Ölümü aşka emanet edilmiş biriyim ben… A s r e v y a !

La Edri · 24 Nis 2010

Yollarda buluyorum adımı. Boğazımda düğümlenmiyor artık sözcüklerim. Korkmuyorum da üstelik yazmaktan, yaşamaktan, ağlamaktan…

Asrevya!
Önadına masal bezenmiş bir cinneti yazarken satırlarıma, kaç söz iyi gelebilirdi ki sen diye büyüyen yaralarıma?

Gerçeklerle büyüyen dünyama bir yalan düştüğünde yırtıp atılmalı mıydı? Söylenmesi gereken tüm sözcüklere rağmen “gitmek” denilen yolun içine girip, ağzımdan düşmesi gereken tüm sözler yutulmalı mıydı?

Adıma biçilmiş bir sessizlikti varlığım. Kendi yangınlarım önemli değil ben avuç içlerimdeki külleri sana bulaştırdım. Seni yazmanın bedeli bu kadar ağır olmamalıydı Asrevya. Bir masal ömrümden çalmamalıydı bu kadar. Şimdi kime ve neden yazdığımı çok iyi bilen bir kalem olsa da başucumda, anılar kadar gerçek değil sözler. Söylenmiş sözler kadar yalan değil anılar.

Kaybettiklerimden elde edilmiş bir bulunmuşluk kadar sahteydi hafızamda inzivaya çekilmiş yüzler. Şehrin dar sokaklarının lambalarını süsleyen fesleğenler yoktu hayalimde. Biz değişiyorduk her vakit. Hayallerimiz hayallerimizden uzaklaşıyordu. İçimdeki ben benden…
Derin çizgili hüzünlerle şekillenmişti yüzüm. Bileklerimde saklıydı son sözüm. İşte bir yalanı da sen savurmuştun gökyüzüne, gerçeklerimi ayakuçlarında ezercesine.

Yalınayak bir duruştum uzun yolun kıyısında. Gitmek dendi ilkin kulağıma. Sonra kalmak, sonra gitmek ve sonra yine kalmak... Devam eden bu seslere kulaklarımı kapatmak istedim. Beceremedim.

tek kelime;
düştüm
kalsaydın, kalırdım
hançerleri saplayıp ayaklarıma
kalsaydın
gitmeye yüz tutan hiçbir fiile uyanmazdım
son / baharlarımda…

Takvimlerden ömrüm düşerken bir bir inadına, yüzüme tokat gibi yapışıyor gerçeğin. Yâdına sen düşmüş her düş ölüdür, bilesin. Sayfaları kayıp katliamlardan bir ölüm seçerken satırlarıma, en güzel sonu sen yazdın masalıma. Sen kadar olamazdım susuşumda. Sen gibi susarak anlatamazdım tüm dilleri, içinde yürüyemeyeceğim düşleri…

Her defasında kesinlen ellerime inat yeniden yazıyorum. Ellerimde soğuk.. Ellerimde kar – kış… Yarınlarımın elini yüzünü yıkamış aşk. Oysa sonu bilinir masallara önsöz düşmüştüm sevdayı. Sonumu “hoşça kal”sız uğurladı.

Gecelere düşürürken sesimi, kalın ünlü bir harf oluyor darağacım. Yastığıma bulaşan yaşlar ağır geliyor sabahlarıma. Yağmurlarda ıslanırken onca kelimem, gözlerime sakladığım bir adın mahkûmiyetini çekiyorum hâlâ ben. Yaralandığım tüm cümlelerin failiydin sen.

En çok sessizliğine kırılmıştım belki. İstedim ki sesin bölsün sessizliğimi. Sorduğum soruların cevabı yok dilinde. Birikmiş tüm yazılara bir kibrit kadar uzağım. Tezadına düştüm. Hiçbir yol sana gelmez artık. Ve hiçbir düş unutturamaz seni. Her şeye rağmen bitti diyemem masalına. Seni yazmak yaşamak değil midir? Peki ya ölmek nedir Asrevya?

İçine soramadığın hangi sorunun cevabına ekledin adımı? Sen bende hiç ölmezken yoksa ben sende hiç yaşamadım mı?
Ardıma düşemeyen her nokta boğazıma vuruyor düğümünü. Bazen ölmek gibi kalıyorsun nefeslerimin ucunda. Bazen soluk bir tebessüm oluyorsun yanağımda.

Gözlerimde harabe bir kent… Yokuşlardan inip çıkarken masallardan düşmüş bir yürek… Her satırın sonunda kâbusa dönen sevmek… Lâmelif kuyruğuna asılan zamanlarda, hiçbir acının saç tellerinden uzanmıyorum yarınlara. Adımda yaşamış bir düş, düşünde ölmüş bir ben… Sorularına bir cevap feda edebildim mi bilmem; ama sorularıma hiçbir ses feda etmedin sen…

Asrevya!..
Masallarla büyüyen çocukluğumun göz kapaklarında asılı kaldı adın. Sen bir yüz yarasıydın geçmişimde oluşan, izleri yarınlara taşınacak olan. Yüzümde aşikârsın. Şehrin karanlığını bıçak gibi bölen ışıklarda kabuk bağlıyor yaralarım. Sen, bir çizik daha atıp gidiyorsun ben düşerken. Bir yara, bir merhem, bir iplik, bir iğne, bir sökük… Neydi tanımına yeten? Kaç kez saklanabilirdin hatıralarımda? Ben gözümü yumdum yoksa gittin mi Asrevya?

…

yan yollara düşerken adımda sürünen sevda masalları
renkli kağıtlar kadar parlak duruşum seni aldatmamalı
şimdi tüm açık sözlülüğünle savurabilirsin laflarını
ben, üstüme çektim sevdamı

sana mı vurdu hasret kokan cümlelerimin kör karanlığı
ben çekiliyorum, aydınlığa boğabilirsin dünyanı

…

Sessizliğin ardından çığlık gibi gelişim hep bir “öteki” olarak konumlandırdı beni ömrüne. Öyle bir masal seçmiştim ki kendime bütün haklarım en başından feshedilmişti. Kendime koşturmalarımda karşıma çıkan koca ‘hiç’lerle baş etmiştim. Düşmelerimin arkasına saklanmış yara bereleri sildim. İsminin ardına yığıldı ünlemler. Gizledim… Uykularımda varlığına eş düşen kâbuslar sordu yazgımı. Yollarımın biletini kesti kaldırımlar. Gidemezdim… Ki bilmediğim; gitmek neydi Asrevya? İyiler ve kötülerle oluşan masallarda gitmek hangi safın eylemiydi? Kaç kez denenebilirdi? Peki ya kalmak kimdendi?

Ömründen aldıklarım varsa geri veriyorum; ama bilmiyorum ne olacak ömrümden aldıkların?
Eskimiş ayak izlerimle saklı mektuplardan mazimi arıyorum. Uzun yollarımın asfalt ziftleri yerleşiyor tırnaklarıma. Gezilmiş; fakat gelinememiş bir geçmişten yadigâr kalıyorlar bana. Karıştırılmış defterlerden eskimeyen sorular düşüyor dilime. Hangi gerçeğe inat bu masal Asrevya?

Şehrin caddelerinde, kayıplığımın etiketi oluyor varlığın. Artık boğazıma astığım yarım yüz bir obje duruşun. Ellerimden dökülen silgisiz bir resim…

Demir parmaklıkların hükümranlığında birkaç satırdan oluşan cümleyiz. Âharlanmamış kâğıtların bir köşesine karalanır harflerimiz. Sonra;
Geceye şehir düşer
Düşe kâbus…
An gelir, yazanı belli olmayan mektuplardan dökülür hayat.
An gelir, şehrin yağmurları büyük definlerin yüzünü yıkar hayatın ertesi.

Güzel sözlere uykusunu satacak çocuklar bekler kundaklarda ve bir bomba çınlatır vahşetin kulağını. Alnımızdaki savaşa rağmen bayraklaştıramayız barışın adını. Her bir köşeye dağıtamayız zeytin dallarını. Güvercinlerin kanatları kırıldı. Bunca kan revan varken yüreklerimizde, barış diye dillenemeyiz kendi türkümüzde. Son bir defa dur diyemeyiz gidenlere.
Ve nihayet gece…
Karanlığımda kayboluyor tüm ışıklar. Bir yudum aydınlık kalıyor bana. Sen, yolunu bulmaya çalışıyorsun eskimiş ayak izlerinde. Düşüyorsun… Sonra aydınlığımdan medet umuyorsun. Ki bilmiyorsun, benim aydınlığım önümü bile görmeye yetmedi Asrevya. Kandırmayalım kendimizi ve kanmayalım mutlu sonlu masallara…

İçimde saklıdır koca bir sen…
Neydi ki ses duymak, yüz görmek?
Yaşadığını bile bilmek yeterliyken…
Artık
Ölümü aşka emanet edilmiş biriyim ben…
Asrevya!..
Yazarak yaşattığım bir kahramanı susarak öldürdün sen…

Tuba Özdemir

Uygu · 27 Mar 2014

Yüreğinize,paylaşımınıza teşekkürler.

Çok sevdiğim bir yazı dizisidir.

Tuba Özdemir'in kalemine,ruhuna sağlık.

Uygu · 27 Mar 2014

1

(As-rev-ya! İlk heceye düşmüş yangın İlk hecelere düşmüş matem)

Asrevya! Yorgunluğunun bilmem kaçıncı gecesi. Ve kaçıncı satırda silindi hayallerin bilmem. Esaretin ellerindesin. Özgürlüğün için kaç nefes feda etmelisin bilmem. Bildiğim; ölüme dek yaşama direnmelisin. Sen ki kırık olan her hayali temize çekmelisin.

Asrevya!
Kilit vurma diline. Konuş, Haykır ,Yalancı baharlara kendini böyle teslim etme. düşlerini ben katletmedim hayatın diyemeyecek kadar öksüz müsün kendine? Bir ibrişimle dik benliğini hayallerine.

Asrevya!
Hayatına düşen tüm sükûtların yerine konuş. Konuş ki sesini yazayım defterime, konuş ki sesinin sesteşini bulayım Asrevya!

Esaretin ellerindeyim. Özgürlüğe santim santim uzaklaşıyorum. Umuda bir dalga boyu yakınken çıkan hengâmede kayboluyorum. Geldiğim yerin adı; bilinmez Asrevya! Çek kurtar beni bilinmezimden.

Asrevya!
Öyle kolay değildir vakitsiz vedaları hiçe saymak. Kaç veda bağışladın ki böyle habersiz gidişin çaldı kapımı? Oysa gitmek her babayiğidin harcı değil. Söylendiği gibi iki hecelik bir basitlik değil. Gitmedim de Asrevya. Gitmedim de, gitme

Hayata iz sürdüm, sonra bir nefes boyu sürüldüm. Düşlerin ardında kalan bir sürgündüm Asrevya. Nedendi sürgünlüğüm bilmedim. Elime koca bir acı sıkıştırıldı hayat tarafından. Yollarım çizilmişti artık. Yabancı bir rotada günden güne özgürlük biriktiriyorum mahkûmluğumun içinde

Her yazı hayatımdan kayan bir yıldız Sen bu yazıların hangi durağısın Asrevya? Sen hayatımın hangi köşe taşısın? Elvedalarımın hangi düş limanısın?

Asrevya!
Uzun bir hayattan yaşamak biçildi payıma. Birilerinin insafına kalmıştı gülmelerim. Seni bana bu denli bağlayan, seni benden böylesi ayıran neydi Asrevya? Kalın çizgilerle mi çizilmişti sınırlarımız?

Asrevya!
Kalemine takılan susları ayıklamakla için ayakta tuttum kendimi. Sen yazmalıydın bense, yazdıklarına bir sus payı niyetinde ağlamalıydım. Bu yıl gitmek yılıydı Asrevya. Giderken yanıma seni de almalı mıydım? Sonbahar görünüşlü yüzün bu şehirden ayrı kalemlere çarpar mıydı? Asrevya! Sesin soluksuzluğa mı hüküm giyerdi uzaklarda

Asrevya! Sen miydin hayat cümlemin bozuk imlası? Neresinden düzeltmeliydim bu imlâ hatasını?

İki direk arası tel örgüler içindeyim. Yürümem yasak, düşünmem yasak, nefesler ödünç. Yaşamak yasağa eş değerde Asrevya. Sen kadar direnemiyorum artık hayata

Hayat, yaşayarak tüketiliyormuş. Bir yerlerde belli bir sebepten eksik kalıyormuş hep insan. Benim eksikliğim neydi? Ya çokluğum, çokluğum sen miydin Asrevya?

Yangınların söndüğü ana dek yaşarım, küllenecek kadar kalamam. Ki gelmesi gereken hiç gelmemişken böylesi bir yokluğa katlanamam. Asrevya! Seni silmeye kalksam içimden geriye aklanmış bir ben kalır mı? Saf suya batırılmış bir duyguyla ayakta durabilir mi günler? Bir sen eksik yaşayabilir miyim? Üç isim, üç hece eksik? Senin isminin harflerini çıkarıp alfabemden YİRMİ DOKUZ HARFTEN DÜŞÜREBİLİR MİYİM HAYATI?

Yamaya yamaya giyerim günleri. Ayağı gözyaşlarına takılan gülmelerimi ıslaklığıyla yakarım. Bir söz varsa dilimin ucuna sıkışan, yutarım

Yaralarıma tuz basma niyetindeyim Asrevya. Adım adım azad olmuş firaklara çarpar bedenim. Sen ki kalmalarımın en asi yüzü Sus Asrevya

Aşk hecelerin cellâtların elinde artık... Ve sevda bildiğin bir efsanenin kalıntılarıâ¦ Şimdi; bir ahh uzunluğundaki pişmanlıkların ardına saklanma. İki olumsuzluk arası uçurumlardasın. Bilmem ki bu harf sesleri ne zaman yutarsın?

Asrevya!
Bin bir zırhı büründüm ve sana yazdım. Bir daha seni kalemime dolayacak kadar cesurluk payı biçemem kendime.

Asrevya!
Bilinmez satırlardan düştün hüzne. Kalkmaya çalışsan her yanın acıya sarılır. Eline yüzüne bulaşır aşk öldüren cellâtların kini

Seni, düşlerimde kalmış o masum kız aklayamaz artık. Seni, düşsüzlüğünde kalmış yalnızlık aklasın

Uygu · 27 Mar 2014

2

(Üzgünüm Asrevya, sana susmayı tercih edemiyorum artık)

Asrevya! Yine sana dönüyor kalem Yine senle başlıyor nidanın harf resmi

Zılgıtları ağıtların kucağına bırakan bir şehirde yaslanıyorum hüzne. Ağıt yakmayı bilmeyen gençliğim, acı demliyor dilinde. Yaşadığıma inanır gibi oluyorum bir an. Öldüğümü sanmışlığımın üstünden aylar geçmişken hem de

Bıkmış nefesler feda ediyorum kendime. Kendime yabancı bir ben oluyorum. Senden en uzağım Asrevya. En yakının zannederken kendimi

Asrevya! Çatık kaşlı bir yazıdan ibaret değilsin dilimde. Aramızda halın harfler sobeleşiyor her vakit. Kaçmalardan bıktım Asrevya. Hangi yolun sonunda katledersin ben suretindeki seni?

Asrevya! Köşe bucak kaçtığın bütün hisler silip süpürdü mutluluğu. Kaçtın, sonun yakalanmanın ta kendisiydi. Sorgun ağır Asrevya. Cezan ağır Cellâdın keskin balta ile bekliyor seni. Cellâdın seni hecelerine ayırmak için bekliyor Asrevya. Sonun yine yakalanmak olsa da ismini biraz daha yaşatmak adına kaç Asrevya! Kangren düşleri büyütmek yerine savur yağmur sularına

Yarası git gide derinleşiyor acıya buladığım cümlelerimin. Bir bavul dolusu cümle var defterimde. Yara bandı tutmayacak kadar derin tümcelerim. Okudukça gözyaşlarımın içine ekliyorum yaralarımı. Sen gözyaşının içine yaralı tümceler gömebilir misin Asrevya? Sen baharı beklerken karşına çıkanın bir sonbahar olduğunu öğrendiğin anda, bahar diye bağrına basar mısın sararmış yaprakları? Sen yollarına yirmi dokuz harfle acı döşeyen bir şahsa yara değil de yar diyebilir misin?

Hasarlıdır ismim Asrevya. Dil uçlarına gelmeyecek kadar bedbin Baş harfimi bile söyleyemiyorum artık. Baş harfim son durağım benim.

Bir intiharın ardına düşmüş mektupta aradım son nefeslerimi. Sonuma bir nefes bile biçemedim Asrevya. Git dedim, gidemem artık çok geç dedin. Kal dedim, yerim burası değil dedin. Sen eşiğimde acıyı büyüttün Asrevya. Ya kalmalıydın ya da gitmeliydin. Şimdi ben de senin yüzünden kalmadım, gidemedim

İki satır uzağımda olsaydın kalemimi sana çarpmazdım.

Yorgunum Asrevya! Çıktığımız yollardan cayışından yorgunum. Ne düşünsem düşten ileri gitmeyecek diye yırtıp atıyorum beynimdekileri. Kara kalemlerle ne kadar aydınlanabilirse dünyam o kadarım işte. Satırdan satıra çarparken büyük bir hüznün kırıntıları olduğumu keşfediyorum. Poyraz yemiş yanlarımı bir şairin şiiriyle ayakta tutuyorum. Bir yalanın parçalarıyla doğruya kanat çırpışını seyre dalıyorum.

Aksayan benliğim, yansız hislerim Adımı, karşıma konulan tek hece yutuyor. Tanımsızım Asrevya! Sana bağlı bir hayatta, sen harici nefesler beslemekteyim terkine. Yangın kokulu gözlerimden içtim kül rengi ezayı. İsmini alfabem bildim Asrevya. Şimdi alfabemi yok etmek için gelen sen olsan bile savaşmak düşer bana. Harflerinden oluşmuş bir dünyamı darağacına götürme Asrevya. Yusuf gibi kuyulara sürme beni

İlk kez kılıfını çıkarıyorum kelimelerimin. Gitmek mi, kalmak mı arasında yürürken anladım ki ben hep içimden kal diye bağırdım Asrevya. Kal Asrevya. Yerin burası artık. Yerin, bu kalemin ucu. Yerin, yüreğimin kıyısı. Sen de öğrendin ki bu düşte susmak eceline susamakmış Asrevya. Gitme Asrevya!.. Gerçeği olmak varken adına yüklediğim anlamın, düş olmayı tercih etme. Sakat ömrümde sendeleyip düşmemek için düş olma Asrevya Tüm gerçekliğimle satırlarıma davet ediyorum harflerini

Kal AsRevYa!..

Uygu · 27 Mar 2014

3

Susmaktan çok yoruldum. Artık bildiğin sesler hatırına konuş dilim...

Vakit gecenin yarası Gözümü açtım aydınlı niyetinde. Gündüzlere sığmayınca, geceyi kabullenir oldum. Gecenin en karanlık yerinden yarınlara aydınlıklar biriktirmekti amacım. Aydınlığı gecenin zifiri karanlığından biriktirmek, yarınlarıma karanlık ekmekti. Bildim; ama kulak ardı ettim. Ve geleceğimin portresine kara bir çerçeve biçtim.

Bir ölümün ardından tutulan yaslara hep siyah eklenirdi. Ölü siyahla uğurlanırdı. Ben hangi yanımı öldürmüştüm, hangi yanımı her gün öldürdüm de bu denli siyaha büründüm? Oysa tüm bildiğim siyahlar aynı beyazla kurşunlanıyor. Ve cesedi hep beyazı gölgelenmiş bir kefenle son buluyor.

Bir bir yok oluyorum. Yokluğum giderek faili meçhullere sığınıyor. Kalabalık bir sokak ortasından, günün en aydınlık anında vuruluyorum; ama nedense tutanaklarda sadece faili meçhul kalıyorum.

Pılımı pırtımı toplayıp saniyelerin gözüne çarpıyorum hece hece yalnızlığı. Saliseler geçiyordu üstümden, kruvazör niyetinde. Zamanı öldürmeye yelteniyordu içimdeki akrep. Oysa yirmi dört saatten yirmi dört yaraya ulamıştım dünyamı. Yirmi dördü de içimi yaktı

Bir bedende bir düzineyim Asrevya. Bir ruhta bin Oyuncaklarla yaşama gülümsemek için geç bir zaman artık. Şimdi cümlelerle oynuyor beynim. Bu oyunda hep düşüp kalkıyorum. Her yanım yara bere Her yanım vurgun Tehlikeli bir oyunda ölüm kalım savaşı vererek mutsuzluk diziyorum. Dizgim hatalı, harflerim kırık

Kelimelerimin kapısı aralı Her an yazıya dönüşmeyi bekliyor içimdeki ses. Ne konuşacak kadarım ne de susmaktan yanayım Asrevya Kendime tek muhalifim ben. Tezatlardan tezat beğenmem kendime. Kendim varken en karşımdaki bile yandaşım olur. Bana karşı ben savaşından ölüm aklar beni. Ki hangi yanımı tutsam ölümün kucağıdır zaten. Bir savaşsa yamaçlarımdaki, biri yok olmalı biri kalmalı İkisi de benim Bana karşı ben Ya ben ölücem ya da yine ben bir yanım sadece sağ çıkacak bu mübarezeden. Ölüm ardında, ölüm tadından koşturup duruyorum Asrevya. Yok, mu musalla suretindeki kelimelerden tabut ören?

Anlamı uzun olan bir cümle bulanıklığıyım. Hangi kelime beni özetleyebilir ki? Hangi dil lisanımı konuşur?

Ne demeliydi ki içim bunca yanmışlığı üzerine? Herkese ve her şeye rağmen yalnız değilim yalanının ardına saklanıp koyu bir yalnızlığı yudumladığında, ne söylemeliydi? Onda acıyı dem tutturan hayatına mı kızmalıydı? Ya da bitmez tükenmez ağıtları mı diline dolamalıydı? Kimden başlamalıydı ağıt yakmaya? En suçlusu kimdi bozulan hayatımın? En suçlusu gidenler miydi? Gitmeyip acı çektirenler mi? Bir bilinmezlik üçgeni arasından oradan oraya savruluyorum Asrevya. Kendime sorduğum soruların bile cevaplarını bulamıyorum. Aşikâr değilim. Hafi bir ömrün kalıntılarını taşıyorum. Yine ben mi suçluyum Asrevya. Yoksa tüm konuşmalarımı çalıp bana sadece susmayı bırakanlar mı?

Payıma bir son yazılmış. Ne kadar didinsem boş Asrevya Öyle geçti ki vakit. Sen bile kurtaramazsın artık beni. Sen bile yarama merhem olmazsın Asrevya. Sen bile

Oysa hep senden sanmıştım acılar. Yokluğunla varlığın arasında sürüp giden ömrüme. Bir yok olup bir de var olduğunu ispatlamak adına yollara düşmüştüm. Bilmeliydim ki tüm şüpheler, tüm ispatlama düşleri varlığın olunca oluyordu Asrevya.

Asrevya!..Geç bir zaman. Git desem gitmezsin belki şimdi. Ama gel desen ben de gelemem. Her şey için geç Asrevya. Yoruldum adına düşler biriktirmekten. Harflerin kalemime dolanmasın artık Ki adımı unuttum adını yazmaktan Yorgunum Asrevya Sana susmayı kabullenecek kadar Geç bir zaman. Artık düşme satırlarıma. Ki sen satırlarıma düştükçe ben acılara düşüyorum Ki sen yazılınca ben siliniyorum

Uygu · 27 Mar 2014

4

Elleri ceplerinde bir düşün hırpalanmış kalıntılarıyım Düşsüzlüğümle acı yamıyorum üç harflik imlâma. Hayata biraz daha mutlu soluk eklemek için masallara ihtiyacım olduğuna inanıp çocukluğumun masalsı kelimelerine vuruyorum kendimi. Bir varmış bir yokmuşdiyor tozlu beynimde biriken eski kitaplar. Doğruluğunu kavrıyorum çocukluk masalımın. Bir vardım bir yoktum Bir inadına var olmayı seçmiştim bir de her şeye rağmen yok olmayı

Dilim kurudu zaman Kelimelerim çöl çatlağı. Harflerim kuraklığıma yıkılan yas tanecikleri. Seraplardan bozma bir hayalin kâbusundayım. Susuzluğuma ek ölümüme susuyorum. Kefenlenmiş yazılar saklıyorum ceplerimde. Asrevya! İsmini kefenlenmiş yazılarımı uğurladığım musallaya düşürüyorum. Hem de kefenlenemeyecek kadar paramparça olmuşken bende.

İlk önce as düştü cebimden. Ve sonra rev ya yı kurtarmak için ölümlere sürdüm ömrümü. Sahibine yaşayan ceset hükmü kazandıran bir ben, seni kurtarmaya yetmedi Asrevya. İsmin düştü musallaya. Keskin sözcüklerim yetmedi ismini oradan kazımaya.

Kefensiz, ölümsüz ölümlerin kollarındasın Asrevya. Benim yaşamam için mi katlediyorsun ismini? Yapma Asrevya iki ceset bizi hayat yokuşlarından siler süpürür. İki ölü isim bizi mahlaslara gömdürür

Asrevya! Susmanın en koyusunu denedim sana. Kelimelerimi içime büktüm. Sonra konuştum sayfalarca Bitti dediğim anda düştü ismin paslanmış sesimin meskeni ağzıma

Asrevya! Sonsuz acılarımı ezberimden geçirdim de düştün kalemime. Siluetlere dipnot düştüm çehreni. Hep bir muamma olman için, çalınmaman için, başka yüreklere başka dillere sığınmaman için kendimden bile sakladım seni.

Denklemler içine hapsettim seni Asrevya! Bilinmez sayıların sonsuzluğunda bulunmazsın. Açıklanmadıkça hep bir gizsin Asrevya

Şimdi
Kimse dokunmayacak adının kayıp anlamına. Kimse seni uzaklığıma yakılmış bir türkünün asi mısralarında aramayacak. Ben ölene dek yaşatacağım ismini. İsmini düşlerime bürüyüp göz bebeklerime süreceğim. Ömrümde, acımı en anlamlı kılan ismini sürgünlerde sıralayacağım Asrevya!

Biliyorsun ki yazıldıkça yıkık hayallere eş bir ses oluyorsun Asrevya. Her yarada acıyanın acıtan rolünü oynuyorsun. Oysa sen, bilinmekten uzak en mahfi düş Oysa sen, sesinin yamaçlarına hüzün dolduran ve her harfiyle ömrümün mutluluklarını tüketen bir ölüş

Asrevya! Tanımadık yüzlerin tanımadık satırlarına girme Oralarda büyüme. Sen ki benim enlerimi doldurduğum uzun kelimelerimin tek faili Başka kalemlerin boyunduruğuna gitme Asrevya, solup kalırsın satırlarda.

İsmini her kalemime doladığımda dilimin en parlak kelimelerini üfledim sana. Sen bilmeden ne çok sen yazdım ne çok sen biledim hayatıma. Ne çok, senli ağlamalara vurdum gözlerimi. Kirpiklerimi kaç kez sen diye kapattım. Adını sayıkladım kâbusa dolanmış rüyalarımda. Adını düştüm siyaha dolanmış anılarıma. Fakat biz senle anlardan bile uzaktık Asrevya.

Defalarca dilinmiş bir saatten bir salise bile düşmedi payımıza. Bizliklerden geçmedi cümlelerimiz. Ben hep adımı unutup Yaren oldum satırlarda sense Asrevyaydın; ama sadece benim satırlarımda

Bağlaçlarla bile bağlanamadık Asrevya...

Günün aksi vurmuyor yüzüme. Mat bir renkle dolduruyorum heybemi. Yaralı sanrılarıma tuz basıyorum. İmleçlerle kaydırıyorum hayatımı. Manidarane birkaç sözcüğü beynimin esrarengiz yanlarında zabıtlara geçiriyorum. Yağız bir hüznün ellerinden tutuyorum sımsıkı, bırakmıyorum

Reel bir zamandan lümeyalarla dolu rüyalara sızıyorum Asrevya Gümanlı bir güzergâhtan ilerliyorum ırak şahikalara. Şebden bir libas biçiyorum kendime. Karanlığa eş oluyorum.
Gidenlerin ardından süregelen yadigârlığım iç cebime sıkıştırılmış hayat hikâyemin en süslü yalnızlık terimi Asrevya

Yoklukların içinde var olmaya çalışan yorgun yüreğim, ismini içine hapsettiğim efsanene son noktayı koyamıyor Asrevya. Bit(e)miyorsun

Ötesi ne Asrevya? Hadi dünü bildik, bugünü öğrendik, yarını tahmin ettik: ama ötesi ne? Ne zaman susulursun kalemimde? Daha kaç gün, kaç ay, kaç yıl katmalıyım acılarımın üstüne?

Ne gel demeye dilim varıyor Asrevya ne de sana susları denemeye. Yazılmışlığınla yaşıyorsun satır dünyamın içinde.
Kara kalemimden satırlarıma dökülen bir yazısın Asrevya. Satırlardan ötesi olmayan düşüm
Hep öyle kalacaksın
Ve ben yaşadıkça yazılacaksın AsRevYa

Uygu · 27 Mar 2014

5

Issızlığa gömülü bir serencamdan kaçarken gürültülü bir düşün kelime aralarında buluyorum kendimi. Bildiğim tüm diyarları siliyorum seyyahlığımın rotasından. Bu kez gözümü açmadan gideceğim (s)onsuzluğa. Ayaklarıma sınırsız çöllerin kumları vuruyor Usta! Hani mavi kıyının dalgaları?

Kelimeleri ruhumun derinliklerine gömdüm. Uykum masalını sordu yine. Asrevya nerde? Uyuyakalmış satırlarında dedim, kalemim tarafından uyandırılmayı bekliyor. Uykum diretti uyanmasına. Gördüm ki seni yazalı ben tükenmiş dünyamda.

Asrevya! Uzun soluklu hayat derlememden bir dipnot bırakacağım imza niyetine: satırlarda yaşadım

Aslımın payı paydasına uymuyor Asrevya. Ne yazsam az, ne desem çok Hayallerimin kırık dallarında gözbebeklerim Bir gün düşeceğim en sağlam hayalimden gerçeğin tam ortasına. Düşlerin düşlerimden tutmaz mı Asrevya?

Ben adım adım karanlık boşluklara sürüyüp saklarken adını, sen her hecenle sorgulanıyorsun Asrevya. Kayıt altına alınıyor harf kıvrımların. Bilmezlerdi ki zabıtlara seni düşenler senin bile kendin olmaktan bihaber yaşadığını.

Asrevya sen bile bilmezken adına düşen ihtilali, başka yüreklere seni nasıl sığdırabilirim ki? Seni sana bulduramazken hüznümün haritası, başka yüreklere verebileceğim tek adres çıkmaz sokaktı Seni satırlara gömülü bir efsane olarak bırakmaktı amacım. Sırlarım sayısız kere çözülmemeliydi Asrevya. Kalemimi her sonbaharda toprağın en dibine yadigâr kılınca, susmayı biçince kalemime masalın çıktı yine alfabemin kıyısına.

Ömrüme bir masal eklemiştim. Ve bu masala bir son karalamadan gitmemeliydim harflerden. Biliyorum uzun sürecek Asrevya, sana bir son karalamak çok vakti içine sığdıracak. Ki daha tüm konuşmayıp yuttuklarım dökülmedi aklıma. Düşündükçe düşüyor yazılacaklar parmak uçlarıma.

Hayatıma kalemimle iz damıttığım sürece a-z arası yokuşlarımda hep duraklarım olacaksın Asrevya. Elif ten başlayıp ye de son bulacaksın. Tırnak arasına sıkıştırdığım nice alfabenin tek öznesi kalacaksın.

Masalının her hali kâğıda işlenmiyor Asrevya. Yazarın kelimelerden çalıyor. Tek yol yazılman mı dersin Asrevya? Tek çare harf harf düşmen mi satırlara? Bildiğin gibi değil Asrevya. Her masal yazılarak anlatılmıyor. Yakınımda olsaydın, beyaz satırlara karaladığım yarım bir yüzden dökülen iki damla gözyaşında masalının mahfi yanlarını görebilirdin. Fakat uzaksın Asrevya. Yüzünün nisânî duruşu vurmaz gözüme. Ben ki martın soğukluğunda kundaklandım sıkı sıkıya asiliğe. Gel demeyi düşlesem ağzım dilimi parçalar Asrevya. Aklımdan geçenleri en içlerime gömmek becerebildiğim. Her geçen gün biraz daha gömüldün Asrevya. Her geçen gün bir yazı daha atıldı toprak niyetinde, içimdeki sen yana.

Ben kendimle bu kadar kanlı bıçaklıyken sana nasıl zeytin dalı uzatırım Asrevya? Gel desem, gelmeyi becerebilir misin? Yollarımdaki dikenlere rağmen kanayarak gelmeyi seçer misin?

Sorularımı cevabını beklemeden düş askısına asıyorum. Canım yana yana içimdeki kini bırakıyorum dudaklarımdan. Gelme Asrevya! Gelme!

İsmini ölümle birlikte bıraktım avuçlarıma. Bir gün zamanı geldiğinde biri iliştirilecek yakama. Masal bitmedi Asrevya. Yazan seni yazmaktan yorulmadı. Gel/ gelme arası nidalarda gelme kazandı.
Gelmesen ne olur ki Asrevya?
Hepsi hepsi harflerin kızgın ateşlere dokundurulup asılır kalemime.
Hepsi hepsi yangınlarımı kül edip gittiğin yerlerde kalırsın işte

Ne günlerdi gülüm ey! bir anının kıyısında bile dolaşmadık Asrevya. Aynı şarkıya aynı sebepten gözyaşı dökmedik hiç Aynı yara kabuk bağlamadı benliğimizde.

Asrevya! Bitmedi masal Bi-te-me-di

Dilimdeki gelleri tüketenler yazmayı bıraktı bana. Bana düşen sadece yazmak Asrevya. Bana düşen paramparça olmuş bir hayatı temize çekmek

Satırlarda yaşayan masalsı düş Yazıldıkça kocaman defterlerde arayacaksın anlamını. Bulamayacaksın Seni senden saklayacağım Asrevya. Körebeli bir sanrıda gözü bağlı olan da sen olacaksın, aradığın da Ve yine o iğrenç uğultu çalacak kulağının kapısını: Bulamayacaksın

Masallar gerçeklik şerbetinden tatmaz Asrevya. Satırlarda yaşarlar. Bana düşen sadece yazmaksa, uzun soluklu bir ömürde her acıdan bir nebze dolayıp kalemime, adına kusacağım tüm ıstıraplarımı.

Tüm sabahlarım uykuya dalıyor Asrevya. Gecelerim uykusuzluğa bürünüyor. Kimliğim yıllanmış bir acının portresini yansıtıyor; Baba adı: ölüm Anne adı: yok

Bu kadar acıyla ayakta kalabilir miyim Asrevya. Yeni acılara açılır mı yüreğim?

Şimdi bileklerimde bir masalın ağrısıyla örülmüş kelepçe Ayaklarımda satırlardan oluşma bir pranga Suçluyum Asrevya! Temyize gidiyor düşlerim. Ya ölüm ya af düşer payıma. Afsa ömrümün dengi daha yazılacak çok şey var Asrevya. İdamsa düşlerimin kefeniyle son sözümü söyleyeceğim sana

Karar: af

Daha bitmedi Asrevya. Yazılacak çok şey var. Masal tökezlemelere rağmen kaldığı yerden devam ediyor Asrevya! İyi aç gözlerini fısıldayacağım tüm susulmuşluklarımı

Uygu · 27 Mar 2014

6

İki dirhemlik an uğruna zamandan kaçıyorum. Rüzgâr çarpıyor yalnızlığımın harf boşluklarına. İmlecim üşüyor Ve her gözyaşımda bir alt satıra düşüyor. Hangi satırdasın Asrevya? Büründüğün kimliklerin sığınağında mı unuttun adını? Seni bulmak için daha kaç satır düşmeliyim hayatımdan?

Üç noktayla başlayan ömürde çoktan paçalarını sıvayıp giryelere yürüdü yüreğim Asrevya. Çoktan suskuların parantez içlerine gömdü seslerini. Şimdi dar geçitli bir harfsizlik ensemde Uykusuzluğumu alfabeme yama yapıyorum. Küçük kapılardan geçip büyük mutluluklar ülkesine gitmek istiyorum Asrevya. Zoraki uyuyorum farklı bir diyara göz açmak için; ama yine kâbusundayım Asrevya. Yine haykırarak uyanıyorum satırlardan.

Vakit bizim için hiç tam vakti vurmadı Asrevya. Aynı akreple yelkovanın içine sığmadı hayatımız. Saniyeden başlayıp yıllara yürüyen zaman dilimleri düştü üzerimize. Kesişmez yollar doldurdu sen-ben arası boşlukları. Büyük bir düş muharebesinde aynı tarafı bile paylaşmıyoruz Asrevya. Bir tarafta hüznüyle yok ettiğin hırçınlı ben, diğer yanda masalına defalarca düğüm atıp o masalın tek zerresinde dahi aslını oynamayan sen. Ne yapmalı Asrevya? Kendimi mi savunmalı? Kendimi yok etmek adına seni mi tutmalı?

Kirpiklerim parmaklığa bürünmüş ve göz kapaklarımda büyük bir düş Satırlarda, ömrümdeki ünlemleri besliyorum Asrevya. Fonda bir acı inletiyor kabuk bağlamış yaralarımı. Daha ne kadar aynı yol üzerinde dikenlere basarak yürüyebilirim Asrevya? Daha ne kadar kalbi bir düşe satılmış failliğimin yakasında iğreti durabilirim?

Yakışmıyordu Asrevya, bir masalın haritasını çizmek avuçlarıma. Çizilmiş masallar bulmalıydım Asrevya. Bir bir sıkıştırıp ceplerime uygun vakitlerde yürürlüğe koymalıydım. Belki o zaman daha az yanardım Asrevya. Belki o zaman silgiler dokunurdu kara damlalarıma. Çalıntı masalların figüranı olurdu kalemim. Baştan sona yazılmış bir düşün uygulayıcısı

Yok Asrevya Başka kalemlerin harfleriyle olamam. Başka mürekkeplerde boğulur lisanım. İyisi mi çizmek bu masalı avuçlarıma, kanaya kanaya

Ben masalların çocuklara anlatıldığı bir öğretinin eşiğinde büyüdüm Asrevya. Okumayı masallarda öğrendim Hiçbir masalda çıkmadın karşıma Asrevya. Kalemim seni döktü satırlara. Masalları tersine döndürecek bir surette, varlığının ispatını döktürdün hecelere. Bildik bir masalın aynı tadı vermesi olmayacak yazılanlar. Mutlu sonların mutsuzluk iplerindeki asılmışlığı vuracak beyinleri. Sen bile kendine ağlayacaksın belki. Sen bile kendinden bu kadarını ummayacaksın Her yazıda son bulup yine her yazıda can bulacaksın. Seni yazarak yaşatabilirim ancak

Asrevya! Cesaretimin harf yüzü Bu kadar saklanmasaydın düşlerime belki bu kadar içime ağlamazdım. Seni bu denli aforoz etmişken dilimden bin bir ağıtla dönmezdin. Asrevya neye yazdıysam kalemim kırılmak istedi hep. Seni cümlelendirmek için kendimi harfe indirgedim. Şimdi belki de bundan asudeliğim haykırıştır benim

Yanlış bir zamanın gün doğumundayım. Bakışlarım bile acıyı döküyor ellerime. Kalemim masalında yorgun hissediyor kendini. Yazıyorum, yazdıkça yüreğimi karalıyorum Asrevya. Yazdıkça siperlerime acı sözler düşüyorum. Kaleminden çıkanları aklıma döktüğüm Yitik Umuttan sözler düşüyor kalem ucuna; dilimi dikenli tellere sardım, konuşsam senden önce ben kanarım. Ve daha birçok söz vuruyor dilimin kıyılarına

Kendi kalemimin yazdıklarından uzak, kaleminin tümcelerine sığınıyorum yazarın. İçim acıyor. Bak Asrevya, masalında yeni kişiler soluk buluyor. Gecenin en koyu renginden, sabahın ilk ışıklarına dek kurulan düşlerin hüzünlerinden, bir yama bulup yamar kalemine benliğim. Öyle vurur ki kelimeler satır canlarımı; satır çizgilerim yok olur gözlerimden. Satırlarım birbiri üstüne yığılır. Düş savaş olur bir an.

Bilenler bilmeyenlere seni anlatmasın Asrevya Bilenler bilmeyenlerden seni saklasın Ki sen kendine bile, bilmeyenlerden daha uzaksın Kalemime pelteklik bulaşıyor Asrevya Sen dışında her şeye kapatıyorum ağzımı. Kül rengi bir düş yine karargâh kuruyor efsaneme. Yine küllere gömüleceğim Asrevya. Yine yanıp yanıp söneceğim

Adını ömrüme serlevha yaptım Asrevya Şimdi kim sorsa beni sana çıkar yol Kim sorsa seni bana düşen susmak oluyor. Ötesi de yok ki Asrevya. Adımın tezadına düşmüş üç heceden ötesi yok

Susmuyor dilim Asrevya. Kalem kâğıttan uzak duramıyor. Ne yapayım Asrevya? Nasıl öldüreyim kendi masalımı? Silmeyi denesem izi belli oluyor artık aklımın defterlerinde. Silmesem yazdıkça hüzün işleniyor her bir harfime. Adıma küsüyor kalemim. Yağmurlar hecelerimi yağmalıyor. Yazılacaklar aklımdayken kaleme ihtiyaç mı duyar ellerim Asrevya? Parmaklarım yaslanmışken koca bir masalın ardına, ölüm o parmakları düşten çekince mi olurdu Asrevya?

Biliyorum bitmeyecek Biliyorum son değil

Ben noktasını koyamıyorum Asrevya

Kır kalemimi ötesi yok

Uygu · 27 Mar 2014

7

Zaman, kapımı çalıyor ikindiye bakan sureti ile Gözlerim ardımdaki yollarda unutulan ayak izlerinde arıyor gidenlerin suretini. Artık geç Giden gitti avuçlarına tüm suretlerini sıkıştırıp. Giden gitti, gidenleri kalanlar cümlesinde toplayıp

Canımın içine ansızın bir sızı düşüyor.
Yıpranıyorum
Yine de masalına bir nokta koyup çekip gidemiyorum Asrevya. Virgüllerle bağlıyorum acılarımı birbirlerine. Sana dair birçok soru ekliyorum heybemdeki senli satırlara. Şimdi nerdesin Asrevya? Hangi şehir saklıyor içinden bir kırık hemze gibi geçtiğim geçmişini? Hangi şehir sana yetiyor Asrevya? Yarım kalmıyor mu yine yaşayacakların, yaşadıkların Kurtaramıyor musun düşlerini anıların soğukluğundan? Geçmiş hangi acını aklına kazıyor Asrevya? Geçmişinin hangi paragrafında adım geçiyor yarayla karışık?

Bilinmediğin surette hep sır kalırsın Asrevya. En mahfi düşün en tenha yönüne saklanır mısın? Yoksa sen de mi bana kendini sormaktasın?
Sus Asrevya!..
Tükenişime bir sebep feda etme Ben ki kalakalmışım hecelerinin tel örgülerinde. Ben ki düşmüşüm yüz üstü satırlara. Şimdi bana, yazmaktan başka ne düşer Asrevya? Payıma kalmadı ki mutluluk

Geceyi yarıladı yine kalemimin karası. Adımdan düştü yine adının artakalanı. Bileklerime dizildi ağlamaklı kelimeler. Alnıma vuruldu yine susmuşluğumun sebebi ebkemliğim.

Asrevya! Satırlarım birer zılgıttır tüm sustuklarıma. Acının eş değerindedir adın. Söyle Asrevya; gitmeler neyin eseridir? Ya dönmeler, onca gitmişliğin üzerine hangi sebeptendir? Neden gidilmişliğin üzeri toz kaplamışken giden geri gelir? Neden Asrevya? Şimdi, bırakılan buyur edebilir mi geleni dünyasına? Nasıl güvenebilir gelenlerin bir daha gitmeyeceğine? Öyle ya, bir gidiş bağlamıştır o düşü gitmelerin saflarına. Bir gidiş mecburi sonlar kazımıştır alınyazısına. Madem gidenin gözleri geriye bakar bir gün, o halde neden gidilir Asrevya? Neden?

Asrevya! Bahar, kapımdan içeri adımlarını attı soluk rengiyle. Dilimdeki şarkılar üşüdü, düştü notalar. Katledildi üç heceye yıllar. Kalemimde yaşayan sana ne demeli Asrevya Hecelerle kurulan düş bozumlarına ne demeli

Büyümekten korktuğum satır aralarında büyümüşüm meğer Asrevya. Yaşadığımı unutturan ölmeler seslenmişim kulaklarıma. Çekimlenmemiş birçok fiil vuruyor aklımın tümcelerini. Gözlerime yeni yaşlar sarıyorum. Ölümlerin ocağında yaramı susuyorum. Sen ölümler bilir misin Asrevya? Daha hayata sunulacak soluğun çokken soluklanamamayı, düşlerle kurulan bir hayata kâbuslarla başlamayı bilir misin?

Hangi satırda aslın saklı Asrevya? Hangi düşte gizli öznelikten sıyrılır varlığın? Yoksa daha yıllar boyu sırlanmalı mısın?

Gece şehrimin koyu çizgilerini dokuyor ilmek ilmek. Masalın sonunda tezadıma yerleşen ismin, elma gibi gökten düşerek adımın yanına mı yerleşecek? Kirpiklerimden süzülen hüzünlü kırıntılar hayatımdan hangi soru işaretlerini döker ceplerime? Peki ya ceplerim bu soruların altında ezmez mi bedenimi Asrevya?

Yorgunluğumun bilmem kaçıncı direnişidir satırlarda. Kaç uyku bozmuşluğu vardır kalemin sen adına.

Asrevya!
Kuyuya düşen Yusufî harflerimi kim çekip kurtaracak? Hangi kalem adın kadar manidar bir öz biçebilecek? Bu düşün içinden hüznün yolları geçti Asrevya. Yol ayrımı bol bir masalın orta noktasındayım. Dönmem, yangındır Gitmem, azap

Yalnızlığın hangi kucağına düşürülür masalın Asrevya? Kaçıncı gözden yaş olup akacaksın damla damla? Oysa masalıma gülücükleri tutturacaktım çengelli iğnelerle. Mutlu sonlar kazıyacaktım. Gökten elmalar düşecekti bir bir... Olmuyor Asrevya Ne yapsam da adını yazınca mutluluk eklenemiyor masalıma. Adını yazınca başlıyorum yine bildik yaralarımı tuzla yıkamaya.

Asrevya!
Kesişmiş yollarımızda hiç beğenmediğimiz rolleri oynamaktı belki hayatımız. Ne sen Asrevya lığından memnunsun ne de ben masal kazıyan halimden. Kırıklarla büyüdü bu masal Asrevya. Sarılıp da yeniden devam etmedi hiç. Bir gün en can acıtıcı yerinden kesildi kırıklar Ve tek nefes kaldı masal Bıraktı Asrevyasını musallada. Şimdi yazan ben, yaşayan ben Sen, giden

Asrevya!
Adının düştüğü musallalar bitiriyor ömrümü. Elimde avucumda hüzünden başka bir şey yok Darağacına asamıyorum kalemimi. Ne sen yokluğunla bitebiliyorsun satırlarda ne de ben kalemime yazma hükmü çıkarabiliyorum Düştüğü satırdan devam ediyor acı düşüm Gidenlere rağmen kalanla devam ediyor

Harflerin bir ölümün aynası oluyor Asrevya Kefene düşen üç hece As-Rev-Ya

Bitmedi, bitmeyecek musallana seslenişlerim

Uygu · 27 Mar 2014

8

Uzun bir suskunluk ardından başlayıp bitmeler arasında kol gezen düşlerim, yine tutuşuyor kalemin ince yanına. Ve yine bildiğim dillerden en anlaşılır hüznüm çıkıyor ortaya; Asrevya!

Küflü harflerimin yakasında bir masal büyütüyor ömrüm. İsmi susturulmuş kimliklere mahlas biçiliyor beynimin tezgâhlarında. Bu masalı dizmesem nefeslerimin kıyısına, acaba kaç satır yaşardım Asrevya? Hangi satırda düşerdim dikenli bilinmezliklere? Kaç defa konuşabilirdim ki böylesi uzun? Kaç defa yazabilirdim

Susmayı istedim, satırlarca yazıp bir ömür derinliğinde ve bir hayat bilmecesinde susmayı. Beceriksizliğimin harfleri elimde yankılandı yine Bu kez susmadım Asrevya. Bu kez yılların susulmuşluğunu döktüm. Avuçlarımda sakladığım hüzünler satırlarda yaşattı gerçeğini. Ne çok olmuştu mavilere yazımı yaslamayalı. Ne çok olmuştu içimdeki paslı yarayı kanatmayalı.

Sahil boyu yürüyorum acılarımda. Ayağımı kanatıyor anılar. Bilirsin ki bu düşte acımamak yalan olurdu Asrevya. Bu düşte konuşmak zor olurdu. Ki dili var mıydı düş yutmuşluğumun? Ömrü konuşacak kadar uzun muydu?

Saklımda bir hayat var. İç cebime sıkışmış nazarların hükümranlığı ellerimde. El yordamıyla buluyorum düştüğü yerden ömrümü. Kısık sesli bir sanrı ile geçiyorum hayat denen oyunun orkestra çukurundan. Şehrin ezan sesleri kaplıyor kulağımı. Bin heceyle âminlere yeltenirken dilim, ağzımın düğümlerini nasıl yırtabilecek elim?

Bu masal kadar masalım Asrevya. Aslım yok Herhangi bir şehrin izbe köşesinde, harfler dökmek için yaşamış bir hayalim sadece. Yüzüm yok. Uzun düşünmelerime düşülecek bir cevap yok Adım yok Masalın kıyısına, yaşadığımın ispatını düşürüyor sadece kalem. Yaşıyorum, hayat parantezine alınmayan bir cümlede. Yaşadığım kadar kaçıyorum oysa hayattan. Gizli bir gerçeğin çizgisine gömüyorum çehremi. Hangi aynaya dönsem yüzüm bilinmez artık Ben yokum Asrevya Masal yazmak için masal oldu gerçeğim

Bir masal ne kadar yazılır Asrevya? Kaç satırlık ömrü vardır? Yazanı susmalı mıdır artık? Çekilip kıyısına karalar dizmekten uzaklaşmalı mıdır diz boyu? Ne çok sorum var Asrevya Ne az cevap

Zamanıma masal dokuyan kalemim masalın sonunu verebilir mi avuçlarıma? Diyebilir mi ki ve masal bitti Asrevya!

Bildiğim yerlerin eşiğine saklanıyorum. En çok kendimden kaçıyorum Asrevya. En çok kendime küsüyorum

Yine gece yazıyorum
Uykusundan firar ediyor gözlerim. Ayağım karanlığa takılıyor. Aydınlığın üstüne düşüyorum, daha bir kararıyor geceler.

Düşlerimi yırtıp atmadım Asrevya. Sadece sayfalarca yazdım. Her yazdığım sayfada hayattan bir gün daha çevirdim belki. Her satırda bir daha düştüm. Şehirlere gömdüm siluetlerimi. Gölgemi adımın içine diktim. Adıma büyük puntolu yalnızlıklar kurguladım Asrevya. Adıma ödünç alınmış gitmeler astım. Mahlaslara vurdum kendimi. Adım kaçtı ardımdan. Geriye ne kaldı Asrevya? Gitmelerden geriye hangi kalış kaldı?

Yorgunum
Yol boyu susmalarım var alnıma yazılmış. Omuzlarımda bir yaranın ayak izleri. Yarayı mı kazımalıyım Asrevya? Yoksa alışmalı mıyım yaralara?

Kaybolduğu satırdan buluyorum harflerimi. Masala uzun soluklu cümleler ekliyorum, bitmediğini resmetsin diye

Bir adım ötemde katliamlar düşüyor tarihe. Sadece ürkek kalıyorum. Bildiğim tüm katletmeler, kelimeler asmak sanırdım darağacına.

Uzunluğuna zılgıtlar eklenmiş zamanın cümleler arası intihar boşluklarındaydım Asrevya. Her acıya müşterekti imgem. Tüm suçların zanlısı gibiydi sicilim. Kentin morglarında bir düş yatıyordu yarı diri. Ölmüyordu Ölemiyordu Yaşa(ya)mıyordu (da)

Seyirsiz yolların seyyahlığında, sürgünler armağan ediyorum peltek kalemime. Adım atsam kendimden düşecek kadar yorgunum Asrevya. Vapurlar geçiyor ıssız limanlarımdan.
Pusuyorum
Yıllanmış halatlar gibi bekliyorum, geldiğinde tutacağım gemiyi.

Masalın satırlarına vurduğum gözlerime Kız Kulesi çarpıyor Asrevya. Hırçın dalgalar eşliğinde Kulenin efsanesine gömüyorum, sağ yanımın sol yanımdan sakladığı harfleri. Ne kadar hüzün varsa kirpiklerime sıkışmış, uğurluyorum karşı kıyıya. Süleymaniye sokaklarında yankı buluyor içim. Adım Beyazıtta düşüyor kesme kayalara. Yine bir Sultanahmet çiziyor elim. Ve kalemim yine Asrevya yazıyor.
Anladım ki hep aynı hayat şarkımın sen nakaratındayım Asrevya.
Yaşadıkça susmayacak kalemimdeki notan

Uygu · 27 Mar 2014

9

Bir gün daha devrildi, devrik cümleler görünümünde; son serisini içime fısıldadığım nefeslerimin kıyısından ömrüme Bir bahar daha düştü sonbaharların elinden, sararıp solarak. Bir şarkı daha düştü dilden, bol İstanbul kokan Ve sustu sesim. Aldı eline kalemi tuttu yine hüznün o sıcacık ellerinden

Asrevya!
İçim sesler döküyor suskunluğuma. Adım silik bir geçmişe iz düşüyor. Ağzıma susları hüküm giydiriyor bir el. Oysa en konuşacak yanımdayım Asrevya. Neden sustun dilim? Neden?

Ezbere yaşanmış bir ömürden aklımda kalanların bulduğu tek anlamsın Asrevya. Kalemimden düşse adın, kalemim düşer elimden musallaya Hecelerim lâl olur.

İzi derin hüzünlerim var takvim yapraklarına asılı. Yırtıp atamıyorum Asrevya. Üzerine gün sayıyor ellerim. Ve günlerim yine hüzünler çengelliyor sayfalarıma.

Sen bir düşü bir ömre biçer misin Asrevya? Gecelerden toplayarak artakalan hayalleri, yüzünün ardına düşen aylara bakıp; elde var hüzün diyebilir misin?

Bu şehrin yağmurları iliklere işler Asrevya. Büyük definlerin yüzünü yıkar, ölümlerin ertesi. Puslu camlara bir masalın en çizgisiz halini resmeder. Bu şehrin yağmurları bildiğim çöllerden geçmez Asrevya. Şehrin düzayak yanlarını bırakır kurak Ve yokuşlara sürür taşıdığı yaşam kırıntılarını.

Masalda kalem mutluluk fırçalarını sürmüyor satırlara Asrevya. Nerdedir mutlu masalların erbabı?

Uzun zamanlar ardından bir gün Büyük izinler beklemeden yarenliğim, aralayacaktı bildiklerinin kapısını O denli susarken satırlarca konuşmuş olacaktı belki. Ve gidecekti. Ardından keşkeler bırakmayacaktı askılarda. Yoluna yeni adımlar ekleyecekti. Kaldığı yerinde olacaktı ömrün, hep soluklandığı kıyısında. Bu asudeliğim için uzun bir konuşma biçimiydi. Kaçışlardan yanaydı varlığımın ayakuçları. Soruları askıda bırakmalıydı içim. Cevapsız gitmeliydi Ansızın Öyle ye sadece araladığım bir kapının ardına geçip susmaları denemiştim.

Gitmeliydim Asrevya. Beceremedim Kalmalar dolandı ayaklarıma Düştüm

Düşe düşe büyüyen ömrüm uslanmadı hâlâ

Bu şehrin geceleri uzundur Asrevya. Gündüzlerime bulaşır sürekli. Gideceği yeri yoktur korkularından saklanmak için.
Bu şehrin düşleri ağırdır Asrevya. Bildik acıları yudumlamaz, bildik motiflerle süslenmez
Bu şehrin anıları işlenir hafızalara, silinmez

Eflatun imgeler büyüttüm adımdan saklı. Tüm gerçekleri inkâr ettim yüzüme. Bildik Kasımlarım düştü aklıma. Gidip dönmeyen, gidişinin ön adına ölüm ekleyen hayatlar bildim. Bir acı eksik yaşasaydım, böylesi dolu dolu yaşadım diyemezdim Asrevya.

Yaşadım..
Tüm gerçeğiyle hayatı
Adıma düşülen tüm mimleriyle Ardıma düşen, kendini kendine gömen vavlığında Ve bir kalış edasında, uzun bir var oluş narinliğinde yesiyle yaşadım Rahlesinden geçtim harflerin. Elimden tuttu cümleler Masallar dizmeye başladı yarenliğim

Yazdıklarım arasında dolaşan ellerim, hayatıma dizdiğim bir cümeleye veriyor aklını;
Sonbahar girdiğinden beri harflerin ilkbaharına; zaman hep hüznü tutuşturuyor kalemimin ucuna.

Hangi demde gelmişti sonbahar, baharlarıma? Daha kaç mevsim sonbahar? Ya da sonbahar harici mevsim var mı Asrevya?

Yine susmalıyım Asrevya
Yine masala virgüller atmalıyım sayısız

Kalemi bir daha elime alana dek uzunca dinlenmeli sözcüklerim

Son yazıldığın satırda kal! Gelecek ve tekrar masalı sonsuzluğa sürüyecek ellerim

Uygu · 27 Mar 2014

10

Büyük bir çığlık çiziyorum son kullanımı geçmiş suskunluğuma Hiç bitmiyorsun Asrevya

Asrevya!..
İçimin acı yanından uğurladım adını. Yine kıyıma vurdu harflerin. Nisanın eşiğinde beslediğim düşleri hüzünler sarıp sarmaladı şimdi. Ben, benliğimin hangi parantezi arasında yaşıyorum Asrevya? Kaçıncı durakta bekliyorum düşlerimi kuşatan hayatımı?

Yok Asrevya..
Ömrümün çıkmaz sokağındayım. Yıkık satırlara çarpıyor nazarım. Biliyorum Asrevya, biliyorum kendime denizaşırı uzağım.

Farklı kalemlerle çizilmiş bir hayatın ocağındayım şu demlerde. Tuvaldeki karanlığı simgeliyorum. Asrevya puntolu yazılar doluyorum kaleme. Geçiyorum tüm gidiş satırlarından.

Yaşadığımı unutuyorum Asrevya Bana ölmediğimi ispat et!

Kızıl bir gün doğarken yüzüme, avuçlarımdan düşüyor hayat çizgilerim, ölümleri barındıran toprağın eline.

Ne günlerdi gülüm ey! diye geçen günleri anımsıyor şimdim. Ne çok şey öğrenmiştim Asrevya. Deneme- yanılma yöntemlerinin deneyip yanılan failiydim. Güller eflatun düşlerin yamacında kokar demiştim. Ardından yanıldığımı resmetmişti öğrendiklerim. Oysa güller siperde bile kokuyormuş Asrevya.

Acı oluk oluk akarken damardan, adı saklı biri son nefeslerine bile aynı düşü eklemeyi hayal edebiliyormuş. Ölüm denilen son, tek kendini düşündürtmüyormuş. Adı saklı biri saklandığı adın ardında gerçeğinden başka birçok isim doluyormuş kendine.bu yakanın Kız Kulesi saklıyormuş bir adını. Diğer adını, o yakanın Sultanahmeti. İki yakayı birleştirmek için hırçın bir isim daha takıyormuş yakasına. Onca isme rağmen adı saklı biri kalıyormuş her bilende. Zor sorular seçiyormuş hayat onun için. Sen hanginsin? diyormuş, hangisi sensin? Adı saklı biri susuyormuş uzunca.

Bu masalda hangi o var Asrevya? Hangi adıyla yer buldu satırlarda? Kız Kulesine saklanmış adıyla mı? Sultanahmette unutulmuş adıyla mı? Yoksa boğazdaki hırçın adıyla mı? Bu masalda hangi adın sahibi o, Asrevya?

Adı saklı biri bu masalın neresinde Asrevya?

İçimde git git bitmez bir yol.. Yürü yürü aydınlığa kavuşmaz bir karanlık

Ben hangi aydınlığı israf ettim ki bu denli karanlığa duçar oldum Asrevya?

Artık ardıma bakmaya gerek yok. İçimde kopuyor tüm kıyametler. İçimde söylenecek binlerce hece, satırlarca söz Bense sadece susuyorum. Konuşmadıklarımı sen anla Asrevya

Söylediğin gibiydi belki; imkânsız diye bir şey yoktu. Ben imkânından korkmuştum hep.

Ağzımın kıyısında kalan son direnişimle yazıyorum. Belki günümün ardı ölüm Asrevya. Belki bir daha masala düşmeden musallaya düşeceğim. Varsın olsun Asrevya. Gelen gider ve her şey biter Varsın olsun Uzun denilmeyecek yaşamımıza bir son yazılacak elbet. Ki belki bugün, belki kim bilir?

Ölüm yudumlamış şehirlerden geliyorum.
Yaşadığımı unutuyorum Asrevya Bana ölmediğimi ispat et!
Efsane yaşatacak halim yok. Elimde bir ceket sevdaya dair, biçilmiş bir şehre. Olmuyor Asrevya!.. İstanbuldan gayrı hiçbir şehre olmuyor. Biliyorum cellâtlar kapıda bekliyor. Hani bir olsa, ölecek şehir. Yerlere düşüp ayaklar altında ezilecek ceket. İyisi mi belirsizliğiyle askıda kalsın Asrevya.

Öyle ya bu düşlere kimi şehirler küçük gelir Asrevya. Her şehir taşıyamaz minik bedeniyle ağır yükleri

Zaman, hayata adadığım fiilleri hep geçmişle çekimliyor Asrevya. Gelmişti Gitmişti Bitmişti Oluyor hep. Okunaklı hayatlardan okunulası bir hayat dizmek istiyorum kendime. Bildik geçmişimden dem vuruyorum ilkin. Ve ömrümün asıl satırı geliyor Susuyorum Bol üç noktayla satırlar atlıyorum. Okunulası olması gereken hayatım, susulası satırlarda can buluyor. Vazgeçiyorum beni bana yazmaktan. İki satırdan fazlam yok çünkü

Bir kalem kendine neden dönmez Asrevya?

Haziran sıcağı vururken üzerime, içime neden bu denli kara soğuklar düşüyor Mart tadında? Kulağım yine adı saklı biri ne yaslıyor tüm duymalarını; Yazmak tutsaklıktır diyor yazılan özneye Yazınca kalem bencil değildir artık. Yazılandan başka kimseye dönmez çünkü. Kendine bile satırlarca uzaktır. Yazarsın Tükenmez yazılacaklar öğrenmekten korktuğum gerçekleri yüzüme fırlatıyor sözcükleri.

Ölümlerden açılıyor yine konu. Ben, biriktirdiğim hüzünleri bir yana, tebessümleri bir yana koyuyorum. Bu kadar hüzün ölmem için yeterli sebep değilmiş meğer diyorum. Peki, neden tebessümlerim silip süpürmüyor canıma yapışmış acıları? Üzerime yürüyor yazdıklarım.

Yaşadığımı unutuyorum Asrevya Bana ölmediğimi ispat et!

Bir masal parmaklarımın altında çırpınıyor. Bitmenin eşiğine dahi getiremiyorum. Güncem masalla doluyor.

Ve Yarenliğim gider Ve Asrevya biter diye bir cümle kalemimden hayatıma sunulmayacak mı Asrevya?

Düşlerin enseme yığılmışlığı ardında çırpınan ben portresinin hüzünden başka çizgisi olmayacak mı? Özlemlerimi yollara üflüyorum. Giden- dönen karışıyor birbirine. Kim gitmişti ki? Ya da kim kalmıştı yanımda? Sağım, solum, ardım boştu Asrevya. Denenmiş yalnızlıklardan farklı yalnızlıklar kurdum kendime. ÖDÜNÇ DEĞİLDİR TEKLİĞİM HİÇBİR KAÇIŞTAN ALINTI DEĞİLDİR FİRARÎLİĞİM

Mutluluk senfonisini artık amatör müzikçilerin elleri işliyor Asrevya. Şimdilerin geleceğini katiller düşlüyor. Bir tebessüm öldürmek için yaşıyorlar Asrevya. Bizse her şeye rağmen hep aynı felsefe ile susmakta

İçimde sobeleşen nidâlar içimi dağlıyor Asrevya. Yaşımla ölçülüyor ölümler. Ben ne kadar doğduysam birileri o kadar ölmüş oluyor.
Ne zor! Doğumuma ulanmış ölümleri bilmek

Ben ömrümün tüm çığlıklarını adının yanına çizdim Asrevya. Ben, tüm susmalarımı sende öğrendim. Ve yazmayı Gecelerden sabahlara kapatmadan gözleri bu şehre düşler dizmeyi öğrendim. Meğer kalem tutarmış elim dedim. Meğer konuşmaları unutup susunca dilim, konuşurmuş dilim yerine elim

Ayaklanır içimde mısralar yeni bir direnişe. Yine kalemin kırılana dek yazacağı masala satırlar döker benliğim.

Yorgunum Asrevya
Yıkık şehirler geçiyor sanki üstümden. Bir enkazın altında kalıyor kalemim. Demir parmaklıklarla hırsızlardan korunuyor düşlerim.

Kalbimi kırabilme ihtimalini dillendiriyor harfler. Bilir misin ki Asrevya bu kalpte kırılmamış yer yok Kaç canım var ki ağzımda? Kaçıncı soluğumda ölürüm?

Yazdım Satırlarca uzadı kâğıt. Ne çok anlatacağım varmış Ne çok söylemediğim Ama olmadı. Uzanamadı o mektup ellerimden. Yazdım içimi Ve ellerimle dizdiğim tüm satırlarımı kendim yaktım

Varlığıma özür dilemek için sunulmuş bir yazı ardından nefeslerime düğüm atan bir gecedeyim. Ağlıyorum Gözyaşlarım neyi yıkıyor Asrevya? Acının doyasıyası bu mu oluyordu acaba?

Hayat, düşür satırlarından beni!
Hayat, sonumu sonbahara ulayan bu düşe büyük bir çizik at hadi!

Ömrüme sağır bir mim düşüyor ebkemliğimden. İçim yara bere oluyor. Yıllar ne ağır gidiyor, çabuk geçti zannederken ben. Acım, elimden yüzüme bulaşıyor bu gece. Elimden dökülen harfler gözyaşlarımla can buluyor. Dünden artık uykusuzluğumu bu gece de iade edemeyeceğim göz kapaklarıma. Canımı içimden ayırıyor sanki bir el. Durduğum yere çöküp kalıyorum. Nefeslerimi duymak zor Baktığım yeri görmek güç

Ölüyor muyum Asrevya? Cayıyor muyum?

HAYIR!..

Uzun bir hüzün kaplıyor tüm yanlarımı. Sabaha az kalıyor. Gece son karanlığını oynuyor gözbebeklerimde. Nefesim daralıyor. Bir bıçak alıyor eline hüznüm ve delik deşik ediyor tüm nasırlarını. Kırıyorum benliğimin kuruyan dallarını.

İlk kez bu kadar tanımsız kalıyorum Asrevya. Neden diye sorulan sorulara cevapsız

Keşke güçsüzlüğümün ardına bu kadar saklanmayıp sesine ses verebilseydim Keşke senin pencerenden de bakabilseydim

Ve sabah vuruyor şehre Gözlerimde, uzunluğunun bilmem kaç gün daha süreceği karanlık

Hep diyorum ya Ahh bu ben!..

Sen yaşarken ölmek masala ihanet mi olur Asrevya?

Yaşadığımı unutuyorum Asrevya Öyleyse bana ölmediğimi ispat et!

Dilimde aynı şarkı dönüyor saatlerdir En hüzün yanında, masalı buluyorum o şarkının. En hüzünlü rotasında Asrevya çıkıyor karşıma.

Boynumda idamımı bekleyen bir sürü dilekçem var Asrevya Cellât görünümlü birileri kalemime sarılıyor, ya sen diyor ya masal Es geçiyorum tüm sözleri Yazıyorum

Aşk kaybolmuştu bu şehrin kuytularında. Anlatamazdım sana içinden onun geçtiği sözcükleri.

Çözülmesi zor bir bilmece gibiydi harflerim. Aşikârlığımdan korkak!...
İğreti bir duruştu simgelediğim ben sende gitmeyi beceremedin.

Ömür hep aynı soruları doluyor kalemime; Zaman mıydı intihar soluklarımı yâr dolu bir tümceyle yarınlara kazıyan?

Ömür hep aynı satırlarda yaşatıyor beni; Dünler tüm tebessümlerimi esir alırken yarınlara doğru koşan ben, ne kadar da her acıya müşterekti imgem

Suçluluğum parmak uçlarıma siniyor yine.
ACIMA NOTA YAPIYORUM SESSİZLİĞİMİ.
İstanbul yine yüreğimi ayaklarına doluyor, pranga gibi. O düşüyor, ben kanıyorum en masal yanımdan.

Ahh İstanbul! Sende bir masal büyütmek ne kadar dokunuyor acılarıma. Ki hangi yanına assam gözlerimi, kalemime sığınıyorum.
Ve gözlerimde dolanan İstanbul başlıyor Asrevyayı yazmaya

Lâl bir ömrün çığlıklarıdır bu kelimeler Asrevya. Ne çok şey anlatır

Aynı temennilerde bulunuyorum yine: bilenler bilmeyenlere seni anlatmasın Asrevya; bilenler bilmeyenlerden seni saklasın. Sen hep hayatıma düşmüş büyük bir sırlanmışlıkla kalmalısın.

Asrevya!..

Masalın ilk satırlarında yazdıklarım geliyor aklıma;
Bin bir zırhı büründüm ve sana yazdım. Bir daha kalemin ucuna seni dolayacak kadar cesurluk payı biçemem kendime.

Demek ki biçebiliyormuşum Asrevya. Onuncu yüzünü gösteriyor masal satırlarda

Asrevya!..

İç bükey bir harf karmaşasında beynimin anlamlandırdığı tek gerçekti Asrevyalığın. Masalsı düşlerimdeki büyüktün sen. Bense o düşleri yazmakla büyümeye çalışan, her yazdığımda kara kalemlerin insafsızlığına uğrayan düşçü

Uzunca yazdıktan sonra şimdi yine susmalıyım.
Sustuklarımın ardındakileri sen anla!...

Parmaklarıma yeniden yazılacaklar dolayana dek çekiliyorum masaldan

Unutma!.. Yeniden gelecek ve sonsuza dek seni yazacak kalemim ASREVYA!..

Uygu · 27 Mar 2014

11

Tüm keşkelerimi yuttum Yazdım ve sadece susuyorum

Gün ikindiye doğru uzatmaya başlıyor ellerini. Hüzünlerime farklı desenlerde motifler oyalıyor gözyaşlarım. Aklıma düşen nedenlerin gözünü bağlayıp gönderdim körebe oyunlarına. Küf kokulu günler sindi adımın harf boşluklarına. Sesimin yazıya ödünç verilen kısmına alfabesizliğim düştü.

Yorgunluğum vurdu, yağmurun camlara usulca vuran fonunda canıma. Ben yaşamaktan yoruldum Asrevya. Yazmaktan yoruldum. Bitti mi sanıyorsun? Hayır, bak hala yazıyorum ve yaşıyorum hayat dışı bir cümlede.

Kimseye suç atfetmiyorum. Tüm suçları kestim kendi hesabıma ve astım alnımın kırık dökük satırlarına. Hangi nefesimi döksem hayata, içim çığlık çığlığa susar beni affet kendim dercesine. Beni affet kendim! Beni affet!..

Bilemezdim küçük sandığım düşümün ömrüme mâl olacağını

Şimdi karşıma çıkan hiç kimse neden diye başlayan sorular sormasın bana. Cevabı bol soru işaretli bir susuş olur. Nedenini bilecek kadar yetkin olsaydım, bildiğim o nedeni silebilecek kadar da cesurluk rolü oynayabilirdim belki. Ama neden yok Cevap yok

Asrevya sen nedensizliğimin adı mıydın?

Hiç sevmediğim gün yırtmayı unuttum yine. Dünü yırtıp atıyorum takvimimden, bugün yüzüme çarpıyor; 7 Temmuz 2007 Elim eski defterler arasında dolanıyor. Asrevyaya ilk seslenişlerimi barındıran defterlerde. Sararmış takvim yaprakları hatırlatıyor yazdıklarımın tarihini; yıl 2001

Yıllar ne çok üst üste yürümüş Asrevya. Ne çok yaşamışım. Büyüdüm sanırken her defasında meğer yaşlanmışım.

Benim masalımda senden başka yarın yok Asrevya.
Senden ayrı bir dün yok.

Bildik tarih saymalarım isminle başladı hep. İlk harfinle düştüm günsüzlüğüme gün biriktirmeye. İlk hecenle asıldım masalın darağacına. İlk satırda yazar çekildi masaldan. Bu masalda sadece Asrevya yaşadı.

Al Asrevya! Masal senin. Kendime pay çıkarmam. Her satırında her hecesinde yaşayan sensin. Her yüklemin öznesi, her yüklemsiz cümlenin üç noktası Al Asrevya!..

Yine yazıyorum Gelip yeniden yazılacağının sözünü vermiştim. Yine geldim Gör her heceye eklediğim seni!..

Yine yazıyorum Yine karışıyor yazdıklarım gözümden akan yaşlara. Uzun bir ağıt düşüyor kalemime. Yitiyorum Bitiyorum

Her defasında masal düştüğünde düşlerimin köşesine, masalsılığının başladığı yerden kanıyor yaralarım. Yazılmamış mektuplara adres arıyor bakışlarım. Oysa İstanbuldayım. Kaç kapıyı tıklatmak gerekir doğru adresi bulmak için? Doğru adres yok Asrevya. Yanlış düşümde her adres yanlış bir tariftir şehirsizliğime.

İçim derinden derine söyleniyor; hadi ben yorulmuşluğumla yazabilecek kadar güç topluyorum. Ya sen Asrevya, ya sen?
Yorulduysan ve bıktıysan bu masalın kahramanı olmaktan o zaman ne yapar yarenliğim? Ki o vakit kır demelisindir kalemimi. ben yoruldum sus demelisindir.

Olur da bir gün seni yazmayı bıraktıysam ben, bil ki elimden düşmüştür kalem Yazmaktan yılmıştır

Senin soru işaretlerin cevabını bulmuştu; ama benim cevapsız kalan sorularım çok hala kendime sorulmuş. Neden bu masal? Nerden başladı? Neden bitmiyor? Ne zaman bitecek?

Bu masaldan düşmem için yaşamaktan mı düşmeli Asrevya?

Yineliyorum hep dilimi söyleyemediği haykırışları; bu masalda geçmişim yok, yediveren acılarım yok, bildiğim eskiler yok, başka yarınlara kazınmış düşler yok, geçmişte kalmış dün denilmiş cümleler yok, bu masalda ben yok Acılarımı biriktirip adının eşiğine dayayarak yazılmadı bu masal Asrevya. Kendimi dahi aforoz ederken masaldan başkalarına birikmişliğimi nasıl adına haykırırdım?

Hüzünlerimin koşar adım herkesten kaçarken haykırdığı bir masal değildi Asrevyalığın. Ki o denli basit olabilseydi ne çabuk ifşa olunurdu. İçimin bir yanı bile diğer yanımdan saklıyor oysa.

Zor bir masal Asrevya yazdığım. Bil ki seni yazmak için acımak gerekiyormuş en derinlerden.

Büyük bir çığlık çiziyorum son kullanımı geçmiş suskunluğuma. Azraili yamaçlarda yaşayan kent kırıklarım ölümün sonsuzluğundan taç takıyor başına. İmlâsı yitik bir lehçenin dilsizliğini oynuyorum. Kopuk yaşamlardan bol bağlaçlı cümleler atıyorum kalemime. Düşlerimin iç ceplerine fısıldanmış sırlarım yarenliğimin aslını çiziyor beyaz sayfalara. Kâğıttan gemiler yapmaya benzemiyor kalemden harfler dökmek. Uslanmış yanlarım direnişe kalkıyor kalemin karasından satırlara bulaşan cümlelerde.

Şimdi söylesene şair; yazdığın kadar mı yaşadın? Yoksa yaşayamadıklarını mı yazdın? Satırlarda düşemedin mi içinin uçurumlarını? Gözlerin kirpik mahkûmluğunda mı hâlâ? Söyle şair; bu diyarda hüzün kaç renktir? Kaç desen? Ve onu yansıtmak için kaç dil gerekir? Öğrendiğin hangi dil hüznümü satır atlamadan dillendirir?

Bildiğim uzaklar kadardı, bilinmedik uzakları tarifim. Oysa gidince dönülmesi olmayan uzaklarım olsun isterdim. Çocukluk masallarıma sıkışan ana fikir gibi miydi; bilebileceğim en uzaklara götürecek tek şey zümrüd-ü anka Ne yapmalıydı o halde? Ya benliğimden çıkıp zümrüd-ü ankaya doğru koşar adım ilerlemeliydim ya da bir zümrüd-ü anka dilemeliydim, tarifi nâmümkün uzakların eşiğine düşmek için.

Yanlıştı cevaplar. Onun bile gidebileceği uzak, bir Kaf Dağı boyuydu nihayetinde. Ötesi yoktu Bilmediğim uzak an kadar yakınmış meğer. Nefes alsa nefesime çarparmış. Uzak; kendimden başka bir diyar değilmiş. Gölgeme saklanmakla geçen ömrümün, gerçeğimi göz ardı etmişliğinden habersiz geçiyormuş soluklar.

Notası yok demlenmiş hüznün. Bilmedik bir tonda çınlayıp durur kulakları.

SUSMAK Kİ KULAĞI SAĞIR BİR HAYAT İÇİN EN BÜYÜK HAYKIRIŞTI ASREVYA. SUSMAK Kİ ELİMİZDEN TUTUP BÜYÜTECEKTİ BİZİ KELİMELERİN YAMACINDA.

Asrevya! Harabe minderlere bağdaş kurup oturuyor acılarım. Dilim yıllanmışlığıyla aynı türkünün elinden tutuyor. Sınırları belli olmayan bir savaşta sınırlarımı nasıl koruyabilirim Asrevya? Sınır ötemi nasıl anlayabilirim? Yaşadığım cümlelerin hangisinde hayata iz düşümümü bulabilirim?

Gecelerden sabahlara ulanan günümde güneş yıkıyor üstü çapak kaplamış anılarımın yüzünü. Ay, satırdan satıra vuruyor hecelerimi. Akordu bozulmuş nefesler dizesi sunuluyor ellerime. Düzeltmek için tuttuğumda nefesler tırnaklarıma saklanıyor kaçış diye. Ve her düzeltişimde biri eksik kalıyor.

Ateşten gömlek giyiyor benliğim ve yıldızlar tutuşturuyor alevimi. Bu masala cümleler kurmak direnişimdi tanka karşı avuç kadar bir taşla.

Rüzgâr vuruyor çehreme. Üşüyen halim hüzünlerden örülmüş bir zılgıt geçiriyor tarihten aklıma yamalananlara. Bir nokta düşüyor, bitsin bu cümle dercesine kalemimin yanına. Dilimin ucuna bir söz gelip oturuyor; yirmi dokuz harfini azımsadığım hayatım bir son yazamıyor masala

Gümanlı bir güzergâhtan ilerliyorum ırak şahikalara. Şebden bir libas biçiyorum kendime. Adımı adından soruyorum

Vakit gece
Uykum otursun diye göz kapaklarıma masalını yeniden okuyorum
Kaldığım satırdan yazamadığım sonlara devamlar çiziyorum yine

Adımı unutuyorum adını yazmaktan
Ve yine sesleniyorum sonsuz bir fısıldayışla;
Al Asrevya masal senin Senden başka kimseyi bulamazsın satır aralarında Senden başka kimseye çıkmaz bu sonsuz masalın kayıp adresi

Asrevya Bitmez masalıma bir solukluk daha ara veriyor kalemim Düşlerimde geçen adını alfabemin en güzel harflerine ulayıp yine geleceğim Bak tüm harf boşluklarına, adından kurulma düşler çıkar karşına Asrevya!...

Uygu · 27 Mar 2014

12

Başımı kaldırınca denizi görebilmenin verdiği hazla elime alıyorum kalemi ve masalıma masalsı bir sahil kasabasından devam ediyorum.

Vakit öğleye yetişmek adına koşar adım ilerliyor. Yarışta yine akreple yelkovan Karadenizin asi hırçınlığı gözlerime çarpıyor. Bir adım sonra dolanacak ayak bileklerime. Ve işte Karadenizden bir parçada benim bileklerim asılıyor.

Sonsuz maviye bakıp içime yazıyorum. İzin vermiyorum sesimin suskunluğumu tahrip etmesine. ya ölürsem li kötü ihtimaller geçiyor kuruntulu yanlarımdan. Ya ölürsem ne olur masal? Çıtı çıkmayan suskunluğumu azarlıyorum. Hem ölümden bahsediyorsun hem de hâlâ masal diyorsun diye kızıyorum kendime. İyi de ben bu masalı yazarak yaşadığımı bilinir kılmıştım Asrevya. Bir yerlerde varlığımı düşünenler olmasa da varlığımın yaşayış çağrısıydı bu masal. Ya hiç yazmasaydım? Kalemde dile gelemeyen sözsüz bir özneyi oynayacaktın. Yazılmamış özneliğine yüklemler biriktirecektim kötü gün niyetine. Kıyıya köşeye kefen cümlem diye ölüm sebepleri saklayacaktım. Ama yazdım Asrevya

Seni yazdım, sana yazdım

Ben bu masalın sır halini karalıyorum Asrevya. Bilinmiyor adında asılı kalanlar. Bilemiyorsun da belki

Deniz en güzel maviliğini giydiriyor masalıma. Dalgalar bir bir çarpıyor satırlarıma. Boğuluyorum kendi yazdıklarımda.

İki mavinin birbirini teğet geçtiği yerde gözlerim. Ayaklarımda hâlâ dünkü yağmurların toprakla dans edip çamura dönüşmesinden kalan lekeler. Büyük bir dalga geliyor öteden. Çıkarıp kalbimi sunuyorum önüne, alıp götürsün diye. O ise sadece ayaklarımdaki lekeleri götürüyor gitmek istemediğim yere. Islak ayak izlerimi düşürüyorum kayalara. Herkes ve her şey tadına varıyor günün. Bense, aynı kayada, elimde kalem kâğıt içimi deşifre etmenin korkularının hazır ol! komutunda ve her şeye rağmen Asrevya yazmanın rahat lığında uygun adım ilerliyorum. Farkındayım, sahte mutluluklarla yüzünü güldürenlerden yazarak daha mutlu kılıyor beni mutsuzluğum.

Bir insan mutsuzluğunu nasıl mutlulukla adlandırır Asrevya?

Bir insan hüzünlerine nasıl mutlu sıfatı ekler? Mutlu hüzün nerde görüşmüştür?

Seni yazmanın tanımsızlığıydı mutlu hüzünlerim Asrevya. Ne kadar yazarsam yazayım anlamayacaklardı anlamını. Sözcüklerime sağır kalacaklardı belki. Kimliğini soran herkes bir soruyla çözülmeni bekleyecekti hep.
Neydi Asrevya?
Sonsuz kere aldığım bu sorunun cevabı her zaman sırdı bende. İstedim ki okuyanın hangi düş yanığı varsa o olsun onda Asrevya. Herkeste farklı bir acının mahlası olsun. İstedim ki okuyan bu masalda yazanı unutsun. Yazanın yazdığı sebepleri uyutsun. Beni ve benden satırlara dökülmüş kimliği belirsiz Asrevyayı unutsun, kendini bulsun.

Bilindiğinde bile bilinmez kalsın Asrevya

Bilindiğinde bile bulunmasın

Vakit akşamı geçiyor hızla. Gözlerimde maviliğini karanlığa bırakmış bir deniz ve kulaklarımda dalga fısıltıları. Masalıma bir kahveyi katık yapıyorum. Biliyorum, bol mide sancılı bir geceyi getirecek katığım. Kabul ediyorum. Bir yudum daha içiyorum.

Uzaktayım Masalımın kentinden İstanbulumdan- kilometrelerce uzakta Burada karşısına geçip hüzünlere dalacağım Kız Kulesi yok, çok anım olmasına rağmen tüm anıları es geçip tek anıyla hatırlayacağım Sultanahmet yok, Sultanahmetten Beyazıta uzanan o yolu hece hece adımlamak yok. Kanlıcada serseri adımlar düşürmek maviliğin yanına, Beylerbeyinde aklıma düşürmek hiç unutmadıklarımı, Beşiktaşın altını üstüne getirmek ve Ortaköyden boğaza bırakmak tüm içini Üsküdar- Eminönü seferlerini sayısızca yapmak yok

Burada şehrim yok
Burada şehrin yok Asrevya

Gurbetindesin satırlarımın

Zılgıt yemiş hırçın dalgalar var kıyıda. Kaç adam yutmuş deniz karşımda. Bir düşün içine en güzel haliyle sızacak liman var burada. Kendine bilindik; ama herkese yabancı olmak var.

Şehrim gibi olmasa da burada şehirsizliğimin ahı beni satırlarda tutar

Her düşündüğümde cevaplarım tükendi, sorularım arttı kendime Asrevya.

Unutmalı diyorum Kalemi, kâğıdı, yarenliğimi, düşümü, masalı unutmalı Satır atlamadan uyumalı Unutmam için uyumalıyım. Uyanıkken beceremeyeceğim aklımdakileri silmeyi / öldürmeyi. Uyuyorum hiç satır atlamadan. Bugün uyuyup yarına gözlerimi açıyorum. Hafızam yine aynı lığında Önümde sayfalarca yazılmış masal, adımda yarenlik, düşümde hüzün

Yine olmadı diyorum.

Temmuzdayken Eylül dokunuyor kalemimin ince saçlarına. Bir karayel yiyorum sol yanımdan. Kasım üşüyorum bir an. Ve her Aralık inadına doğuyorum

Fakat bilmiyorum, doğduğum kadar yaşıyor muyum Asrevya?

Hayatımdan tümleçleri kaldırdım. Onları bulduracak soruları sildim imlâ kılavuzumdan. Çünkü korktum Korktum ayıklanacak tüm cümlelerimden. Oysa suskun bir elif kadardım. Ne kadar evirilip çevrilirsem çevrileyim se den ötem yoktu. re de dalmıştım uzaklara. Birden vav yerleşti masalın ortasına. Kaçışımda ye ye takıldım ve uzunca ağıtlarıma uzun bir elif hediye etti alfabem. elif ile başlayıp elif ile son buldu Osmanlı Türkçesi düş yazım. İki elif arasını karalamakla ilerliyor masal. İki hemze arasına döküyorum harf nehirlerimi.

Geleceğimi çalıyor hırsızlar. Yaşanmamış yarınlara kayıp ilanı veriyorum. Ki ben bir kayıbım, yarınlarımın bulunması için önce kendimi bulmalıyım.

Yeniliyorum düş kokan savaşımda. Çocukluğumun oyunlarına dalıyorum. Saklanıyorum satırlarda. Hadi kaybet beni bul kendini Asrevya!..
Hadi kaybet beni, bul kendini

Masalla kapatıyorum gözlerimi. Körebeyim Seni kaybedip kendimi yakalamalarım da yok, kendimi kaybedip seni bulmalarım da Yine de oyuna devam ediyorum. Elime koluma çarpılıyor. Birini yakalamış olmanın heyecanıyla sımsıkı tutuyorum. Can çekişen bir ses Bırak! Yanlış bir yakalayış, ben senin yazdığım masalın paragrafıyım diyor. Meğer gözümü kapattığım masalım paragraf paragraf düşüyormuş yere ve her düşüşünde çarpıyormuş ellerime. Yakalaya yakalaya kendi cümlelerimi yakalıyorum. Yine sözüme kalıyor oyun. Yine körebeyim, gün ışığına hasret Saklambaçlarımda hep kendime sobeyim

Asrevya, acemiydim konuşmalara. Sustum Söyleyecek çok sözüm vardı. Yuttum Unuttum

Sen sendeki seni bil Asrevya!

Seni yazdım, sana yazdım oku ve sil!

Uçsuz bucaksız denizin kıyısındaki kalemim İstanbul ile buluşuyor yine. Günler sonra şehrime dönmenin huzurunda yaslıyorum kendimi yorgunluğumla kelime yamaçlarına. İçime sesleniyorum; hadi konuş ne dersen yazıyorum

Meskenimin şehrime en iyi bakan yerine geçip masalsı karanlığıma gömülüyorum. Dindirecek, dillendirecek yaralarımı tırnaklarımla kazıyorum yazarak.

Göğüme haykırıyorum masalı, gelip buluyor beni çığlığım. Kaç türküyü yakıp geçiyorum Asrevya. Kaç notadan suskunluk olarak düşüyorum. Korkma suskunluğumu sessiz bir masalla sunmuyorum. Masala ağıtlarımı ekliyorum enstrüman olarak. Şimdi ne kadar ağıt eklersem yedi katlı semaya o kadar yandaş bulur masalım sesine.

En sevdiğim tütsülerim artık genzimi yakıyor Asrevya. En sevdiğim güllerin dikenleri bürüyor gözlerimi. Dünya döndükçe değişiyor gün, mevsim Masalımda tek mevsim var oysa. Ben mevsimlerimi sildim Asrevya.

Yüzümdeki sahte tebessümleri tutan çengelli iğneler düştü avuçlarıma. Artık bilinsin yüzüm. Adım yıllar öncesine düşmüş bir düşün çizgisiz satırlarında, yok sözüm Ön adım hüzün

Yağmur renkli bir türkünün son notasında asılı kalıyor nazarım Asrevya. Baktığım yer kara nın zıttı olarak öğrendiğim renkte beyaz bir tavan. Bu düşte her durağımda acıya yasladıkça kendimi, tüm bakışlarımı satıyorum tavanıma. İçimin soru işaretleri küçük devrimler oynuyor kendimle.

Sesim tokatlanıyor her susuşumda. Hangi yolu yürüsem çıkmaz sokaklara düşer adımlarım. Adıma yürüme payı biçilmiş sonsuz asfaltlar yok Asrevya. Bir adım ileri-bir adım geri boşlukta düşüp kalkmalarla geçiyor ömür. Yürümem düşmemdir Asrevya. Geçirip ayaklarıma yürünmüş yolların yorduğu takunyaları, ilk adımımda bin ahh la yıkılmamdır kendi üstüme. Düştüğümün nişanesi yaralar kalır üstümde. Gözyaşlarıma aldırış etmeden ayaklanıp silkelerim üstümü başımı, yaralar kalmasın diye. Yollara bırakırım tüm yaralarımı, içerisine kimliğimin kopyasını düşürüp

Yine bir çıkmaz sokaktayım. Yürüyorum Düşmüyorum Yıllar öncesinden terk ettiğim yaralarım karşılıyor beni. Meğer tüm yaralar ayakta kalabilmem içinmiş Asrevya.

Güneş yine yumuyor gözünü aydınlığa. Nidâlarım ünlemlerde asılı kalıyor. Yine harabe olmuş şehir düşleri kokan ceketim üstümde. Anılardan yapılma düğmeleri düşme kalma arası ince çizgide. Bak artık sormuyorum. Çünkü farkındayım, yıkık şehirlerin yakaları anılarla iliklenir.

Yol ayrımlarına düşürüyorum ağır gelen yanlarımı. Geceye yadigâr bırakıyorum karanlığımı. Susuyorum Pusuyorum

Ben cevapsız yaşarım Asrevya. Kendimi bile unuturum bir yerlerde. Bitirdikçe yeniden başa sardığım kitabın en sevdiğim satırındayım şimdi. Söylemeyeceğim kitabı. Bilinmeyecek sayfam ve satırım. Ve masal bitene dek hep aynı kitabın aynı satırında kalacağım. Aynı satırı içimde binlerce kez haykıracağım.
Asrevya!
Ne düşürdüyse seni kalem ucuna, git demekle gitmiyor harflerin.

Yüksek düşlerin uzun koridorlarından geçiyorum. Kulağımda ahh!.. vahh!.. larla kundaklanmış hayata yeni göz açmış bebek ağıtlar Aşağı her inmek isteyişimde el yordamıyla derme çatma yapılmış merdivenlerden yuvarlanıyorum.

Asansör boşluklarında düşüyorum adından Asrevya!..

Kimse bilmez değil mi harflerinin kıyısına oturduğu uçurumu? Kimse duymaz

İçimin sızlayan boş tarafını imlâ edemiyorum. Kasidemden beyitler düşüyor üst üste. Kafiyeler satır sonunda can çekişiyor. Mavzerler vuruyor hecelerine ayırıp mısraları. Öl! diyorlar kalemime. Yaşayacağım diyor kalem. İnatla kaçıyor kâşiflerce keşfedilmemiş meçhule.

Asrevya!..
Tersten kurulmuş bilmecem hangi yandan bakılırsa bakılsın doğruyu göstermeyecek. Eğri doğru karışırken birbirine adına doğru sıfatı eklenmiş tüm eğriler yaşatılmış ölümüne. Ve adına eğri denilmiş tüm doğrular asılmış kendilerine

Bana doğruluğuna gözüm kapalı inanacağım doğrular söyle Asrevya, tüm yalanlardan arındırılmış Bana masalını söyle Asrevya, diğer tüm gerçekler yalanlara kanmış

Eldeleri ceplerimden dökülmüş bir hayatın duraksızlığında ilerliyorum Asrevya. Haydarpaşada içimi çiğneyip geçiyor trenler. Mademki minyatürleştiremeden yaşanıyor hüzünler, mademki rahlemde hep aynı masal, mademki adın geçiyor cinnetlerle süslenmiş beynimin hatırlayışlarından ya da hiç unutmayışlarından o halde sağanak olup dökülmeli bu masal. Oturup düş denizlerimin ben kıyılarına, yeni sahneler kurgulamalıyım masalına.

İstanbul masalını tanıyor Asrevya. İstanbul masalını seviyor, biliyorum. Boğazın eşsiz güzelliğinde, martıların kanadına asıyorum sonsuz seslenişlerimden birini. İsmini İstanbulun dört bucağına duyuruyor martı, kanatlarında seslendirip

Sonu gelmez İstanbul masalı oluyorsun
Seni yazmaktan bıkmayacağımı biliyorsun
Ve artık biliyorum masalından bıkmayacağını
Asrevya!

Uygu · 27 Mar 2014

13

Bir harf düşürüyorum gözümden.
Şimdi sustuğum kadar konuşmanın vakti midir?

Yenik bir ihtilalden çıkmış devrik masaldan geçiyorum. Harabe olmuş düşün içinde inciniyorum. Dünleri kefenlemek isterken ölesiye, yarınları kundaklıyorum. Zamandan seyyahlığımı dilenip gidişlerime elvedalar kazıyorum.

Parmaklarım ölümler sunuyor harabe alfabeme. Adını düşürme elimden Asrevya! Adını düşürme!

Neydi amacım? Kaç yıl biriktirmiştim suskunluğumun yanında? Hangi günüme bulaşıyordu da adı sen olan bir hüzne yürünmüyordu ki Asrevya?
Bir yıl kaç acıya pay edilirdi?
Korkma!
Her aya yetecek acım. Ben nefeslerimi acıya uladım

Perde gipürlerinden dökülürken bir bir yere, güneşin yüzünü örtmekti amacım. Tüm gölgelerimi kuşandım. En güzel ışığımın üstüne çekilmiş bir güneşlik kadardım.

Ağzımda susmuşluğum, elimde dilim
Ben neydim?
Neden hep satırlara seni dizdim?

Adı bilinmezdi tüm yaraların. Ve zamandı bilinir/bilinmez tüm yaraların merhemi. Zaman diye avutuldum/kandırıldım. Zaman, neden bana deva olmadın?

Yorgunum Asrevya!
Adımı kaç kez silersem seni unuturum?
Mahlasımı her bilediğimde neden hep yanı başında sen buldum?

Hep bir masaldın. Yaşadığımı sandığım demlerde seni de yaşıyor sandım. Oysa masaldın. Masal kadardın Kötü ve iyi kahramanların yoktu, sen tüm senaryoları kendin oynadın. Mekânın yoktu, sen hangi mekânı tutsan düşüyordu adına. İstanbul bile sen oluyordu. İstanbul bile figüran kalıyordu masalına. Zamanın yoktu, imleçler arası an biriktiriyordun. Mutlu bir masal değildin. Gözümü yummam için okunamazdın uykusuzluğuma. Masal sonrası üç elman yoktu, bir bir düşüreceğin. Masalım bitti diyemezdin. Bilmeliydin; yazılana inatla bile yazarken kalemim masalına en güzel son olurdu ölümüm

Benden bir son bekleme Asrevya!
Ve inanma kalemimden yazılan hiçbir SoNa
Güz her hali ile masalımda. Bir yağmur oluyor kuraklığıma bir de rüzgâr oluyor sararmış yapraklarıma

Hiçbir gidişi başaramayacaktım, biliyordum. Bir acıyı intikamın ellerine verip, en iyi bildiklerimi en çok inkâr edip ardıma bakmadan gidişlerim olmayacaktı benim.

Azraili beklemekti ölümün ılık korkusu. Gözlerimi kaç kez tavanıma astım. Kaç kez gelecek sandım. En yanımdaki öldü, öleceğim sandım. Sandıklarım doğruyu bulup da ölseydim ve sorulsaydı soğuk bir mermerin yanında nasıl bilirdiniz? hiç bilir miydin ki iyi bilecektin Asrevya? Hangi suale cevap verecek kadar yaşıyordun ki?

Son satırlarım kalırdı gitmişliğimin ardında;
Şimdi ağlasınlar halime, tek heceye gömülen bütün hecelerim hürmetine

Asrevya! Hüznüme yakıştı varlığın.
Az gittim uz gittim doğru yolu bulamadım.
Anladım
Dönüşsüz gidişler için inildiği anda yakılmalıydı gemilerim. Gidememeliydim

Fazlaca üzgündüm ve fazladan da fazla kırgın; ama sadece kendime hesabım. Hiçbir el gözlerimi asmadı ölüme. Kendi ipimi kendim çektim boynuma. Sandalyemi kendim ittim. İnfazda değil intihardayım Yazılmış ve yırtılmış sayfalarca şiiri atamadım. Anılarımın süzgecine yakılmış şiir çöpleri sıkıştırdım

Yazıldıkça hayata düşülen ahh, vahh ettiren, sonu gelmeyen şiirsi bir duruştun. Kafiyen, redifin saklıydı. Başlayan cümlelerinin sonunu merak ettimse de hiçbir sona şahit olmadım.
Ağzında dolandı sözcükler, şaşkındın. Konuşmanı beklemekle hata yaptım. Bir masal kahramanı hiçbir zaman ses veremezdi ömrüme.

Uslanmaz bir fırtına oluyorum. Ne varsa içimde dolaşan yalın ayak, hepsini bir uçurumun kıyısına sürüklüyorum. Madem bir gidişe kördüğümlüyse adımlarım ve beceriksizse bu gidişte ayaklarım o halde kendi fırtınamda tek kendime zararım
Ne kadar eğri bir duruş sergiledim ki hiç doğru anlaşılamadım.

Karakalemler düşüyor alınyazıma.
Ne kadar kulak dayasan da masalına, sana sen bile uzaksın Asrevya!

Geçmişi dillendirilmeyen ötesi mahfi bir masaldın, acıtmak ve yazmak kadardın
Düş kurup kendi düşlerimi parçalayınca anladım, sola yaslanan harflerden oluşmuş devrik bir cümleydin hayat satırlarıma. Ne zaman silmeye kalkışsam, toplanmamış bir kitabın önsözünde en hatırlanan cümle olarak yerini aldın.

Seni yazdım, kendimi sildim; bir tek sen kaldın

Masalına tam inanmamış yazılanı oynadın.
Geç söylenmiş bir doğru yalan mı sanılırdı? Peki, gözyaşlarımın içinde seni kim böylesi büyüttü ki Asrevya? Ve kim sakladı dünüme, günüme, yarınlarıma

Şehirlerim kayıp, yollar gitti ayaklarımın ucundan. Canımdan can söküyor yüzünü göremediğim bir el. Dur diyemeyecek kadar takatsiz, yaşamak için direnmeyecek kadar güçsüzüm. Susmuyorum, yazıyorum inadına. Bir ölüme değil hayata yazıyormuşum gibi

Vakit; vakitsizlikte
Zaman bilinmiyor gözümde
Sürekli düşüyorum dizlerimin üstüne. Düşlerim hep yara / bere
Kulağımın ardından titrek bir itiraf, hayali öldüren gerçek ; masal işte

Tarihim yok altına imzamı attığım masalımda. Bir zamanlar diye başlayan cümlelerde kalmayacak masalın hangi zaman aralığına karalandığını hatırlamak gereksiz

Günlerdir biriktirdiğim uykusuzluğumu bir uyku ile israf etmek istiyorum şimdi. Yok, gözlerimin kapanmasına değer bir düş. Başkalarına uyku olan masalım, beni hep uykusuzluğa attın.

Korkuyorum Asrevya. Cesaretimin aynalardaki yüzünü kırıyorum. Adımlarıma taş bağlıyorum, artık mutluluğu aramayacak sokak sokak. Anladım geç olsa da bulmak için yanlış şehirdi. Yanlış bir masal Hatırlar mısın; cevapsızlığının ağzından dökülen sözde sanki iki şıktan birini ötelercesine İstanbul demiştin. En sevdiğim şehre en çok kırılmaktı bu. Ne İstanbul ile baş edebilecek kadar gücüm vardı ne de seçtiğin şıkları değiştirme hakkım

Ben hiç yaşanmayacak olan masalı ölü bir kahramanın ellerine bıraktım. Artık ne yazsam geceme gözyaşı niyetine ve ne yazsam sürüklenir bir dehlizden diğerine Ve sen Asrevya, hadi öl kalemimde de Kendi ellerinle

Dönüşü olmayan hiçbir gidiş düşmüyor enseme. Öğleden yolculuk vaktidir ikindiye. Gün geceye dönüyor. İçimden hüzün sızıyor, sabırla tükenen yas zerreciklerine.

Bir ölümün kaç kez acıtma hakkı vardı? Hangi hak beni yakardı? Yalandı Üstüne bulaşan lekelere aldırmadan adımlar düşürmekti yaşamak. Yanılmadan kavranmıyordu doğrular. Ama yanılmak yakıyordu her hayali. Koca bir musalla kalıyordu geriye. Bir ölüm düşüyordu yüreğime ve bir ağıt düşüyordu yüreğimden dizlerime. Oysa kurgulanmış hayallerim vardı. Uyku indiğinde göz kapaklarımın karsız eteklerine, yummak için kirpiklerimi birbirlerine, önce masal dokuyacaktım. Ardından bir yastığın altına kazılmış sayısız düşümden birini çıkarıp uyku sebebim kılacaktım, gözlerimin inat etmişliğine. Sonra sabah Gün ayacaktı şehrin gözlerine. Vur-kaç kadar olacaktı hayalim. Arkamı dönüp ilk adımda sobe demek kadar Sus desen bitecekti masal. Sus desen yıkılacaktı camdan diktiğim kuleler. Sus denilmeyiş bir teselli değildi. Sade bir sessizlik

Sorularım vardı; hangi aşk içinde bulunduğu dili anlamazdı? Aşka kurulan hangi cümle yalın kalırdı? Aşkı bilmeyen bir yüreğe aşk nasıl anlatılırdı?

Mutlu bir masal değildin Asrevya. Gözümü yummam için okunamazdın uykusuzluğuma
Seni en çok susabilirdim bir şeylerin ardında.
Yeniden seni susuyorum
Yeniden yazana dek
Asrevya!

Uygu · 27 Mar 2014

Asrevya SoN!

Kimse kahraman yapmasın seni masalına Kimse seni ben kadar yazamayacak Asrevya.

Karanlığımdayım Kimse ışık sunmasın.
Az daha gelmeyin, ölmeyi becereceğim bu kez.

Uzundur yaşamak denilen türkü. Ve bir ses ile düşer bazen notalarından. Söyleyeni susar, söyleteni gider, sözler biter

Bir son için eline kalemi dolamak Hadi yeniden / yenilmeden dercesine son diyebilmek
Hadi son

Sonsuza dek yazılabilecek masala son düşürmek istemezdim elbet. Isırganlar düştü ellerime / yüreğime Sonuma susadım. Titrek ellerimle yazdığım şiirleri yırttım bugün. Dün ateşe verdim birikmiş yazıları. Genzimden hala harf kokuları ve ellerimde yıllanmış kelimelerin cinayet bulguları

Kirpiğimde asılı kalıyor masal. Gözyaşlarıma takılıyor. Hadi dinin gözyaşlarım. Hatırlamıyor musunuz sizi kaç kez uslandırdım?

Benim masalımda ikinci tekil şahısla başlıyordu tüm çekimler. Varlığıma hiçbir satır aralığında rastlanılmıyordu. Kayıptım Kayıbım

Üstüme atılabilirdi tüm Mecnunluk masalları. Bitmeyen aşkların çekilmeyen çileleri yıkılabilirdi şahsıma. Ki kayıptım.
Bir masal yazdım. Müebbet hükmü giydirildi parmaklarıma. Şimdi üstüme bırakılan suçlar olsa ne yazar? Kayıbım Bulunsam, önce kendi masalımdan hesap sorulacağım. Sonum müebbede bakar. Üstüme atılan düşler ancak müebbedimi idam yapar

Ölmeyi bile beceremeyecek kadar beceriksizken ben, hangi düşün yıkılışının becerilerindesin sen Asrevya?

Bir yanım dürtüyor dilimi. Anlat! diyor. Masalsılığını düşünün, Anlat!.. Bu kez susma. Madem bu bir sonsa ardında virgül bırakma, soru işareti kalmasın gözünü yumduğun yerde. Haykır! Ve bu sona kattığın tüm işaretleri noktalaştır.

Hayır diyorum. Susuyorum

Üşüdüğümde yalnızlığım örtülüyor üstüme. Bu titremeler bitmez Asrevya. Ve zoraki de olsa yumulmalı gözlerim gecesini oynayan semaya. Ki artık uykusuzluğumu uykuya daldıracağım masalım yok.

Bir bahar göster bana Asrevya, dünsüz olsun. Unutulması gerekenler unutulsun. Bilinsin yine gözümden sızan kan, bileğimden damlayan yaş Kötü gün niyetine saklanmış tüm hüzünler kullanılmalı şimdi. Gün, kötü gün

En iyi büyüme şeklidir hüzün Asrevya. Büyümeli ve hatırlamamalı hiçbir şeyi

Sol omzumdan bir çığlık düşüyor yere. İrkiliyorum Kuşdili cümleler savuruyorum nedensiz. Belki de en çok kendim anlamıyorum. Elim her zamanki kekemeliğini yapıyor. Ve kalemime pelteklik bulaşıyor, adın yazılacak diye Asrevya.

Boşluğa yazılar döküyorum içimden;

Bir aşkı kaç kez gözlerinizden akıtabilirsiniz?
Ve gözyaşlarınızda kaç kez aynı imzayı görebilirsiniz?
Hadi, içinizi toplayın da cevap verin
Susabilir misiniz?
Emeklerken düşsel kırıklarınızın yolsuzluğunda
Düşebilir misiniz?
Oysa düşmek için yürümek gerek,
Bilmektesiniz
Korkmaktasınız,
Aşk adına çıkılan her yoldan cayarken varlığınız
Unutmayınız
Siz aşkın en ortasındasınız
Ve bu savaşta payınıza sadece yenilmek düşer
Farkında mısınız?

Cevapları yok yazımın
Yankılanıyor sadece uzun koridorlu bir boşlukta.
Duyan yok

Düşe düşe yara bere oldu masal. Şimdi son düşüşümü bekliyorum. Tutmayın Düşmeye çabalıyorum.

Tükendim mi Asrevya? Neden bu son?

Yorgunum

Masala kapattım kalem uçlarımı

Caymıyorum hâlbuki masaldan. Sadece susuyorum Asrevya. Artık bilinmeyecek sözüm

Geldiğim yolları tekrar çiğniyorum.
Bu kez denizim yok ayak diplerimde. İçimi yıkayacak, beni hayata yıkacak dalgalar yok. Olsun Bu harf kalabalığında elbet boğulmak düşer payıma

Yazmak sen kadar hiçbir şeye yakışmıyor Asrevya. Bu kalem sen kadar kimseyi yazmıyor. Ama vakit susmak artık... Nasıl susacağımı bilemesem de
Hani derdim ya; yazdıklarımın altındakiler sen anla Asrevya.
Şimdi yazamadıklarımı da sen anla

Söz tutulacaktır şüphesiz; sonsuza dek yazılacaksın. Harfler resmetmeyecek sadece yazıldığını, içime karalanacaksın

Yaz bitti Masaldı ya yazılanlar, masal kadardı bir yaz Mevsim sonbahar, bilmekteyim Bilmekteyim; zaman, alışkanlıklar diye başlayan can sıkıcı cümleleri

Zamanlara devrilmeyeceksin Asrevya. Yüzüme doğan sayısızca gün, avuçlarına sıkıştıramasa da masalını, bitmeyeceksin Alışılagelmiş olmayacaksın. Hep ince bir sızı kalacaksın. Gözlerimin kenarında hazır bekletilen gözyaşlarımda aranacaksın. Bulunacaksın da üstelik saklanılmayacaksın

Son sözü defalarca söylenmiş bir yenilişti masal, Asrevya! Büyük yenilmek için masal yazmış gerçeğim.

Neydin Asrevya? Adım kadar bilirken nedendi bu giz? Sebepsiz

Kırık bir tebessüm iliştiriliyor zorla yanağıma. Oysa bilseler, gülmek için hiç savaş vermeyeceğim bir dilimdeyim. Ağlamanın elinden tutmuş yarenliğim. Bu sona sunulacak tek şey gözyaşlarım Asrevya.

Kendime dönük soruyorum, kendimi bana yabancılaştırıp;

Siz gözleriniz kapalı masal yazabilir misiniz? Aşinaysa acılar tanırsınız kalemi. El yordamıyla bulabilirsiniz satırınızı ve yürekten sızan bir hüzün yoluyla dümdüz gidebilirsiniz. Yazdıklarınızı dönüp okumamak ve canınızı daha fazla yakmamak için kapalıdır gözleriniz. Yazabilirsiniz. Bu masalın okuru siz değilsiniz

Seni yazarken kendimi nerde unuttum Asrevya? Nasıl oldu da kendime siz oldum?

Güneş suya düşüyor, titriyor varlığı. Gece doğuyor şehrime. Maviler kararıyor. Vapurlar denizi parçalarcasına geçiyor karşı kıyıya. Ortaköy e uzanıp gidiyor gözlerim. Serseri adımlarımı özlüyorum, sahil boyu düşülmüş.
Ve SoN diyorum içimi yararcasına. Kız Kulesi şaşkın. Ve SoN diyorum. Kule ağıtlar iğneliyor masalımın sonuna.
Her şey bir Kız Kulesi düşüydü Asrevya. Ve düşü Kız Kulesi olan masallarda ağlamak çıkardı her adımda karşına.
Her şey rahat bir nefes daha almak içindi Asrevya. Şimdi ise az daha gelinmese ölüme düşülecek bir solukta varlığım.

Yıldızım kaydığı an unutulacak olan her şeyi hatırımdan geçiriyorum sürekli. Unuttum demiyorum. O kadar büyük bir yalan dökmüyorum kalemimden.

Giden gider ve her şey biter!.. Yalan Asrevya, yalan!!!

Kendi yalanımı ele veriyorum. Doğrular saklanırken masala, yanlışlar doldurmasın istiyorum kalan boşluğu.

Ki artık susuyorum

Bir sonu avuçluyorum ellerimle

Son diyorum Bitti Parantez içlerine bitemedi yazıyorum.

Masal parmaklarımın altında son çırpınışlarını gösterirken, büyük ağaçlar gölgesinde eskiyen gün itirafçısı oluyor içimin;

Yaraların sarılmaz, karanlığın artık aydınlığa ulaşmaz

Kefareti yok bu acının. Yüzüme astığı hazandan başka duruşu yok. Ertelenemiyor müsaitsizliğimde. Sen şurada dur acım, parça parça edip seni dirhem dirhem yaşayacağım cümleleri kabul görmüyor kaçışta. Ne garip, mutluluğum kolayca bırakılıyor yaşanılacağı tarih belli olmayan bir satıra

Yine yarımım. Nasılsın deme Asrevya. Düşlerimin şah damarını kesiyorum bu sonla.

Bir son kadarım. Ağrılı, acılı, sancılı son çırpınışlarım

Bir şehrin dar sokaklarında yazıyor adım. Hadi çiğne harflerimi, geriye bıkmadan seni yazan ben kalmasın Asrevya. Ne seni yorsun artık tükenmeyen yazılışların; ne de beni benden etsin her defasında

Ben hiç bitmeyecek bir masalı yazacak kadar cesurluk gösterirken varlığımda, neden hep cesaretsizlik düştü ki payıma? Yalandı Bilmedin Asrevya!.. Varsın bana kalsın cesaretsizliğin yüzü. Varsın bende kalsın sustuklarım. Ne faydası var ki konuşmanın?

Karanlığımdayım Kimse ışık sunmasın.
Az daha gelmeyin, ölmeyi becereceğim bu kez

Yutkunacağım ölümün en koyu halini. Öyle ya her renkten önce karaydım ben. Düştüm, kanadım masal yazınca; kırmızıyı öğrendim. Acıdım, susmadan ağladım; şeffaflığı öğrendim. Düş kurdum; pembeyi bildim. Seneler geçti üstümden; toz rengine kuşandım. Sonbaharda düştüm yere; sarardım. Ama ben hep karaydım.

Gözlerimden damlayan siyahlarda düşümü ağladım. Masalsı sayıklamalarımdayım. Bilmediğin aralıkta, duymayacağın çığlıkta son/baharlaşıyorum. Yeni bir uykusuzluk kuşanıyorum gözlerime. Kırıklarımı toplayıp bütünleştiremiyorum. Adını saklıyorum hafızamın bir yanlarına.

Nerdesin?
Ne önemi var Asrevya.
Düştesin

Giderayak ne demeli sana Asrevya. Yirmi dokuz harften kurulma en güzel düştün dünyama. Adından anlamlı değil hüznün tanımı bana. Üç heceydin satırlarda can buluşunda. Seni yazmak için kendimi bile silebilirdim Asrevya.

Ben şiirsi bir ağlayışla otururken masalın kıyısında, bilmediğine döktüğüm yaşları toplamalıyım bu sonda

Asrevya! Hayat cümlemin bozuk imlası
Asrevya! Adımı unuttuğum adını yazmaktan
Asrevya! İstanbulsu düş

Yitme bu şehrin büyük yalnızlıklarında.

Dağ gibi devrilirken ben harflerin musallasına, bil ki haykırışlarımda kanatlanıp savrulacaksın rüzgârlarda, boğazın bir kıyısından diğer bir kıyısına

Yollar parçalarken adımı, asılsız bir ihbardan sorgulanıyor asudeliğim.

Bir mermi düşüyor alfabeme, delik deşik oluyor harflerim.

Yokuşlar çıkıyorum, inişleri olmayan. Taşlara takılıp yuvarlanmaktan bıkmıyorum. Adını intihar koyuyorum yaşamanın.

Cam kenarlarında nereyi gördüğümü bilmeden bakıyorum. Yağmur çarpıyor yüzüme ve toprak kokusu bulaşıyor kalemime. Geldiğim yere yüzümü dönüyorum. Toprağın alnından öpüyorum.

Bir şarkısı yok masalın; duyulduğunda hatıra geleceği. Sözleri de bitiyor ya şimdi Ne desem boş Ne desem sürükleniyor zifiri karanlıkta. Hiçbir sözün faydası olmasa da bu sona, bunca yazılmışlığın ardında bir son çizmeli dedim masala

Bir cellâda gülümseyecek kadar özlemek ölümü, ne demek bilir misin Asrevya? Bir son yazarken sonunu çizmek yaşam haritana

Ah-u zar! Ne dem diner gözümdeki yaşlar?
Diyebilir misin ki geçecek? Diyebilir misin ki masallar unutulur, biter, yok olur
Desen ki inanır mıyım artık?

Bahar tükendi; sonbahar geldi. Dalından düştü masal

Yapsam bozulmayacak; bozulsa yapılmayacak kadar darmadağın tüm hayaller.

Bu sonu bırakıyorum ellerine Asrevya. İster sakla, ister yırt at!

Masal sonlarında üç büyük elma düşer bilirsin. Birincisi sana, ikicisi sana, üçüncüsü de sana olsun Asrevya. Masaldan kendime pay ayırmadığım gibi bu son da düşmesin payıma

Bu sona bir kalem feda ettim Asrevya. Al götür kendini satırlarımdan

Ve Yarenliğim gider ve masal biter Asrevya.

Unutma! Hep içime yazılacaksın

İçimde yazılacaksın

Uygu · 27 Mar 2014

(Yeniden) Asrevya!

Yeniden Asrevya
İçimde ne denli yara varsa
Hepsi uzun bir suskunluk ardından yine sana

Her cümle bir rüyaydı ve rüyada kurulan cümleleri uyandığımda hatırlayamayacak kadar kabiliyetsizdi hafızam. Belki unutmak denilen nimetti ensemdeki, uykumu kâbus yapan cümleleri uyanıklığıma savuramamam.

Karanlıktan arınırken şehir, üstüme bulaşan her hüznün kırıntılarını döküyordum gözlerimden. Olmuyordu. Yazılmamış, yutulmuş her sözcük nefeslerimden çalıyordu. Belki verilmiş sözüme inatla ya da kendimden bile kaçarak alıyordum elime kalemi. Uzun olmuştu, kalem masalını özlemişti demek ki. Öyle ya bu masal bu kalem için her şeydi Ve sustuğu yerden her şey kabul edilen harf dökümü devam etmeliydi

Yorgun gözlerimin nazarından çoğu saklanmış, çoğu içimde kalmış hüzünler vuruyor hayatlarında hiç yer edemediğim yaşayışların yüzüne. İçimden soruyorum adını, yıllanmış eski bir yara kanıyor ellerimde ansızın. Adımı bir köşede unutan varlığımın bakışlarından sen damlıyor soluma. Bu kalışı kanatlarımdaki kırıklara mı borçluyum Asrevya?

Becerilememiş her gidişin alınyazısına düşüyor hecelerim. Sen sus, sen bilme! Aklımın harlandığı demlerden ezberime çizilmiş tek doğru yüz seninki olsa da hissetme

Bilinmiş, hafiliğinden aşikarlanmış bir masalı yazmak kadar acıydı her şey. Bildik bir sonu bir adım daha ileriye taşımak adına çabalayan ömrümün bir gitt kadardı kalışı. Belki bütün cesaretlerimi toplayıp getirmeliydim bir gitt demenle azad olmak için.

Uslandığım, suslandığım, puslandığım ne kadar nida varsa karıştırdım gün aralığına. Çoğu imkânsızın imkânını seyrederken gözlerim, imkânı görülmeyen bir masaldı rahlemde çizgilediğim.

Kim yalan söylemişti? Ve kim inandırmıştı beni bu düşe? Paramparçaydım Hep mutlu sanıldım. Hangi doğrumdun ki sen, her şeyi bir yalanın insafına bıraktın? Bak, tüm doğru parçalarını topladım koca yalanlar birikti önümde.

Yazdım, konuştum
Sustun, sordun

Bu masalda konuşmanın bedelinden mi korktun?
Hiçbir düşte konuşmamış, hayallerinin çapaklarını güneşle yıkamamış kadar tutsaktın belki de. Sen susarsan seni senden iyi kim anlatabilirdi Asrevya? Bu masal neydi? Nedendi? Kim kendine ıssız denizlerde yanlış bir rota seçti? Kim söyleyebilirdi? Kim lisan olabilirdi dilsizliğine?

Kefaretini ben öderdim, sessizlik orucunu bozabilseydin keşke
Ölüm suskulu koğuşlarım vardı içimde. Üşürdüm gözlerimden. Ve kulağımda yıllanmış düşümden artakalan yıllanmış bir söz; düş artık düşünden

Bilmeyeceğin söz dizimi oldu alfabem. Her şey sürüklenirken zamanda bir hayatın orta yerine düştün. Ve büyük sayılan tüm ağıtlar adının ardına yamalandı.
Yıllanmış defterler arasında yıllara iz düşülerek uyutulmuş masaldın. Bir gün acı bir kalp sesinden uyandın. Yine uyumalı mısın?

Söyle Asrevya
Ne kadar varsın?
- Gözümün görmediği kadar

Hangi şizofrenden ç/alıntı bu düş? Hangi uykunun kâbusu?

İçimi hesaba çekiyorum. Tüm suçlarım yüzüme bakıyor. Sorulmamış sorularımın cevaplarının görüyorum gözlerinde. Uyumak istiyorum. Gözümü açtığımda her şeyi unutabilecek kadar uyumak

Dinlenmeliyim
Gecelerime doğan sancıları saklamalıyım soluma. Ayaklarıma bulaşan renklerden birini kuşanmalıyım. Karalar bağlamış halimi dışıma kör yapmalıyım. Yüzümü ellerime gömmeliyim.
Hadi susma içim!
Gitmeli miyim?

Bu düş cellâdın önüne yürümekti yalınayak. Solumda zehirlenirken tüm sözcüklerim ardımda ikindiye bakan bir yüzdü hayalin. Biraz bekleyiş ardından sönüp gidecektin. Ve ben, mahkûm bir vakti yaşamayı seçebilecek kadar yenilgimi kabullendim. Bu kaybedişler düşürür mü şah damarımdan canımı?

Her söz yeni çukurlar açtı topuklarımda. Sendeledim. Ötemde bir mutluluk; bilmediğim, ummadığım, kavuşamadığım

Asrevya!
Şehrin tüm gecelerini gözlerime aldım. Yumdum ışıklarını. Mahkûmiyetimin geleceğinden sildim beraatımı. Sade bir söz düşürdüm dilimden;
İçinden sen çıkarılmış bir hayatta nasıl yaşanır hiç bilmem ki ben. Oysa içine ben katılmış bir hayatta yaşayamayacaksın sen.
Eğreti duracağım, bastığım yerin uçurum kıyısı olduğunu bilmeden ben. Yüzümü yağmalayıp geçen rüzgâr yine bakışlarımı götürecek benden. Kırıklarıma yeni biri daha eklenirken, yanağımda bozulmaya yüz tutmuş bir gülücüğü daha tedahüle koyacağım.
Ve soracağım;
Asrevya sen miydin bakmanın görmeyle taçlanamadığı,
Yoksa ben miydim hüznüme kurban kılan bir damla kahkahayı?

Yaşamın orta yerine düşmüşken, bir hayattan hangi üstün marifetle silinebilirdin ki sen?

Bir acının beynime çizilmiş eskizi! Unutulmayı bekleme benden.
Asrevya!
İkindiye bakan yüzünden eksik olmasın ilkbaharımsı gülüş
Her neyse bu düş ve hangi şizofrenden ç/alıntıysa
Bilesin ki
İçinden sen ayıklanmış bir hayat; ölüş

Uygu · 27 Mar 2014

14

Yollarda buluyorum adımı. Boğazımda düğümlenmiyor artık sözcüklerim. Korkmuyorum da üstelik yazmaktan, yaşamaktan, ağlamaktan

Asrevya!

Önadına masal bezenmiş bir cinneti yazarken satırlarıma, kaç söz iyi gelebilirdi ki sen diye büyüyen yaralarıma? Gerçeklerle büyüyen dünyama bir yalan düştüğünde yırtıp atılmalı mıydı? Söylenmesi gereken tüm sözcüklere rağmen gitmek denilen yolun içine girip, ağzımdan düşmesi gereken tüm sözler yutulmalı mıydı?

Adıma biçilmiş bir sessizlikti varlığım. Kendi yangınlarım önemli değil ben avuç içlerimdeki külleri sana bulaştırdım. Seni yazmanın bedeli bu kadar ağır olmamalıydı Asrevya. Bir masal ömrümden çalmamalıydı bu kadar. Şimdi kime ve neden yazdığımı çok iyi bilen bir kalem olsa da başucumda, anılar kadar gerçek değil sözler. Söylenmiş sözler kadar yalan değil anılar. Kaybettiklerimden elde edilmiş bir bulunmuşluk kadar sahteydi hafızamda inzivaya çekilmiş yüzler. Şehrin dar sokaklarının lambalarını süsleyen fesleğenler yoktu hayalimde. Biz değişiyorduk her vakit. Hayallerimiz hayallerimizden uzaklaşıyordu. İçimdeki ben benden

Derin çizgili hüzünlerle şekillenmişti yüzüm. Bileklerimde saklıydı son sözüm. İşte bir yalanı da sen savurmuştun gökyüzüne, gerçeklerimi ayakuçlarında ezercesine. Yalınayak bir duruştum uzun yolun kıyısında. Gitmek dendi ilkin kulağıma. Sonra kalmak, sonra gitmek ve sonra yine kalmak... Devam eden bu seslere kulaklarımı kapatmak istedim. Beceremedim. tek kelime;düştümkalsaydın, kalırdımhançerleri saplayıp ayaklarımakalsaydıngitmeye yüz tutan hiçbir fiile uyanmazdımson / baharlarımda

Takvimlerden ömrüm düşerken bir bir inadına, yüzüme tokat gibi yapışıyor gerçeğin. Yâdına sen düşmüş her düş ölüdür, bilesin. Sayfaları kayıp katliamlardan bir ölüm seçerken satırlarıma, en güzel sonu sen yazdın masalıma. Sen kadar olamazdım susuşumda. Sen gibi susarak anlatamazdım tüm dilleri, içinde yürüyemeyeceğim düşleri

Her defasında kesinlen ellerime inat yeniden yazıyorum. Ellerimde soğuk.. Ellerimde kar kış Yarınlarımın elini yüzünü yıkamış aşk. Oysa sonu bilinir masallara önsöz düşmüştüm sevdayı. Sonumu hoşça kalsız uğurladı. Gecelere düşürürken sesimi, kalın ünlü bir harf oluyor darağacım. Yastığıma bulaşan yaşlar ağır geliyor sabahlarıma.

Yağmurlarda ıslanırken onca kelimem, gözlerime sakladığım bir adın mahkûmiyetini çekiyorum hâlâ ben. Yaralandığım tüm cümlelerin failiydin sen. En çok sessizliğine kırılmıştım belki. İstedim ki sesin bölsün sessizliğimi. Sorduğum soruların cevabı yok dilinde. Birikmiş tüm yazılara bir kibrit kadar uzağım. Tezadına düştüm. Hiçbir yol sana gelmez artık. Ve hiçbir düş unutturamaz seni. Her şeye rağmen bitti diyemem masalına.

Seni yazmak yaşamak değil midir?
Peki ya ölmek nedir Asrevya?

İçine soramadığın hangi sorunun cevabına ekledin adımı? Sen bende hiç ölmezken yoksa ben sende hiç yaşamadım mı?Ardıma düşemeyen her nokta boğazıma vuruyor düğümünü. Bazen ölmek gibi kalıyorsun nefeslerimin ucunda. Bazen soluk bir tebessüm oluyorsun yanağımda. Gözlerimde harabe bir kent Yokuşlardan inip çıkarken masallardan düşmüş bir yürek Her satırın sonunda kâbusa dönen sevmek

Lâmelif kuyruğuna asılan zamanlarda, hiçbir acının saç tellerinden uzanmıyorum yarınlara. Adımda yaşamış bir düş, düşünde ölmüş bir ben Sorularına bir cevap feda edebildim mi bilmem; ama sorularıma hiçbir ses feda etmedin sen

Asrevya!..

Masallarla büyüyen çocukluğumun göz kapaklarında asılı kaldı adın. Sen bir yüz yarasıydın geçmişimde oluşan, izleri yarınlara taşınacak olan. Yüzümde aşikârsın. Şehrin karanlığını bıçak gibi bölen ışıklarda kabuk bağlıyor yaralarım. Sen, bir çizik daha atıp gidiyorsun ben düşerken. Bir yara, bir merhem, bir iplik, bir iğne, bir sökük

Neydi tanımına yeten? Kaç kez saklanabilirdin hatıralarımda? Ben gözümü yumdum yoksa gittin mi Asrevya?yan yollara düşerken adımda sürünen sevda masallarırenkli kağıtlar kadar parlak duruşum seni aldatmamalışimdi tüm açık sözlülüğünle savurabilirsin laflarınıben, üstüme çektim sevdamı sana mı vurdu hasret kokan cümlelerimin kör karanlığıben çekiliyorum, aydınlığa boğabilirsin dünyanı Sessizliğin ardından çığlık gibi gelişim hep bir öteki olarak konumlandırdı beni ömrüne.

Öyle bir masal seçmiştim ki kendime bütün haklarım en başından feshedilmişti. Kendime koşturmalarımda karşıma çıkan koca hiçlerle baş etmiştim. Düşmelerimin arkasına saklanmış yara bereleri sildim. İsminin ardına yığıldı ünlemler. Gizledim

Uykularımda varlığına eş düşen kâbuslar sordu yazgımı. Yollarımın biletini kesti kaldırımlar. Gidemezdim

Ki bilmediğim; gitmek neydi Asrevya?

İyiler ve kötülerle oluşan masallarda gitmek hangi safın eylemiydi? Kaç kez denenebilirdi? Peki ya kalmak kimdendi? Ömründen aldıklarım varsa geri veriyorum; ama bilmiyorum ne olacak ömrümden aldıkların?Eskimiş ayak izlerimle saklı mektuplardan mazimi arıyorum. Uzun yollarımın asfalt ziftleri yerleşiyor tırnaklarıma. Gezilmiş; fakat gelinememiş bir geçmişten yadigâr kalıyorlar bana. Karıştırılmış defterlerden eskimeyen sorular düşüyor dilime.

Hangi gerçeğe inat bu masal Asrevya?
Şehrin caddelerinde, kayıplığımın etiketi oluyor varlığın. Artık boğazıma astığım yarım yüz bir obje duruşun. Ellerimden dökülen silgisiz bir resim

Demir parmaklıkların hükümranlığında birkaç satırdan oluşan cümleyiz. Âharlanmamış kâğıtların bir köşesine karalanır harflerimiz. Sonra;Geceye şehir düşerDüşe kâbus

An gelir, yazanı belli olmayan mektuplardan dökülür hayat.An gelir, şehrin yağmurları büyük definlerin yüzünü yıkar hayatın ertesi. Güzel sözlere uykusunu satacak çocuklar bekler kundaklarda ve bir bomba çınlatır vahşetin kulağını. Alnımızdaki savaşa rağmen bayraklaştıramayız barışın adını. Her bir köşeye dağıtamayız zeytin dallarını. Güvercinlerin kanatları kırıldı. Bunca kan revan varken yüreklerimizde, barış diye dillenemeyiz kendi türkümüzde. Son bir defa dur diyemeyiz gidenlere.Ve nihayet gece

Karanlığımda kayboluyor tüm ışıklar. Bir yudum aydınlık kalıyor bana. Sen, yolunu bulmaya çalışıyorsun eskimiş ayak izlerinde. Düşüyorsun Sonra aydınlığımdan medet umuyorsun. Ki bilmiyorsun, benim aydınlığım önümü bile görmeye yetmedi Asrevya. Kandırmayalım kendimizi ve kanmayalım mutlu sonlu masallara İçimde saklıdır koca bir sen
Neydi ki ses duymak, yüz görmek?Yaşadığını bile bilmek yeterliykenArtıkÖlümü aşka emanet edilmiş biriyim ben

Asrevya!..

Yazarak yaşattığım bir kahramanı susarak öldürdün sen

Uygu · 27 Mar 2014

15

Aklımın son ziyanlarındayım. Sen kadar yalan bir masala inandım

Dişlerimin arasına sızan bir gerçek, gölge oluyor can kuşuma. Yıllanmış kafeslerdeki yorulmuşluğuma yanıyor. Gitmek için beni bekliyor kendince. Yandığım ateşler sönmez. Var git yoluna!

Kaç gün birikir bu boşluğa? Ki ellerim soğuk, üşüdüm.

Yüzümdeki aynaları kırdım.

Gözlerimde görünmez ömrüme sıkışmış olanlar.

Soğuktu Üşüdüm.

Şehirden bir fırtına giydim ruhuma. Ona-buna çattım ilkin. Elinden tutarken tüm yaşamaların öyle uzak, öyle soğuktu yüzüm. Kırdıkça kırılganlaşmıştım. Üstüme basa basa geçerken günler yazdım ilkbaharın ardında. Hemen sonbaharlaşabilecek bir kuvvette. Sonbahar olmak direnmeyi gerektirir. Bilinir, sararmış bir yaprağın ömrü gücü kadardır. Bir gün mutlaka dalından kopup gitmeyi göze alacaktır. Ve bir yaz eteklerinde hep sonbaharı taşır.

Masal diye araladığım dünyanın kapısında kâbuslar ağırlıyor ruhumu. Oysa korkağım. Karanlığa tutunamam geceleri. Geçti sözcüğü avutmaz beni. Yollardayım. Kaybolmayı deniyorum ayaküstü. Hep aynı yolda kaybolmayı denemek bir tevafuk mu yoksa yalan bir kayboluşa gitmenin en kestirme yolu mu?

Penceremden deniz görünmüyor. O çok sevdiğim sahil kasabası çok uzağımda. Oturup günlerce yazdığım, sessizliğe başımı dayadığım, ıhlamur ağacı altında kahvemi yudumladığım, telvesine kendi acımdan da kattığım, bırakıp geldiğimi zannettiğim, bıraktığım; ama gelemediğim yorgun kasaba Gece, dalgalarını vururdu kulaklarıma. Göz kapaklarım yorgun düşüp kapanmasa gün hiç bitmeyecekti orada. Büyük şehrin ruhuma kattığı alışkanlıkların hesabını soracaktım ona; neden sessizdi, neden kanatmıyordu da yara sarıyordu her defasında?

İnsan var olan sızılarından kurtulabilmek için mi dönerdi geçmişe? Geçmişte bitmiş hesapların az can yakıcılığından mı medet umardı? Birileri için geçmiş sayılan bu yer daha önce geçmemişti ömrümden. Geleceğimden geçmesi muhtemeldi, geçmişle baş başa kalmasaydım belki. Anadoludan öğrendiğim gerçekler vardı. Biz gidenleri toprağa uğurlardık. Denizin elleri kerpeten olmazdı cesetlere. Çöl çatlaklarımızın kıyısından akan çay, intihara meyledenlerin ilk durağı olsa da yaşamak ağır basardı son adımda. Limanlarda bekleyemedik hiç. Hiçbir gemi beklediğimizi getirmezdi. Çünkü denizin suyu sızmadı şehrimize. Çok yakınca günün gerçekleri, terk edilen geçmişe döndük çoğu kez. Üstünden zaman geçmiş acılarımızda devâ bulduk. Sağ kalanları bazen trenle bazen otobüsle başka şehirlere gönderirdik. Sonra kendimiz de gittik. Kuraklıktan yeni hayatlar

devşiremeyince ve kaybedince kalmayı gerektiren sebepleri, göç ettik. Tuttuk İstanbulun elinden. Düşürme e mi? diye de tembihledik. Kan kustuk kızılcık şerbeti içtik dedik. Büyük şehirde yaşamaya yenilmedik. Kendi masallarımıza yenildik. Parmaklarımızın altında can bulanlardan başka en fazla ne yakmıştı canımızı? Ölümler mi? Zaten her bir ölüm yazılan olmamış mıydı?

Yıl 1987/ sonbahar, gitti.

Yıl 1988 / sonbahar, gitti.

Yıl 2004 / ilkbahar, gitti.

Hiçbir ölüm son değildi. Yaşadıkça kabaracaktı bu liste. Dilimde bir cümle ayrılacaktı onlara; İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn [1]

Ölümlerin götürdüğünden arta kalanlara ben diyebiliyordum. Dururken kırık camların yamacında yabancı bir yüzdü hayal-meyal gördüğüm. Oysa aynalardaki yüzümü ben diye biliyordum.

Yorgunum

Kalemi bırakmalı

Uyuyorum

//

Ertesi gün

Yaz kendini iyice hissettiriyor şehrime. Gittiğinden beri tüm seherler ayrılığı vuruyorsa beynimde ve ayak izlerinse düşüncemde dolaşan, düşmüşsem karanlığa o halde hangi mısradan tutunup yaşamalı şimdi?

Asrevya!..

Bu bir masal mı mektup mu bilmediğim Masalsa ki hep masal diye dillenecek- uyunması için yazılmayacak, mektupsa asla adresine yollanmayacak Yazdıklarımda sen de bulunmayacak. Gitgide kaybolacaksın. Zaman bize bu sonu oynayacak. Belki de en doğrusu bu olacak.

Anlaşılmadım. Sonu gelmeyen üç noktalı cümlelere sığınmak mıydı suçum? Suçum, sana yazmak mıydı? Asrevya kimler neden Asrevyalar uzadıkça, anlatmam beklendikçe payıma hiç mi anlaşılmayı beklemek düşmezdi? Gör ki nasıl yanlıştık Asrevya. Bu oyunda yanmıştık. Kaybeden çekip gitmeliydi. Söyle hangimiz gideriz şimdi. İlk önce sen mi yoksa ben mi?

Buralar uslandırmaz ruhumu. Gitmeli

Giderken yanıma aldığım birkaç cümle, birkaç gözyaşı, bir de hoşça kal Uzun yolculukları sevmem gidip gelmeler için. Beynimden vapurlar kalkar o yaradan bu yaraya. Orda bir köy var (mı) uzakta (?) gidilmeyen, özlenilen

Dönüp baktığında aynalara yüzünü görebilir misin Asrevya? Her defasında daha bir derine gömerken neye ve neden yazdığımı, anlamlandırabilir misin kendi içinde varlığını?

Yağmur bardağından boşalıyor pencereme. Doğru, gitmeliydi; kalmamalıydı daha fazla. Yazık! Yanlış cümlelerde var olduk. Büyük ağaçların gölgesinde küçük kaldık büyümelere. Geçmişime döndüm yine. Dedim ki içimden; sen neredeydin, ben kimdim anne? Belki dedi ki içinden; git ve gelme!

Bir adım daha atsam yakar mıydı yani bizi bu cehennem?

Döndüm anne

Şimdi

Git ve gelme!

Yaşadıkça ve yara aldıkça her savaştan öldürmeyen acı güçlendirir diyen teselli sözcüğü hangi zamanda üflenmişti kulağıma? Kervanlar geçerken ıssız çöllerimizden, katledilmemek için susabilir miydik Asrevya?

Dizleri kanamalı geçmişim vardı. Yalan sözlerle uslanmaz çocukluğum Elma ağaçlarına çıkıp düşmekle geçerken hayat, yürüyüşlerimde eksik bir adımdım. Yanıldım. Sokaklarda kaybolurken önümden dönen gölgeyi sen sandım. Öldüğünü unuttum, yaşadığına inandım. Sesin çıkmadı, yüzün görülmedi. Her defasında ben öldüm çığlıkları atıyordu yokluğun. Ruhuna sûreler dokuyup kenara çekilemedim Asrevya. Gittiğinle kalamadım Bir nefes daha Hadi sabır, bir nefes daha diyip itelerken ömrümü yazıp yırttığım satırlarda kaldım. Belki bir nebze yardıma muhtaçtım. Yeniden diyebilmem için yenilenmem gerekti. İçimde birikmiş tüm kalemler yenikti. Bu sessizlikte kimden cevap beklenirdi? Söylesene aşk denilen ülkede yıkılan kalelerin hesabı kime sorulurdu Asrevya?

Elleri kınalı kundaklarım vardı. Yarınları büyütmek için sakladığım, gözlerimin siyahîliğinden ölüm nârâları atılırken dört bir yana; tavan aralığında saklandığım

Bazen ölmek vardı meydanlarda,

Bazen üç başlı ejder gibi yaşamak inadına

Nice senelere yürürken susmayan kalemimle iyi ki doğmuş muydum Asrevya?

Dilinden dökülen son yalandım,

Doğrulanamadım.

Ben sende yanlışları denedim, doğrulara yenildim.

Eski odamın camı incir ağacına bakardı. Çocukluğumda kurduğum hayalleri dallarına takardım hep. Büyüdükçe değişmişti birçok şey. Değişmesini beklemediğimiz her şey Kışın karlarda kapanan sokaklarımız yoktu. Yağmuru karşılayınca şehir, çamura boyanmıyordu eteklerimiz. Eski masallarımız da yer bulmuyordu kulaklarımızda. Keloğlan, pamuk prenses mışıl mışıl uyuyordu kitaplarında. Yeni masallarımızın yüzü mutluluğa çıkmıyordu. -dı ve -mış lı geçmiş zamanlarda kalmıyorduk. Şart oluyorduk, şimdiki zamana yelteniyorduk, -yor da duruyorduk. Yoruluyorduk.

Sen kimdin Asrevya?

Kim olmaya gelmiştin de geri dönememiştin?

Ölmeyi mi tercih ettin

Yoksa

Saklanmayı mı seçtin?

Öyleyse

Yanlış nakaratlarda kara libaslar arama kendine

Saklanmak için kaybolmayı göze almalı bir kere

Hadi susma Asrevya

Hadi sen de söyle

Yazık ömrümüze!..

Zaman geçiyor. Yalın ayak çocuk bir son dileniyor düşüme. Kendine baktığında beni görebilseydin kırık kalemler oturmayacaktı öyküme. Apar topar gitmeyecekti birkaç kelime.

Kendime baktığımda seni görmemek için kör olmalıydım o halde. Gözlerim bağlanmalıydı üst üste derilerle. O zaman dilim söyleyecekti ya. O sussa içim buradasın diyecekti.

Sana kal demem Asrevya

Git demeyeceğim gibi

Uykusuzluğumun baş yayına mimlenmiş satırlar değiyor gözlerime;

Verilmiş sözlerden inciler dizerken bileklerime

İnandığım tüm sözcükleri

Unutulmuş cümlelerin içine sığdırdı her kimse

//

Şimdi ise

Sularımda yağmalanırken ateş

Devrik bir cümle oluyorum

Yalan-yanlış sevdiğim tüm masallara

Ve sen Asrevya!

Ağır aksak masallarda kalır varlığın.

Arama! Yazıldığın halini aslında bulamazsın. Düşerken dilden dile bilinmeyen akrostiş bir isimle hüzün diye dillendin ellerimde. Anlatacaklarım çok, yeni mevsimler eşliğinde. İlkbaharda kurulurken tüm köprüler sonbaharı beklemeden yıktık hep. Kendi boşluklarımızı başka yüzlerde doldurmaya çalıştık kimi zaman. Küçük suretlere devleşen insanlar gördük. Gör ki ne çok yürüdük Git-gel ve dibe vur! olsa da hepsinin son sözü

Beyaz oldum sonra siyah sonra pembe. Bir fırça vurulsaydı yüzüme ölüp devleşecektim kendi öykümde.

Bir misafir kadar kaldım kalemimde. Yazıp gittim, söyleyip sustum Büyük harflerin ardında kaldım, ne görüldüm ne anlaşıldım. Vakit çok ilerledi. Şimdi üçüncü tekil şahıs olarak soluklanabilmeliyim bir yerlerde

Artık yazmam mı dersin Asrevya

İyi düşün, yanılma

Tuba ÖZDEMİR

[1] Bakara Sûresi / 156

/ Bir son değildir; ama yazılıp birikmiş bir masalın farklı zaman aralıklarıyla paylaşılması adına bir son olması temennimdir.

TUBA ÖZDEMİR:gül:

zipper · 27 Mar 2014

Okurken çok etkilendiğim bir yazı oldu,paylaşım için teşekkürler Uygu

Giriş Yap & üye ol

Ölümü aşka emanet edilmiş biriyim ben… A s r e v y a !

La Edri New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

zipper quae nocent docent

Bu Sayfayı Paylaş

Giriş Yap & üye ol

Ölümü aşka emanet edilmiş biriyim ben… A s r e v y a !

La Edri New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

Uygu New Member

zipper quae nocent docent

Bu Sayfayı Paylaş

Faydalı Aramalar