Giderek daha uzak, giderek daha ıssız bir yerden Ve yalnızca düşlerde görebilirim seni. Sana yazsam, hava yakar mektuplarımı. Karşılamaya gelsem seni, atım tökezler. Yol boyunca aldığım yaralardan Başka bir şey değilim, sana ulaştığımda. Gözlerinde yansıyan, bölünen ve bozulan Kendimden son ayrılıştan başka bir şey değilim. Yolun iki yanında, gerideki dağları işaret eden, Yüzleri beyaza boyanmış iki kişi. Sen, ağızlarından akan kanın. Ve ellerindeki bıçakların farkına varmadan, Sırtın bana dönük, geçerken yanlarından, Seslensem, eritir onları gözyaşların. Henrik Nordbrandt
