acı verici de olsa..yere yapışıp kalmayı mı tercih edersin? buradan gideceğimiz yollar vesile teyzeye varır mı?(bir demet tiyatronun hastasıydım,her salı iple çekerdim)
vesile teyzeyi geç nirvanaya ulaşmanın yollarını arasak olmaz mı? bizde o beyaz ışığı göremezmiyiz? yoksa bütün bunlar bir çelişki mi?
çelişkileri yaratan insanın karmaşık yapısı değil mi ayrıca o ışığın beyaz olacağının garantisi var mı ?
hayat bir karmaşa yükü zaten bir de ışıkların rengiyle daha çok karıştırmaya gerek var mı ???(bu arada ben de fire katılıyorum kolay yoldan edinsek deneyimleri ve büyümeyi daha iyi değil mi??)
Başımıza hiç güzel bir şey gelmemiş olması mümkün mü ?O an şer gözüken şeylerin ne kadar çok hayra sebep olduğunu unuttuk mu yoksa fark etmedik mi ?
kaçırsak ta kaybedeceğimiz ne var hayatta ? yada keşke kaçırsaydım dediğimiz şeyler hiç mi yok geçmişinizde?
acılarda bizi biz yapanlar değil mi hatta mutluluklardan daha çok belki??kendimizi kesinlikle sevmeliyiz yoksa bizi kim sever ki
Acının adam edemediği insanlarda yok mu ?Bizi Rabbim sevsin de sondan sonra kimin sevip kimin sevmediği çok önemli mi?
(Adam olamayanları saymamıştım ki,onlar iflah olmaz bana göre ,acılardan bile pay çıkaramamışlarsa hele..) Rabbimin sevgisine talip olduktan sonra kimin sevip sevmediğinin önemi yok elbette,ama bunu kalbimize anlatabiliyor muyuz her zaman?
