Hz. Ömer sessizce Hz. Muhammed(sav)'in dinlenmekte olduğu odaya girer. Bir an çevresine göz gezdirir.Tavana asılmış kuru bir deri parçası, bir torbanın içinde bir kaç kg arpa, duvara dayalı bir kaç ağaç yaprağı ve yerde de Hz. Muhammed'in üzerinde uyumakta olduğu hurma lifinden örülmüş kaba bir hasır. Bu manzara karşısında ağlamaya başlayan Hz. Ömer'in hıçkırıkları, Hz. Muhammed'i uyandırır. Kalkınca hasırın vücudunda iz yaptığını gören Hz. Ömer daha çok ağlamaya başlar. Hz. Muhammed hayretle sorar: -Ey Hattaboğlu! Niçin ağlıyorsun? -Ey Allahın elçisi! İranlılar imparatorlarını saraylarda yaşatırken,Bizanslılar kayserlerini lüks ve ihtişama boğmuşken sen ki Allahın elçisisin...İzin versen de biz de seni... Maksat anlaşılmıştır, Allah'ın elçisi, gelecekteki halifesinin sözünü hüzünlü bir tebessüm,tatlı bir el işaretiyle keser ve "Bu dünya hayatı sadece bir eğlence ve oyundan ibarettir.Ahiret yurduna gelince,işte asıl hayat odur. Keşke bilmiş olsalardı" (Ankebut-64) ayetini okuduktan sonra ekler: - İstemez misin ey Ömer! Dünya onların olsun, ahiret de bizim.
Çok severim bu hadiseyi. Ne güzel değil mi, işte biz böyle bir peygamberim ümmetiyiz. Şükürler olsun. Şöyle bir hadise daha vardı hatırladığım; 'Bir gün Uhud dağını gösterdi; bu dağ altın olsa, altınlar benim olsa hepsini üç gün içinde Allah'ın kullarına dağıtırdım,' dedi. Eğer Efendimiz isteseydi Allah verirdi, ama o dünya'yı Allah'tan üstün tutmadı ve hatta dedi ki; 'Bana, (dünyanızdan) güzel koku, kadın ve gözümün nuru namaz sevdirildi.'Yani dünyada bunlardan başka gönlüne giren birşey yok O'nun gibi yaşamak duasıyla...
