Neden ağaçların kanatları yok? diye sordu yeni konuşan çocuk, Çiçek açtıklarına ve uçarcasına göğe baktıklarına göre neden dalların kanatları olmasın? Sorusunu yaşamak için toprağa tutunmak zorundalar! diye yanıtladı büyükler. Merakında direndi: İstesin ağaçlar uçar! Uçarken gördü sonra düşünde akasyayı, kuşlar yorulduğunda gökte ona kondular! Neden uzanıp soluyamam dağda esen rüzgarı? diye düşündü hücredeki genç. Seslendiği an ölümüne kırbaçladılar. Düşünde dağlar fısıldadı: Yüreği rüzgar özlemiyle yananın sevdası ölümsüzdür! Neden insanlar aç, bunca zenginlik varken? diye düşündü yazarlığa sevdalı liseli genç kız arasında okuduğu romanın. Düşünü yazıya döktüğü an, İlkin okulun bitsin, kendi karnını doyur! diye uyardılar. Kopamadı içini yoran sorulardan yazarak gizli gizli çoğalttı merakını. Neden yoksulluk kaderim olsun? diye düşündü işçi. Açtığı anda düşüncesini kovuldu fabrikadan. Sürdürdü merakını daha derinden seslenerek daha kalabalık yerlerde kendi gibi düşünenlerle. Neden savaşıp birbirini öldürüyor insanlar toplanıp birlikte oynamak varken? diye söylendi çocuk. Oyun karın doyurmaz, dersine çalış! diye azarladılar. Düşünde oynarken gördü dünyanın bütün çocuklarını; mutluydu uyandığında. Nihat Behram
