a)Yeni bir sevgili ile yorgunluk atmak iyi olmaz mı ? b)Hayat zaten ağırken ,birde kendimizi ağırlaştırmanın anlamı var mı ? c)insanları aşmayı öğrenmeden bu dünyada mutlu olmanın yolu var mı ? Dilediğiniz sorudan başlayabilir misiniz ?
insanları aşmadan mutlu olmanın yolu yok,o zaman onlarla birlikte mutlu olmayı öğrenmeli değil mi insan? hayatı ağırlaştıran zaten içimizde taşıdığımız ağırlıklar değil mi?yol yakınken bırakmalı yükleri omuzlardan da,önce hangisinden başlamalı hafiflemeye?
Kendi ile baş başayken mutlu olmayan başkaları ile mutlu olabilir mi ? O zaman ilk önce kendisi ile barışmalı insan değil mi ?Ve ilk sırtından atması gereken de yük kendi kendine edindiği yükler olması gerekmez mi ?
başkalarıyla mutlu olmak sadece avuntu,önce tabii ki kendiyle barışmalı insan,bunda hem fikiriz sanırsam? bu düşündürücü oldu...her bırakış bir yüzleşmeyi beraberinde getirecek sen buna hazır mısın?
Yükleri bırakmaya hazır olduğumuzda yüzleşmeye de hazır değil miyizdir ? Karar vermek mi yoksa uygulamak mı zordur?
kendi açımdan cevap vereyim,karar veriyorum ama uygulamada sınıfta kalıyorum.ff: sanırım bazı yüklerimi seviyorum da acaba ondan dolayı mı bırakamıyorum ?duyguyu işin içine katmadan mantıkla hareket edebilmek için ne yapmalı?
mantığın içine biraz duygu koymak, ikisini mantıklı oranlarda karıştırmak, insanın hareketine biraz daha "insani"lik katmaz mı, insanı daha insan yapmaz mı? Peki ya insanın geçmişinin acı taraflarına hiçbirşey hissetmeden bakması mümkün müdür?
hala içini acıtıyorsa,kaç yıl geçerse geçsin insan,bir şey hissetmeden bakamaz geçmişin acı yanlarına..içine sindirmekle mi ilgili her şey,yoksa kabullenmek ya da tevekkül etmekle?
Geçmiş için yas tutmaya inanmıyorum.Başıma öyle şeyler gelir ki geri dönüp ağladığım şeylere bakıp ancak Allah ım ne şükrümü bilmezmişim derim bazen .Geçmişe Rabbim daha beterinde koru diyerek bakmak daha iyi değil mi? Olmuş ve ölmüşe çare yok o yüzden kabullenmek galiba olmalı sorunun cevabı değil mi? Not:Fazla mı derin mevzulara daldık acaba ?
çook derine daldık hem de kabullenmek evet ve ne olursa olsun Rabbine güvenmek..sevdiğim bir şiirde diyor ki ''Öğrendim ki... 'Bittim' dediğin andan itibaren Pilinin bitmesine daha çok var...'' neler yaşıyoruz hayatta,dibe vurduğumuzu düşündüğümüz..ama öyle de böyle de ayağa kalkıp adımlarımıza devam ediyoruz.Demek ki aslında geride bırakabiliyoruz olanları,acı verebilir evet,kanatabilir de bazen..ama hala devam edebiliyorsak bu bizim güçlü olduğumuzu göstermez mi?
ezilenlerden olmaktansa güçlü olmaya sevinebilirim,tabi sen güçlüsündür diyerek üzerime yıkılan çok şey olabülüüü:füü: Rabbe teslimiyet zaten imanın özü değil mi,teslimiyet azsa imanı gözden geçirmek gerekir mi?(nerelere girdik:ha
evet zira ince konular bunlar, burada çok anlaşılabilir olur mu emin değilim. Bizim için hayırlı olan her zaman mutlu eder mi? Kabullenmek kolay olur mu?
