Hiçlik, Dokunmak acıtmaktır Güzellik evidir iyiliğin Ruh, dünyanın direğidir Düşünce, aşkın artığıdır Her insan bir toplumdur Her renk sonsuzluğa varır Her canlı kendiyle örtüşür Her şey mutludur kendiyle Bilgi, bilinmek için değildir Her düşünce bir tür uykudur Kendisizlikten ibarettir insan Kelimelerin salıncağıdır insan Bütün mesafeler eş anlamlıdır Teklikten korkmaktır yaşamak Var olmak, hedefi olmamaktır İnsan bir alternatifler yığınıdır İnsana örülü bir boyadır zaman Yaşayan, yaşanılandır çoğu kez Yazmak, kendine alışamamaktır Özgürlük, kendini rehin tutmaktır İnsan, bir büyük konuşmuşluktur Kendini bilmek, kendini silmektir Uyanıncaya kadar uyanıktır insan İnsan kendiyle örtülü bir gömüdür Kirli borularda kirlenmez kutsal su Aştığı yol kadar kabul eder kendini Bir oyundur insan kendini oynayan Yaşamak bir martı çığlığıdır karanlık Yol yürünür, giden değil varan bilir Kötüye karşı koymak iyilik değildir Sonsuzluk, insanın sonunda saklıdır Her gün kendi kaderinin yolcusudur Birbirinden ayrı durur her şey bir yerde Her şey eklidir birbirine diğer bir yerde Yaşamak bir intikamın nesnesi olmaktır Bir nokta kendini kendinden ibaret sanır Hakikat kendini teslim etmez, teslim alır Tarih, insanların yaşamadıkları yanlarıdır Aşk, kelimenin varlığa ulanma sevdasıdır Bilgi hakikattir, kendini kendi zannetmez Hayat, insanın kendine olan görüş açısıdır İyiliği kendi rengiyle boyamak kötülüktür Başkasının aşkından doğan bir yanılsamadır Kelimelerin kendilerine borçlandığı varlıktır Olmayan bir duvar alıkoyar insanı kendinden Hakikat her boyutu içine alan tek bir boyuttur Her yükseltisinde kendine batan bir yan vardır İnançların altlarına gerilmiş direklerdir insanlar Kendine yükselen basamakları kendi sanır insan Her şey düşmandır ona yine de o dosttur hepsine Ilık bir rüya serpintisinden kendine damlar insan Derindir insanın gözlerinin aydınlatabildiği kadar Bulunan, bulmak arzusunun var olana yansımasıdır Bütün soruların muhatabı, insanın olamayan yanıdır Duymak istediklerini söylememek için konuşur insan Kelimelerle yapılan kelimelerle yıkılmaya mahkumdur Bilinebilir parçaların oluşturduğu bir bilinemezliktir insan Gidilebilir yollardan oluşan gidilemez bir diyardır hakikat İnsan olmayabilir de olandır duyguların kesiştiği kavşaktır Kendiyle eşleşince sıfır olandır anların birbirine karışmasıdır Yola düşen insan değildir, harftir kendini insanda yolcu eden Söylenecek çok söz vardır anlatmak için söylenecek söz olmadığını Bilinemeyen bir bilgi baş ile sonda ortaktır, insansız da canlıdır kelimeler Hakikat birdir ve tektir ve sessizdir kabul etmez tasdik edecek kadar ikiliği.. Jean Paul Sartre
