kuzum bir akıl hastasıyım ben hem de en güzelinden şizofren yaprakların rüzgarla sevişirken çıkardığı sesleri çığlık bilmem her bakıştan kamyonlar yüklü anlamlar çıkarmam bu yüzden ve seccadem burnumdan öperken ben yatağımda bulunurum sayıklarken tırnaklarım kenarlarına kadar çıplak parmaklarım toprağa kök besleyen bir çocuk yaşarken mumyalanmak gibi bazen çarpan bir kalbim varken hala üstüme çöreklenen şizofren sabahı zor eden şehvetli bir aşık gibi dillerim ellerim çenesi düşmüş bir adam dudak dudağa iki kadından başka bir hiç şimdi güvercinler ilmik ilmik uzun bir rüya ışıklı kalabalık ve panayırlı bir cadde şimdi gözlerim ne de olmasa herşey bambaşka ne de olsa şizofren Müşir Fuat
