Hepimiz Öldük, Öleceğiz…

Her gün o pisli ve çerçeveleri çürümeye yüz tutmuş penceresinden dışarıyı ümitle izlemeye devam ediyordu. Ümidini kaybetmemişti hiç. Bir gün birisi onu görmeye gelecekti. Unutulmaya yüz tutmuş bu huzurevine birisi gelecekti onu görmeye.​

Arkasına bakıyordu. Yaşamının geçtiği, o gençliğini harcadığı dönemlere. Her gün belki de gözlerinin önünden geçiriyordu pencereden dışarı bakarken. Aslında şanslı sayılırdı diğerlerine göre. Çünkü dışarıya bakan bir penceresi vardı. Bir de yıllardır beklediği bir kişi vardı. Çoğu kişinin bir beklediği bile yoktu.​

Ve çoğu zaman o beklenen hiç gelmezdi o beklenen yoldan. Ama yine de her güneşin doğuşuyla ümitleri yeniden canlanıyor her batışında tekrar yok oluyordu. Neden böyleydi? İnanın ki oda bilmiyordu.​

Belki de ümidi kalmasa, artık yaşamak için bir nedeni olmayacaktı. Belki de bundandı…​

Günler geçiyordu. O pencereden dışarıya bakmayı bir gün bile aksatmadı. Hep bekledi. Sorsanız neyi, kimi beklediğini oda bilmiyordur. Belki de çoktan unutmuştur beklediğinin ne olduğunu. Ama ümitliydi.​

Adını tam anlamıyla yaşıyordu hayatında. ​

Ümit…​

Artık günler değil aylar hiç değil yıllar geçmişti. Ve o artık oradaki yatağında oturup çerçevesi çürümeye yüz tutmuş penceresinden dışarı bakamıyordu ve bakamayacaktı. Çünkü artık orada başkası kalıyordu. O ise ümidini mi yitirdi yoksa vakti mi geldi bilmiyorum? Ölmüştü. Ve artık bir kimsesizler mezarlığında yatıyor. Kim bilir belki de huzurlu uyuyordur.​

‘’Ne hasta bekler sabahı​

Ne taze ölüyü mezar​

Ne de şeytan bir günahı​

Seni beklediğim kadar’’​

Hayatta ne beklenen gelir ne de gelen beklenendir…​

Ve ölüm, çoğu zaman beklemedik bir anda çalar insanın kapısını. Ve siz kim o demeye kalmadan anlarsınız ve olması gereken bir tabancadan patlayan kurşunun sesi gibi hızla olup biter.​

Hayatınız bir film şeridi gibi geçecek diye umarsınız belki ama hiç de öyle olmayacaktır.​

Şu zamana kadar ne yaşadınız ki bir film olmaya değebilsin…​

Ve ölüm beklenmedik bir anda gelir, hoş gelir. Hoş karşılanır her zaman…​

Hayat her anı doya doya yaşamak için bir nimetken yaşamaya çalışmayanlar ve imkanları olmayanlar için daima bir ümit olmalı…​

Hepimiz öldük, öleceğiz…​

alıntı'ymış,

 

hepimiz sevdik.
seveceğiz!

 

’Ne hasta bekler sabahı
Ne taze ölüyü mezar
Ne de şeytan bir günahı
Seni beklediğim kadar’’

Teşekkürler,ölümü beklediğimiz her an hayata biraz daha bağlanıyoruz sanki,
Bir çocuğun annesine bağlandığı gibi ya da bir çiçeğin suya bağlandığı gibi...

 

Bana göre ölüm en etkili bir öğretmendir. Çünkü ölümden dönen çoğu insan kendini farklılaştırmaya başlıyor.
Evet, ölümü beklerken hayata bağlanıyoruz...

 

qerçekten qüzeldi...
yazan kişinin yüreğine saqlık...
paylaşım için tskr ederim cnm bnm

 

Sizde sağolun..

 

Vay
Güzelmiş

 

Teşekkürler ,