Eğer ben öldükten sonra yazmak isterlerse yaşamöykümü, Bundan daha kolayı yoktur. Yalnızca iki tarih konmalı: doğum günümle ölüm günüm. Bu ikisi arasındaki bütün günler benimdir... Kolayca tanımlanabilirim. Görmek yedi bitirdi beni. Duygusallığa hiç kapılmadan sevdim eşyayı. Gözüm hiç dönmediği için karşılıksız kalan hiçbir isteğim olmadı. İşitmek bile görmeme eşlik eden bir destek olmaktan öteye gitmedi. Her şeyin gerçek ve tümüyle birbirinden ayrı olduğunu anladım. Bunu gözlerimle anladım, asla kafamla değil. Bunu kafamla anlamak hepsini aynıymış gibi görmeme yol açardı yoksa... Günler uykumu getirirdi çocuklar gibi. Gözlerimi kapar uyurdum. Tek Doğa şairiydim ben, bunun dışında. Fernando Pessoa -Uzaklıklar, Eski Denizler-
