Bir şiir ısmarladım kendime kendime tutunarak Geceydi, elektirikler sönmüştü içimde Mavi bir karanlıktı gözlerimde okuduğum Gitme dedim, gittim Ardımdan küfret istedim Bazen insan utancını saklayacak çöplük bulamaz ya, hayallerim kir pas içindeydi içimde Aptalın biriyim ben Kelimelerle çürümüyormuş adıma biriken kederler Gerçek olmayan anlar, figüranlar doluysa hayatında gerçeklik seni bu kadar yalanlıyor işte! Umrumda değildi kendi söylediklerim ya da söylemek istediklerin Üzgünüm Sence de Bence de Bencilce Bak hala kanıyor, mevsimsiz yağmurlarla, ya da yanlış dokunuşlarla Mutluluk mekanları bu yüzden hep dar gelir bana ve ben hep bu yüzden .. üşüdüğüm her yalnız durakta Bazen ikinci bir cümleye gerek duymazsın ya, onların birini farkediyorum şimdi; insan bazen kaybeder
