Rönesans dönemi heykelciliğide mimarîdeki başarıyı gösterebilmiştir.Rönesans heykelinin kendine has biçimi(form), düzenleme ve eğilimleri vardır. Bunları belirleyenen önemli şey ise, o zamanda egemen olan "gerçekçilik" fikridir. Bu nedenle; • Rönesans heykeltraşı, gerçeğe benzeyeni bulmaya yönelmiş, insan vücuduna ve onun anlatım gücüne ilgi duymuştur • Heykel, öteki sanat kollarından, özellikle de mimarîye bağlı olmaktan büyük ölçüde kurtarılmıştır.Mimarî eserler içinde düşünülen heykeller, binaların alınlıklarım, kemer aralarım, kiliselerin sunak kısımlarım süslerken; daha çok büst ve atlı kişi şeklinde yapılan bağımsız heykeller, çeşitli sivil binaları ve kent alanlarım süslemişlerdir. • Canlılık kazandırılan figürlerde, anatomik yapıya önem ve*rildiği gibi, duyguların yansıtılmasına da çalışılmıştır. • Perspektif sayesinde, özellikle grup hâlindeki heykel fi*gürleri arasında daha aslına uygun çalışmalar yapılmıştır. • Dönem heykeltraşları konu olarak; en fazla Meryem, Çocuk İsa, melek, mitolojik varlıklar ve atlı kişiler seçmişlerdir. Bu dönemde ünlü heykeltıraşlar yetişmiştir.Bunnlardan en önelileri Ghibert, Donetello, Michelangelo dur. Alıntı
