Şimdi balkonda çaylar, içerideki açık televizyondan ölüm haberleri Öyle ya da böyle yaşıyoruz... Çocuklar ölse de, dallardan kırılsa da yaşıyoruz... Ölüm, kara bir yılan gibi aramızda dolaşsa da yaşıyoruz... İnsanın kirli bir renk gibi hayatı, öyle ya da böyle devam ediyor; katliamlara, yaralara, çocuk çığlıklara rağmen. ne acımasız bir senaryo. Üstelik her kelimesini başka insanın ve hatta çoğu kelimesini zalimlerin yazdığı kan kolu bir senaryo. Ölen ilk çocuktan sonra bitsin istedik mi ömrümüz? Ya da birileri üzüldü diye, bizden alınsın diye bağırdık mı mutluluğumuz? Başkası olabildik mi başımızı yastığa koyduğumuzda? Hayır... maalesef hayır... Bu kadar insanlığımız... Kınıyoruz durmadan. Her şeyi, herkesi kınamakla kalıyoruz. sıradanlaştı o da... Kınarken öfkesiz, nefret etmeden, sadece dil ile kahrediyoruz ayağımızın çarptığı zigon sehpayı bile. Halbuki ne güzel nefret besleriz biz. terkedene, buluşmaya geç kalana, paranın üstünü vermeyene, bize yan gözle bakana. değil mi? Ama gel gör ki, ota b*ka nefret beslemekten zalime sıra gelmedi. Çocuk öldürenlere dilimizle kusuyoruz öfkemizi. sadece dilimizle... Tükendi kalbimiz, yüreğimiz köreldi ne yazık ki... Çocuklar ölüyor be!! Elinde şekeriyle koşaradım yürüyen o çiçekler soluyor. Savaşın tam ortasında kalıp annelerini arıyorlar gözleriyle. Bunu yapanları inandığın her kimse; şikayet et ona ve nolur, bunu yaparken bir iki saniye düşün... Bırak elindeki işi ve ölen çocuk kardeşinmiş gibi kahret onlara kalbinle. tamamen bitmez ama belki bir şeyler düzelir. Hepimiz, biraz zalimiz aslında;farkında değiliz sadece, çünkü alıştık!! A.M.Bülbül
