Bazı kadınları yalnızca bazı kadınlar anlayabilir ve bazı kadınların ölümünü sadece birkaç kadın yaşar. Gizlendiğim nü bir karenden yazarken sana, acımı çektiğin bir fotoğrafı yastığımın altında uyutuyorum. Sen beni tanımazsın, aynı fotoğraf karesinde öldük sadece. Önce kendini öldürdün, sonra beni. Bazen çok yakınındaki sesi çok uzaktan duyarsın ve bazen hiç duymadığın bir ses yankılanır kulaklarında. Ellerin hangi bulutun ağrısı, yüzün hangi incinmiş ezginin sızısıydı Unuttum. Yağmur mu düşüyordu gökyüzüne, üşüyor muydu soyunurken üzerimden Unuttun. İçimde uyuttuğum kadın seni görse tanımaz inan ki sen beni bir kez daha ölsen de hatırlamazsın, ben senin kadrajına bulaşmış siyah, sen benim unuttuğum bir yara. Bazen gördüğün bir yabancı hiç de yabancı değildir; Perde devrilir, karşındaki sensindir. Kendi kendine kırılır, kendi kendini yapıştırır bir kadın bazı kırılmayan aynalarda. Yoksa bir kendim mi doğurdum senin içinden, çığlıklar ve inlemelerle, titremeler ve yitmelerle. Bir kendim mi kustum senin içinden Her kadının yazgısıdır biraz; Kanamak. Gökyüzünün üzerinde, yer kabuğunun altında Hayatımın bir elveda mektubu bırakarak intihar etmesini bekliyorum, ellerimden. Hayatı çekemediğin yerden, hayatıma bir ölüm daha, çek! Dilek Akın
