bir harf yeni bir dünyaya açılan zihinsel özgürlüğümün anahtarı olan yoldu. O gergin , garip şey için ,yani çarpık bir ağız arkasında bir şeyler ifade etmenin hasretini çeken benim için bir rahatlama yolu olmuştu. Sayfa 14 Artık kendimden kaçamıyordum; bunun için fazlasıyla büyüktüm.Bin türlü şekilde, her geçen gün, aileden birileri büyüyüp benim için garip bir biçimde kendilerine yeten yetişkinler oldukça ,kendi varlığımın kısıtlayıcılığını,sıkıcılığını ve darlığını hissediyordum. ... Herkesin yapacağı bir şeyler vardı; zihinlerini ve ellerini meşgul edecek yaşamlarını dolduracak bir şeyler,yaşamlarını bir bütün yapan ilgi alanları,faaliyetleri ve amaçları vardı,enerjilerini doğla bir görünüm ve doğal bir dışavurumla kullanıyorlardı. -Oysa- benim sadece sol ayağım vardı. Sayfa 73 Dışarıdan nasıl iyi görünsem de, diğerlerine ve kendime ne kadar yalan söylesem de,böyle sakat kaldığım sürece hiçbir zaman mutlu veya kendimle barışık olamayacağımı biliyordum. Lourdes'e ve yeraltı mağarasına giden yolda karşılaştığım insanları hatırladım ve onlar gibi sabırlı,neşeli,acılarını kabul etmiş,öbür dünyada ödüllendirileceklerine inanıyor olmaya çalıştım. Fakat hiçbir yararı olmadı. Fazlasıyla insandım. İçimde yatan bir insan vardı; 'Efendi(Tanrı)'sinin isteğine boyun eğen saygılı bir hizmetçi değil.Diğer dünyaı düşünmeden önce bu dünyayı görmek ve hakkında bir şeyler öğrenmek istiyordum. Sayfa 95 Sol ayağım ! Fakat o benim her şeyimdi.Sadece onunla konuşabiliyor, onunla yaratabiliyordum ! Dış dünyayla iletişim kurmak için tek araçtı,diğer insanların düşüncelerine ulaşmak,kendimi ifade etmek,zekamı kullanabilmek için tek yoldu.Geri kalanım ise işe yaramaz,değersizdi.O organ; sol ayağım , bütün vücudumda çalışabilen teş şeydi.Onsuz kaybolurdum.Sessiz ve güçsüz kalırdım. Sayfa 116 "Biliyorum,bu çok zor" dedi (doktor) , düşüncelerimi okuyarak. "Çok büyük fedakarlık.Fakat tek yol bu,kestirme yol yok.Sol ayağını kullanmaya devam edersen,belki bir gün çok büyük bir ressam veya yazar olabilirsin fakat asla iyileşemezsin.Konuşamaz,yürüyemez, veya ellerini kullanamazsın ve bunları yapamadan da hiçbir toplumda normal bir hayat süremezsin.Yani her şey buna bağlı -Sol ayağını kullanmamaya söz verir misin ?" Sayfa 116 Kendimi sol ayağımı kullanarak ifade ettiğim sürece ,ellerimi kullanmayı hiç düşünmeyecektim.Fakat sol ayağımı kullanmayı bıraktığım andan itibaren vücudumun geri kalan bölümüne yoğunlaşabilecektim. Sayfa 117 "Demek emektar sol ayağını çağırmak zorunda kaldın" Sayfa 163 Artık rahatlayabilir ve işin tadını çıkarabilirdim.Huzurlu ve mutluyumdum.Sol ayağımla şarkıya ritim tutarken sandalyemde geriye yaslandım. Sayfa 172
