Bugun Hangi Şiir Sizi Anlatıyor ?

Duvarda asılı diplomalar
insanı insan yapmaya yetmez.

Bilmelisin ki ...

Aşk kelimesi ne kadar çok kullanılırsa,
anlam yükü o kadar azalır.

Bilmelisin ki ...

Karşındakini kırmamak ve inançlarını savunmak arasında,
çizginin nereden geçtiğini bulmak zor.

Bilmelisin ki ...

Gerçek arkadaşlar arasına mesafe girmez.
Gerçek aşkların da!

Bilmelisin ki ...

Tecrübenin kaç yaşgünü partisi yaşadığınızla ilgisi yok,
ne tür deneyimler yaşadığınızla var.

Bilmelisin ki ...

Aile hep insanın yanında olmuyor.
Akrabanız olmayan insanlardan
ilgi, sevgi ve güven öğrenebiliyorsunuz.
Aile her zaman biyolojik değil.

Bilmelisin ki ...

Ne kadar yakın olursa olsunlar
en iyi arkadaşlar da ara sıra üzebilir.
Onları affetmek gerekir.

Bilmelisin ki ...

Bazen başkalarını affetmek yetmiyor.
Bazen insanın kendisini affedebilmesi gerekiyor.

Bilmelisin ki ...

Yüreğiniz ne kadar kan ağlarsa ağlasın
dünya sizin için dönmesini durdurmuyor.

Bilmelisin ki ...

Şartlar ve olaylar, kim olduğumuzu etkilemiş olabilir.
Ama ne olduğumuzdan kendimiz sorumluyuz.

Bilmelisin ki ...

İki kişi münakaşa ediyorsa,
bu birbirlerini sevmedikleri anlamına gelmez.
Etmemeleri de sevdikleri anlamına gelmez.

Bilmelisin ki ...

Her problem kendi içinde bir fırsat saklar.
Ve problem, fırsatın yanında cüce kalır.

Bilmelisin ki ...

Sevgiyi çabuk kaybediyorsun,
pişmanlığın uzun yıllar sürüyor.

 

size,
bu odanın alacakaranlığından,
okyanusundan, beni boğan dalgalarından,
tenimde kalan tuzundan ve
ya...stıklarda kuruyan gözyaşından
hiç bahsetmedim.

size,
nasılsın diyerek başlayan telefonlarınıza
(garip, tuhaf aslında)
beyaz bembeyaz tabiatımla
'iyiyim' diyorum.
yani aslında korkuyorum
bütün bunlar kıyamet
bütün bunlar cinnet
bütün bunlar cinayet demeye
bir daha düzeltilemeyecek sözler
söylemeye korkuyorum.

telefonla birlikte ışığı da kapatıp
bol şanslar deyişiniz, şanslar deyişiniz, deyişiniz
çınlarken içimde,
bunun beni ne kadar kırdığından
hiç bahsetmedim.
bahsetmediğim çok şey var daha
yaz çiçekleri, cam çiçekleri ölüyor
akşamın altını, gümüşe dönüyor
bunlar da önemli elbette
en az,
bana ihaneti öğrettiğiniz
bana kanatlarımı bıraktırdığınız kadar.

 

Çok zamansız yakaladın beni
Çok acemi
Bunu saymıyorum aşk
Bir daha gel emi! ...

Ahmet Selçuk İLKAN

 

Bir gün sustum,
değer miydi serzenişinin
adı konmaz cevaplarıyla,
nereye saklanacağı şaibeli bir nefretin şerefine...
Günlerin sevdaya boyanmış kırmızılarına,
mor krizantem anlamları yükledim...
Bildiğim doğrular hala doğru mu bilmezken,
sen yokken üzerini çizdim tüm Seni Seviyorum’ların...
Geçti mi diye sorsalar,
geçmiyor ki zaman..
Bir gün sustum,
sanki avazı çıktığı kadar çığlık atar gibi,
sanki sert sesli harfleri içime sokar gibi,
gibileri fazla itiraflar gibi...
Ölümden kederli, aşktan bedelli,
yaşlanmış köpek misali
itip kakılan bir acının ortasında...
Bir halta yaradı mı diye sorsalar,
o bir halt etmiş,
hayatsa umarsız..

Bir gün sustum,
yarim mesken tutmuşken tüm utançları,
ar diye sarılmışken tüm günahları,
teninde iz bırakmışken bilmediğim yasakları...
Sevdiği yerden kanattı ya,
unuttu mu diye sorsalar,
eller yarasını saramadı ki,
kalpten müsaade çıkmadı ki,
kara saçlarından o mu suçlu ki...

Al bu şiiri de sana sustum,
kalmasın diye hiçbir ahın,
helal olsun gözyaşlarım
ve olmaz olsun gel diyen haykırışların!
Şimdi garezim bana,
pişmanlıklar sana,
küsüşler tüm dünyaya...
Susuşum kendimden,
gidişim kendinden,
bitişin kendiliğinden...

 

Hani bazen sessizliği seversin..
Ya da zevk alırsın hiç sevmediğin yalnızlığından
Vazgeçersin onu beklemekle geçen hayatından.
Yeni bir sayfa açarsın,yepyeni hisler yaşarsın.
İşte bugün o günlerden bir gün...

Gözlerin açılır,bulutları ellerinle kovarsın.
Hiç bilmediğin masmavi ıssız denizlere yelken açarsın.
Tüm huzursuzlukları silersin tek kalemle..
İşin olmaz artık kin,öfke ya da elemle..
İşte bugün o günlerden birgün..

Herşeyinle kendinsindir ...
Gökyüzü senindir,güneş senin,ay senin..
Hiç korkmazsın hayattan...
Unuttun mu diye sorsalar,itiraf edersin ki unutmadın..
Artık yalnızca anladım,dersin..
Gözlerini kapatır huzuru dinlersin.
Evet bu sensin,yeni canlanmış bir sen..
Hüzünsüz neşeli gözlerle sen..
Döndüm dersin..
İşte bugün o günlerden bir gün..
İşte tam da bugün o tatlı,huzurlu ve mutlu gün....

 

Gözlerim gözünde aski seçmiyor
Onlardan ruhuma sevda geçmiyor
Ben yordum ruhumu biraz da sen yor
Çünkü bence simdi herkes gibisin

Yolunu beklerken daha dün gece
Kaçiyorum bugün senden gizlice
Kalbime baktim da iyice
Anladim ki sen de herkes gibisin

Büsbütün unuttum seni eminim
Maziye karisti simdi yeminim
Kalbimde senin için yok bile kinim
Bence sen de simdi herkes gibisin..

 

Yaz bitti
Birazdan yağmur yağacak
Üşüyeceksin

Çocuk olsan,
Şalımı verip
Korurdum kollarımın içinde

Sevgilimsin
Şiire sarıyorum seni
Üşütme diye.

 

Kabuğunu koparmadan
ne bir elmayı soyabildim
ne de iyileştirebildim bir yaramı
ama karşıma çıkınca
kızmadım hiç elma kurduna
bendim çünkü bıçağı saplayan
onun yurduna

Şair diyorlar benim için
bilmiyorum oysa
her şiire konmalı mı uyak
her yere nedense
konamıyor tayyare
hay dilimi
arı türkçe soksun; uçak

Kaptan olmak isterdim
aynanın karşısında
eski bir sinema yıldızı
gibi ağlayan
İstanbul hatlarında
bir fırça hafifliğiyle gidip
gelen vapurlara

Eskimo bir şair dokunuyor omuzuma
ve Kız Kulesi'ni göstererek
bırak artık diyor üzülmeyi
yedi tepeli bu şehirde
şiir okunacak tek yer
elbette denizin ortasındaki
şu küçük buz dağı

Terzi olsa da babam
sökük dikmesini beceremem
beni yalnızca sen anlarsın
iğnenin deliğinden geçsin
diye ipliklerin
bir anlık ıslatıldığı dudaklara
takılıp kalan annem

 

Bugün gidiyorum
Yaşadığım şehirden uzaklara
Belki hüznün olmadığı insanlar bulurum orada
Belki de en çok mutsuzluk oradadır
Her ikisinde de ya neşe katarım onlara
Ya da neşeyi ortaya koyarım
İstemezlerse beni orada
Koyveririm gider
Başka diyarlara yelken açarım
Ama dönmem , dönemem
Gülümserim herşeye inat
Gülümserim çünkü
Her ne kadar tanımasamda
Uzaklarda yahut yakınlarda
Bir bekleyenim olduğunu bilirim.
Her kimse bekleyenim
Onu da ölümüne severim.
Çünkü o;
Benim tek gerçeğim...

 

Bunca zaman bana anlatmaya çalıştığını, kendimi bulduğumda
anladım.

Herkesin mutlu olmak için başka bir yolu varmış,
Kendi yolumu çizdiğimde anladım..

Bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat, okuyarak, dinleyerek değil..
Bildiklerini bana neden anlatmadığını, anladım.

Yüreğinde aşk olmadan geçen her gün kayıpmış,
Aşk peşinden neden yalınayak koştuğunu anladım..

Acı doruğa ulaştığında gözyaşı gelmezmiş gözlerden,
Neden hiç ağlamadığını anladım..

Ağlayanı güldürebilmek, ağlayanla ağlamaktan daha değerliymiş,
Gözyaşımı kahkahaya çevirdiğinde anladım..

Bir insanı herhangi biri kırabilir, ama bir tek en çok sevdiği
acıtabilirmiş,
Çok acıttığında anladım..

Fakat,hakkedermiş sevilen onun için dökülen her damla gözyaşını,
Gözyaşlarıyla birlikte sevinçler terk ettiğinde anladım..

Yalan söylememek değil, gerçeği gizlememekmiş marifet,
Yüreğini avucuma koyduğunda anladım..

''Sana ihtiyacım var, gel ! '' diyebilmekmiş güçlü olmak,
Sana ''git'' dediğimde anladım..

Biri sana ''git'' dediğinde, ''kalmak istiyorum'' diyebilmekmiş
sevmek,
Git dediklerinde gittiğimde anladım..

Sana sevgim şımarık bir çocukmuş, her düştüğünde zırıl zırıl
ağlayan,
Büyüyüp bana sımsıkı sarıldığında anladım..

Özür dilemek değil, ''affet beni'' diye haykırmak istemekmiş
pişman olmak,
Gerçekten pişman olduğumda anladım..

Ve gurur, kaybedenlerin, acizlerin maskesiymiş,
Sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış,
Yüreğimde sevgi bulduğumda anladım..

Ölürcesine isteyen, beklemez, sadece umut edermiş bir gün
affedilmeyi,
Beni affetmeni ölürcesine istediğimde anladım..

Sevgi emekmiş,
Emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacak kadar
sevmekmiş...

 

Seni tanıyamıyorum artık derken ne kadar da haklıydın…
Bende seni sevdikten sonra bir daha kendime hiç rastlamadım…
Bu gece, gecenin siyah olduğunu göremeyecek kadar körüm.
Zindan karasına dönen yalanlarını bile tozpembe sanıyorum.
Evet!
Renk körüyüm…

 

Diyelim yağmura tutuldun bir gün
Bardaktan boşanırcasına yağıyor mübarek
Öbür yanda güneş kendi keyfinde
Ne de olsa yaz yağmuru
Pırıl pırıl düşüyor damlalar
Eteklerin uça uça bir koşudur kopardın
Dar attın kendini karşı evin sundurmasına
İşte o evin kapısında bulacaksın beni

Diyelim için çekti bir sabah vakti
Erkenceden denize gireyim dedin
Kulaç attıkça sen
Patiska çarşaflar gibi yırtılıyor su ortadan
Ege denizi bu efendi deniz
Seslenmiyor
Derken bi de dibe dalayım diyorsun
İçine doğdu belki de
İşte çil çil koşuşan balıklar
Lapinalar gümüşler var ya
Eylim eylim salınan yosunlar
Onların arasında bulacaksın beni

Diyelim sapına kadar şair bir herif çıkmış ortaya
Çakmak çakmak gözleri
Meydan ya Taksim ya Beyazıt meydanı
Herkes orda sen de ordasın
Herif bizden söz ediyor bu ülkenin çocuklarından
Yürüyelim arkadaşlar diyor yürüyelim
Özgürlüğe mutluluğa doğru
Her işin başında sevgi diyor
Gözlerin yağmurdan sonra yaprakların yeşili
Bi de başını çeviriyorsun ki
Yanında ben varım

 

Hoş geldin!
Artık bütün ayrılıklar bize iki beden küçük gelir sevgilim..
Bu aşk tam da üstümüze göre oldu..
Güle, güle giyelim..

Gözünden tanırdım seni..
Tüm kaçışlarını..
Susuşlarını..
Öylece olduğun yerde duruşlarını ezberlemiştim!
Tutmazdı artık yalnızlığımızı hiçbir yama,
Beni engelleyip durma,
Ben senin tüm çevrimdışı hallerini bilirim!

Gece soğuk..
Gözlerin yeter ellerimi ısıtmaya..
Bir bakışın yeter tenimi yakmaya..
Dokunacak olsan gözlerime,
Kaç şiddetinde sarsılır bu şehir de dönüşür enkaza?

Neden’leri yada Niye’leri hiç sormadım kendime..
İnan hiç sormadım!
Sana satırlar dolusu cümle,
Cümleler dolusu 'biz'den bahsetmek istiyordum sadece..

Nefesime kaç şehir uzaklıkta olduğun umurumda bile değildi..
Yada ellerine değmek için kaç ülkeyi fethetmem gerektiği..
Ben sadece bir büyüydü bu,
Ve onun bozulmasını istemiyordum..

Yıllardır kaybettiğim bir şeyimi bulmuş gibi..
Masal gibi..
Belki de roman gibi bir şey bu..
Gerçek mi değil mi onu bile bilmeden geldim sana..
Hiçbir şey beklemeden geldim..

İçimizde bir şey var..
Benim söyleyemediklerimde saklı,
Senin saklayışlarında..
Bir şey var aramızda..
Adını Sen Koy...
Baş harfi AŞK olsun..

 

Git iş işten geçmeden, çok geç olmadan vakit,
Günahıma girmeden, katilim olmadan git!

Git de şen şakrak geçen günlerine gün ekle,
Beni kahkahaların sustuğu yerde bekle.

Git ki siyah gözlerin arkada kalmasınlar,
Git ki gamlı yüzümün hüznüyle dolmasınlar.

Mademki benli hayat sana kafes kadar dar,
Uzaklaş ellerimden uçabildiğin kadar.

Hadi git, benden sana dilediğince izin,
Öyle bir uzaklaş ki karda kalmasın izin.

Kahrımın nedenini söylesem irkilirler;
Çünkü herkes beni Kays, seni Leyla bilirler.

Sanırlar ki sen beni biricik yar saymıştın;
Oysaki hep yedekte, hep elde var saymıştın.

Hadi git, ne bir adres, ne bir hatıra bırak,
Zannetme ki, pişmanlık, mutluluk kadar ırak!

Sanma ki fasl-ı bahar geldiğim gibi gitmez,
Sanma ki hüsranını görmeye ömrüm yetmez.

Her darbene tahammül edecektir bedenim,
Gururum mani olur perişanıma benim.

Yari Ferhat olanın ellerle ülfeti ne?
Şirin ol katlanayım dağ gibi külfetine.

Henüz layık değilken tomurcuk kadar aşka,
Sana gül bahçesini kim açar benden başka!

Hercai arılara meyhanedir çiçekler,
Kim bilir şerefinden kaç kadeh içecekler!

Mademki aşk tablosunun takdirinden acizsin,
Git de çağdaş ressamlar modern resimler çizsin.

Ne vedaya gerek var, ne de mektuba hacet,
Git de Allah aşkına bir selama muhtaç et!

Güllere de aşk olsun gene sen kokacaksan!
Fallara da aşk olsun gene sen çıkacaksan!

Kopsun nerden inceyse artık bu bağ, bu düğüm!
Her gece daha berbat, daha vahim gördüğüm.

Korkulu düşlerimi yorumdan kaçırıyorum;
Sırf sana üzülüyor, sırf sana acıyorum!

Git iş işten geçmeden, çok geç olmadan vakit,
Günahıma girmeden, katilim olmadan git! .

 

oğlum;
sana bu mektubu bizim cehennemden yazıyorum
bir yaşıma daha gireceğim neredeyse
tabii bundan haberin yok senin
kronometreye erken bastığın için
beni hep yakışıklı hatırlayacaksın
bizi bırakıp gittiğin yerde
eski güzel günleri düşünüp hayıflanacaksın

ama dur!

sen hatırlıyor musun beni?
peki sen herhangi bir şeyi hatırlıyor musun?
ben yirmiydim tanıştığımızda
sen beni en son otuzbeşimde gördün istanbul'da
sonra sen kaş'ta öldün
o akşam aynı anda geldik antalya'ya
sen beni görmedin, ben sana bakıyorken
ben sana öyle dikkatli baktım ki oğlum ayrılırken
sen iyi ki görmedin beni

yoksa gözgöze gelir gülerdik, eskisi gibi

olmadık bir yerde gülerdik ya hani?
öyle olurdu yine
gözlerimizi kaçırırdık ciddiyeti bozmamak için
hani sahnede olduğu gibi.
sen ağlarken bakamazdım sana
sinirimi bozardın, gülerdim
çünkü sen her boktan şikayet ederdin oğlum
öyle çok şikayet ederdin ki
sonunda sıkılır gülerdim
sonra sen de sıkılırdın kendinden
başkası gibi olmak isterdin
mutlu olan bir başkası gibi
dert etmeyen biri
hani, benim gibi biri

birşey diyeyim mi sana oğlum?
şimdi dönsen buralara
ne gidilecek bir yol
ne uğruna ölünecek bir kadın
herneyse...
ama kadınları çok dert ederdin sen
ama onlar seni severdi oğlum
ama sen çok ağlardın onlar için
sevemezdin kendini bir türlü
onlar seni çok sevse de
senin gibi olmak istemezdim o zaman

daha çok sevin beni!
daha çok gülün bana!
beni daha çok isteyin!
daha çok!
ama seni en çok ben...

birşey diyeyim mi sana oğlum?
şimdi dönsen buralara
ne gidilecek bir yol
ne uğruna ölünecek bir kadın
ne de sabaha kadar konuşarak sana vaadettiklerim

kandırdım seni oğlum
parayı dert etme diye
yok öyle birşey, başarısızlık diye
illa da başkası olmaya çalışma salak gibi
bir kadın için ölme diye

kandırdım

artık umrunda değil mi bunlar?
artık bozulmuyor musun bu işlere?
aşkın da bir önemi kalmadı mı yoksa?
o kadın için ölmez misin bir daha?
ne var, bir kere daha ölsen?
değmez mi o kadın buna?

hani, hani değerdi?

çıplak ayaklarıyla yürürken mezarının üstünde
keyiflenmeyecek misin toprağın beş karış altında?
öyle de oldu zaten, vasiyet ettiğin gibi
çıplak ayaklı kıza

bıraktın değil mi oğlum?
bıraktın, gittin
peki!
ama ben buradayım hala
ben devam ediyorum
peki sen bakıyor musun bana oradan?
gülüyor musun bana?
sanıyor musun ben aynı şarkıyı söylüyorum?

beni daha çok sevin!
bana daha çok gülün!
daha da çok isteyin beni!
beni daha çok özleyin!

ama seni...
seni en çok ben, ben!

hayır ben çok değiştim oğlum
bir başkası değilim artık
vazgeçtim maymunların dünyasından
bıraktım alkışları, istemiyorum kahkahaları
istemiyorum bir aptal gibi yaşlanmak

işte belki de bu yüzden
seni en çok ben...
en çok ben özlüyorum!

benim ölü arkadaşım!...


-Okan Bayülgen

 

giderdin
hüznü filîzî bir akşamda
bir hayat olurdu bakışım
yağmurlar bilirdim sırdaş
sokaklar tenha

giderdin
ne çok üşürdüm ardından
gül düşürdüm mısralara
sana ağıt yakışım
sır kalırdı aynalara

giderdin
usul öyle yelken fora
arta kalan çağrışım
sustukça çoğalan çığlığım
zaman zaman ardın sıra

giderdin
ağlamak kâr etmez
ferman buyurdun çün
geçer kar geçer bora
bir duvarda sarmaşığım
kuşlara

 

Susmalıyım sanırım,daha fazla saçmalamadan
Çekilmeliyim aradan,daha çok bağlanmadan
Göz yumduklarımın aksine ufak gülüşler var burada
Ufacık mutluluklar
Benim gibi değiller ondan
Gideceğim demiştim,gittim oradan
Bak daha mutsuzum şimdi
Gideceğim yine akşam vakti
Yine dönmeyeceğim
Kalp kırıklıkları geçer mi?
Yoksa insan yeniden sevmemeli mi?
Sevse de karşındaki biilmemeli mi?
Çok acıtsa da güzel değil mi sevgi?
Karşılığı olmasa da tek mutsuz olmak mı?

Evet,Hayır,Evet,Evet,Hayır....

 

Bugün gelmiştin bana!
Ceplerin aşk doluydu, gözlerin özlem!
Tanrı tenine değebilseydi, beni cehenneme hiç sokmazdı,
Ben teninde böyle yanarken!
Kirpiklerinden sağanak mutluluk yağıyordu üzerimize..
Biz ıslanmayı hep sevmiştik..
Sevişirken uslanmayı birde..

Gözlerinde, avuç içlerinde, nefesinde
seni bir ömür boyu aşk olarak saklayacağıma söz veriyorum,
Demiştim içimden bana geldiğin gün!
Geldiğin gün tüm kainat gözümden düşmüştü..
Sen dudaklarıma düşünce yüzüstü..

Tanrı o gün cenneti bir günlüğüne bize kiraladı sanmıştım!
Şeytanın o gün istifasını basıp aramızdan ayrıldığına,
Gerçekten inanmıştım!
Evet, sadece göz göze gelmiştik oysa!
Yeterdi tek bir bakışın içimdeki acıyı yetim bırakmaya!

29 harf gibi içime döşedim seni..
Sessiz harfler gibi bekledim..
Sesli harfler gibi sevdim!
Ellerinde bana parantez aç sevgilim,
Aramıza hiç girmesin 3.şahıs isim..

Hastalıklı bir aşk gibi seni sevdim!
Röntgende yabancı cisim var sol yanında dediler..
Baktım onlar sadece senin gözlerindi sevgilim!

Tıp bile farkında değildi..
Başarılı bir ameliyat geçiriyorduk ikimiz..
O gün yalnızlığımı kürtajla içimden alırken sen,
Sevgilim, ellerine sezeryanla aşk doğuruyordum ben!

 

Ne zaman gülmeye kalksam ayağıma dolanırdı acılar!
Ah be yalnızlığım,
Seni kaç kez sırtından bıçakladılar?


Önce son sözlerimizi incelediler!
Sonra senin ayak izlerini..
Benim gözyaşlarıma dokundu yabancı bir el..
Yabancı bir ses, aşkı yeni vurmuşlar dedi!
Gidişini delil yetersiziğinden kimse engelleyemedi!
Sustum!
Alfabeyi unutmayı söktüm,
Her harfi içime kustum!
Sevgilim,
Sen bilmezsin!
Ben acının gözlerine pusu kurdum!

Aşk!
Acıydı!
Acıttı!
Sonra!
Sonra kanattı!
Aşkın ölümü gerçekleşti,
Artık sadece makinaya bağlı yaşatabiliyorlardı!

Sen!
Pardon siz demeliydim!
Siz kaç yüzlüydünüz!
Ben yanlışlıkla hanginizi sevdim!

 

Yüz yıl oldu yüzünü görmeyeli,
belini sarmayalı,
gözünün içinde durmayalı,
aklının aydınlığına sorular sormayalı,
dokunmayalı sıcaklığına karnının.

Yüz yıldır bekler beni
bir şehirde bir kadın.

Aynı daldaydık, aynı daldaydık.
Aynı daldan düşüp ayrıldık.
Aramızda yüz yıllık zaman,
yol yüz yıllık.

Yüz yıldır alacakaranlıkta
koşuyorum ardından.