Tanrı’nın Gökyaşları

yalnızlıkla donatılmış alaca karanlık bir gecede
ayyuka çıkmış bir avuç gözyaşı
Ve giden bir adamın gölgesine
öpücükler yağdıran bir kadın

biliyordum,

nihayetinde yalnızlık,
bir kadın için en kışkırtıcı bir rol;
ki ben onca başkahramanı öldürdüğümden beri
imlası bozuk, yalama cümlelere astım dilimi
yani intihar seçeneklerim alabildiğine
sükut etmeyen yalvarışlar
simsiyah gözlerimde

ama sen adam;
-tek bir dokunuş belki,
daha fazla ağlatmasak Tanrı’yı hani-

diyordum
ve
gidiyordun

pek ala belliydi
senden bir adım arkada kalacağım
bakışındaki mavinin kıyılarına vurmuştun bir kere...

senden sonra

giden geleni yaratır bu şehirde
‘giden’ artık Tanrı’nın gökyaşlarıyla uğurlanıyor şehrimde
çünkü benden
geçmişti bir kere...


Tuğba Ecevit​